Κώστας Σκανδαλίδης

Κάτι φταίει, δεν μπορεί! Μήπως κάτι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και εκείνη «καθεύδει υπό μανδραγόρα εν πλήρη μεσημβρία»!

Πριν λίγες ημέρες στείλαμε στην αυτοκτονία τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, γιατί ήταν διαφορετικός, ίσως, από τους υπόλοιπους! Και δεν ήταν η πρώτη φορά που μας απασχολεί ως κοινωνία αυτό το περιβόητο μπούλιγκ! Πολύ φοβούμαι πως θα έχει και συνέχεια. Και θα πρέπει να προβληματιστούμε με το γιατί η βία ξεκινά τόσο νωρίς, από τα παιδικά μας χρόνια

Σήμερα, ξεκινήσαμε και πάλι τη διαδικασία προαγωγής σε αυτοχειρία, με μια γυναίκα, μητέρα ενός επτάχρονου παιδιού, που μεγαλώνει εδώ και ενάμισι χρόνο περίπου, χωρίς μάνα, μαζί με τη γερόντισσα γιαγιά και τον γέροντα παππού στην πιο τρυφερή ηλικία. Γιατί; Γιατί έκανε το σφάλμα να παντρευτεί έναν ξαναπαντρεμένο πολιτικό μεγαλύτερης ηλικίας, πρώην υπουργό, τον Άκη Τσοχατζό-πουλο, και παρ’ ολίγο πρωθυπουργό, (;) ο οποίος θα αποδειχθεί αργότερα στις αίθουσες των δικαστηρίων ότι ήταν ένας σύγχρονος Αλ Καπόνε!

Και εκείνος μεν καλώς τιμωρήθηκε και καλά θα κάνει να εκτίσει όλη την ποινή που του επέβαλε η ελληνική δικαιοσύνη, η πάντοτε τυφλή και αδέκαστη, με ελάχιστες ίσως αστοχίες, όπως συμβαίνει ανά τους αιώνες, όπου παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος νους και το ανθρώπινο χέρι. Φαίνεται να μας διακατέχει η μια από τις κατάρες της φυλής, σύμφωνα με την οποία, νομίζουμε πως έχουμε το δικαίωμα όχι μόνο να προδικάσουμε τους συνανθρώπους μας σε λαϊκά δικαστήρια που στήνουμε είτε στα τηλεοπτικά παράθυρα είτε στα κοινωνικά δίκτυα είτε στους καφενέδες, αλλά και να έχουμε άποψη για την όποια ποινή επιβάλλει κάθε φορά η δικαιοσύνη. Και αρχίζουμε το γνωστό, ατέρμον και ατελέσφορο παιχνίδι της κολοκυθιάς «γιατί να του βάλουν ένα χρόνο φυλακή, ισόβια έπρεπε να πάει ο αλητήριος, ο τρισόλβιος, ο τρισκατάρατος, ο απατεώνας», «γιατί να τον καταδικάσουν τον ανθρωπάκο, δεν έκανε τίποτα, ο καλύτερος άνθρωπος στη γειτονιά ήταν, αθώος έπρεπε να βγεί»! Πού να τον βρεις τον Έλληνα κανένας μας δε ξέρει!

Έτσι και τώρα με την Βίκυ Σταμάτη. Και μόνο γιατί έκανε το λάθος να είναι η γυναίκα ενός κλέφτη υπουργού, έπρεπε να σαπίσει στη φυλακή. Και μέχρις εδώ, καλά. Συμφωνούμε. Όταν όμως εδώ και περίπου δυο χρόνια βρίσκεται σε μείζονα ψυχική διαταραχή, με ένα παιδί ανήλικο στους γέροντες παππούδες, ε δεν μπορεί παρά να πρέπει να φροντίζει η πολιτεία και η κοινωνία η ίδια, να διαπιστώνει την αλήθεια και να δείχνει την ανθρώπινη αλληλεγγύη που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Τόσο χρονικό διάστημα δεν μπορεί να λέει ψέματα. Και εγώ δεν τα βάζω με την απορριπτική απόφαση της δικαιοσύνης για την αιτηθείσα αποφυλάκισή της. Τα βάζω με την κοινωνία, η οποία ενώ παρακαλουθεί όλο αυτό τον καιρό το δράμα ενός συνανθρώπου, όπως τον περιγράψαμε, η άποψη μας είναι πως η «πουτάνα πρέπει να σαπίσει στη φυλακή»! Έτσι! Ορθά κοφτά. Ακόμα και τώρα που αποδρά από τις φυλακές, λέγοντας μόλις χθες από το Δρομοκαΐτειο στον συνήγορό της «Εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω τρελή και εγκαταλελειμμένη στο Δρομοκαΐτειο. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι κοντά στο παιδί μου», «Θα κάνω αυτό που πρέπει». Τι να εννοεί άραγε; Κάνουμε πώς δεν καταλαβαίνουμε; Μήπως μας θυμίζει την περίπτωση του άμοιρου παιδιού, του Βαγγέλη; Και θα πρέπει να την ωθήσουμε στην αυτοκτονία; Είναι νομοθετημένη αυτή μας η πράξη μήπως; Να ωθούμε δηλαδή έναν συνάνθρωπό μας στην αυτοκτονία;

Αλλά ακόμη κι αν λέει ψέματα, εκτιθέμενη απέναντι σε μια κοινωνία επιλεκτικά τόσο σκληρή, είναι καιρός εμείς οι ίδιοι να δεί-ξουμε την ανθρώπινη πλευρά μας, αν προλάβουμε φυσικά και δεν έχει επιχειρήσει το υπονοούμενο απονενοημένο διάβημά της!

Ήδη η Βίκυ Σταμάτη είναι στιγματισμένη έτσι κι αλλιώς και δακτυλοδεικτούμενη εφ’ όρου ζωής. Είναι αυτό μια μέγιστη τιμωρία. Δεν ξέρω, όμως, αν κάποιος από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση της και να κλεισθεί πειραματικά έστω για ένα και μόνο εικοσιτετράωρο στο κολαστήριο ψυχών που λέγεται Δρομοκαΐτειο!

Από την άλλη η ελληνική πολιτεία «διαπραγματεύεται» με υ-πόδικους του κοινού ποινικού δικαίου, τους αναρχικούς, οι οποίοι τολμούν να υπερασπίζονται φυλακισμένους για εγκληματικές πράξεις, να καταστρέφουν ασύστολα και διαρκώς περιουσίες είτε του ελληνικού δημοσίου είτε ημών των ιδίων, χωρίς να αντιδρά έστω και ένας από εμάς ως ελληνική κοινωνία! Εθιστήκαμε δυστυχώς να επιλέγουμε στόχους κατά το δοκούν και να πυροβολούμε ομοθυμαδόν και κατά ριπάς τον πρώτο τυχόντα και να υπερπηδούμε ακόμη και θεσμούς της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που εμείς οι ίδιοι διδά-ξαμε σε όλη την ανθρωπότητα.

Επιτέλους, μπορούμε να συνέλθουμε; Και το λέω αυτό, με όση σοβαρότητα διαθέτω, γιατί αυτές ακριβώς οι πράξεις μας, χαρακτηρίζουν τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και πολύ φοβούμαι πως όλα αυτά άπτονται μιας βαθειάς κοινωνικής κρίσης, στην οποία όλοι, μα όλοι, εμπλεκόμαστε κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο!

Έχουμε κρίση κουλτούρας και νομίζω πως όσο πιο γρήγορα συνέλθουμε τόσο το καλύτερο για εμάς τους ίδιους.

 2.4.2015