* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο
για να υπερασπιστείς μια ιδέα
δεν είναι υπεράσπιση μιας ιδέας
αλλά ο φόνος ενός ανθρώπου

Ζακ-Λυκ Γκοντάρ

Οι μύθοι της βίας διατρέχουν όλη την ελληνική κοινωνία. Βία της κοινωνικής αντίστασης, της προσωπικής οργής, της «καλής τυραννοκτόνου» πρόθεσης.
Όλες αυτές (και άλλες πολλές) μορφές βίας έχουν βρει μιαν άκρη αυτονομιμοποίησης και ένα άκρο απονομιμοποίησης της παραβατικότητας ή και δοξολόγησης του εγκλήματος.

Αυτός ο κύκλος της (νόμιμης;!) βίας του καθενός και πάντων εναντίον όλων, αυτή η καρικατούρα της Άγριας Δύσης οδηγεί σε ακραίες-ένθεν/κακείθεν-τυφλές εκ-ρήξεις.

Η αίσθηση ότι το «αίμα» επιταχύνει πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα έχει μολύνει την κουλτούρα μας. Η πίεση του όχλου (μετά από πίεση ποίων;) να μη διώκονται οι σύγχρονοι βάρβαροι μετατρέπει την κοινωνία της βίας σε πεδίο βολής του υποκόσμου και των κάθε μορφής «τρομοκρατών». Ημέρες άσκοπης βίας και νύχτες διάσπαρτων μολότοφ. Το αναβλύζον μίσος των αδικημένων (ή αυτών που έτσι αισθάνονται) στρέφεται κατά παντός υπευθύνου (συχνά και ανεύθυνου), τον οποίο έχουν στοχοποιήσει (ή άλλοι τον προσφέρουν ως εξιλαστήριο θύμα). Το μίσος των διαφορών και των διαφορετικοτήτων, η βία της καθημερινότητας και η άρνηση του οίκτου για τον πλαϊνό οδηγεί σε μια προκρούστεια κοινωνία που δεν αντέχει και δεν ανέχεται τον άλλον.

Η συμψηφιστική βία (μεταξύ αστυνομικών/ένοπλων ομάδων, ρατσιστών/αντιρατσιτών, δεξιών/αριστερών κουκουλοφόρων) καταλήγει στην κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου και στο μόνιμο κίνδυνο διάβρωσης της δημοκρατικής νομιμότητας/νομιμοποίησης.

Κι ύστερα έρχεται ο φόβος. Ο φόβος θυματοποίησης, ο φόβος μήπως γίνεις -γονιδιακά;- σαν τον πατέρα σου φονιάς, ο φόβος του δράστη που δεν μπορεί να αντέξει τους εφιάλτες των τύψεων. Ο συνδυασμός φόβων και φοβιών σε μια κοινωνία της διακινδύνευσης, της βίας του θεάματος, αλλά και του θεάματος της βίας, καταλήγει σε μια κοινωνία συνενοχής και ανελευθερίας.

Έμφοβοι πολίτες σε έμφοβη σχέση με την Πολιτεία: Από την πολιτική του φόβου (μίσος και φόβος ταυτόχρονα) κι από τη σαγήνη του φόβου στην αίσθηση αβοηθησίας.

Μπορεί η Δημοκρατία του φόβου να χρησιμοποιεί την πολιτική του φόβου, αλλά σιγά-σιγά ο φόβος διαβρώνει την ίδια τη Δημοκρατία.

Αυτό ας το κατανοήσουν όσοι «αριστερόχειρες» κυβερνώντες χρησιμοποιούν τον πολιτικό φόβο ως όπλο διακυβέρνησης.

ΥΓ. Η ελληνική δημοκρατία συνδιαμορφώνεται μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και δεν κινείται στο χώρο βλαχομπαρόκ βαλκανικού μοντέλου της ανομίας και της συμψηφιστικής βίας.

ΥΓ.2. Τα «καλομαθημένα» παιδιά (sic) της Αριστεράς να παρατήσουν την κομματική ματαιοδοξία και τη διαρκή επανάσταση (κατά του εαυτού τους) και να στρωθούν στη θεσμική δουλειά (της νομιμότητας, ισότητας, αξιοπρέπειας κλπ).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr