Γιώργος Σαράφογλου

Mια προσωπική εμπειρία με “υπηρετικό προσωπικό” στα μέσα του ’60 στην Νιγηρία.

Έζησα εκεί γύρω στα 3 χρόνια – από 8 έως 10 ετών -μαζί με τους γονείς μου και τα δυο μου αδέλφια. Μέναμε σε μια μεγάλη μονοκατοικία με έναν τεράστιο κήπο γεμάτο λουλούδια – θυμάμαι πολλούς μενεξέδες και γλαδιόλες – και γύρω στις 100 μπανανιές που είχε φυτέψει ο πατέρας μου. Ασφαλώς είχαμε και προσωπικό. Έναν κηπουρό που όλη μέρα πότιζε – οι μπανάνες θέλουν πολύ νερό – έναν οπλισμένο φύλακα για τις νυχτερινές ώρες, κι έναν υπηρέτη ο οποίος ήταν πάντα ντυμένος με μια κατάλευκη στολή, επωμίδες, χρυσά κουμπιά και…ξυπόλυτος! Να σας πω επίσης ότι μαγείρευε πολλά ελληνικά φαγητά συμπεριλαμβάνοντας τρομερό μουσακά και παστίτσιο!

Ακούγαμε, λοιπόν, τον πατέρα μου ή την μητέρα μου που καμιά φορά ζητούσαν κάτι από τον “υπηρέτη” Τζόναθαν και μια μέρα πήραμε το θάρρος με τον μεγάλο μου αδελφό και του ζητήσαμε να μας φέρει από ένα ποτήρι νερό. Μας ακούει ο πατέρας μου που διάβαζε εκεί δίπλα την εφημερίδα του και ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Μόνο που δεν μας έδειρε, αλλά μας έδωσε ένα μάθημα συμπεριφοράς που δεν το ξεχάσαμε ποτέ: πως πρέπει να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους μας αδιακρίτως τι δουλειά κάνουν ή τι χρώμα είναι το δέρμα τους και σε καμιά περίπτωση, ούτε να το διανοηθούμε ότι μπορούμε να απαιτήσουμε οποιαδήποτε εξυπηρέτηση από το προσωπικό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μέσα στο σπίτι μας, είναι “οικογένεια”! Το προσωπικό δεν είναι εκεί για μας τους “μπάσταρδους” όπως μας αποκάλεσε μαζί με πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα!

Έμαθα πολλά απ’ τον πατέρα μου αλλά ο σεβασμός στον άνθρωπο ήταν χρυσάφι!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr