Χρήστος Μαγγούτας

Το πρόβλημα είναι υπερβολικά πολύπλοκο γι’ αυτό οι άνθρωποι παίρνουν μια θέση χωρίς να την πολυσκεφτούν επειδή αυτό τους γλιτώνει από το να το μελετήσουν.

Ας πάρουμε τις δυο κρατούσες απόψεις: Από τη μια είναι αυτοί που το βλέπουν ανθρωπιστικά, λυπούνται για τους ανθρώπους που ξεριζώνονται, το έχει νιώσει αυτό η Ελλάδα και με την προσφυγιά και με τη μετανάστευση, πιστεύουν ότι όλες οι χώρες πρέπει να νοιαστούν πώς να λυθεί το πρόβλημα που προσβάλει τον πολιτισμό μας.

Η άλλη άποψη είναι σημαντικά διαφορετική: οι λαθρομετανάστες (ήτοι όσοι δεν μπήκαν σε μια χώρα κατά τη νομοθεσία της) είναι κατάσκοποι, τυχοδιώκτες, δραπέτες φυλακών, σκοπός τους είναι να διαλύσουν την Ευρώπη κλπ, είναι μέρος ενός παγκόσμιου σχεδίου του οικουμενισμού, ζουν με χρήματα σε βάρος των πολιτών μας σε μια χώρα σε δύσκολη οικονομική κατάσταση όπως η Ελλάδα.

Ας κάνουμε μερικές σκέψεις χωρίς να προτείνουμε λύση γιατί είναι πολύ αργά γι’ αυτό, όπως και για το χρέος.

Οι πιο προοδευμένες περιοχές του πλανήτη, η Β. Αμερική, η Ευρώπη, η Ωκεανία έχουν πληθυσμό γύρω στο ένα δισεκατομμύριο. Αν αφηνόταν ελεύθερη η μετανάστευση, ίσως 3 δισεκατομμύρια από τις φτωχές χώρες θα πήγαιναν σε αυτές. Αυτό σημαίνει ότι θα άλλαζαν οι οικονομικές συνθήκες και οι πλούσιες χώρες θα γίνονταν κι αυτές φτωχές.

Το επιχείρημα αυτό έχει μια λογική βάση: κάθε χώρα έχει παλέψει από δεκαετίες για να φτιάξει το βιοτικό της επίπεδο και είναι λογικό να θέλει να έχει έλεγχο στη εισροή οικονομικών μεταναστών. Όλα τα κράτη αυτά δέχονται κάποιους μετανάστες, γιατί οι πληθυσμοί τους γεράζουν και χρειάζονται νέο αίμα. Στον Καναδά σαν παράδειγμα οι οικονομικοί μετανάστες είναι γύρω στις 150,000 το χρόνο, οι συγγενείς 70,000 κι αυτό δεν έχει αλλάξει στα τελευταία δέκα χρόνια. Υπάρχουν όμως και οι πρόσφυγες που ξεριζώνονται λόγω βίαιων συνθηκών στις χώρες τους και ο Καναδάς αφήνει ένα περιθώριο κάθε χρόνο για αυτούς, 30.000 άτομα, κάτι που αν έκαναν όλες οι χώρες στις προοδευμένες περιοχές που αναφέρθηκαν παραπάνω θα είχε λυθεί το πρόβλημα της προσφυγιάς.

Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι οι οικονομικοί μετανάστες. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι σκληρό: δεν αποφασίζει ο μετανάστης για το θέμα αυτό αλλά η χώρα που θα τον δεχτεί. Ξέρουμε ότι πολλοί συνάνθρωποί μας βασανίζονται σε χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά αυτές είναι οι χώρες τους, αυτές πρέπει να αγωνιστούν να φτιάξουν, οι άλλες θα τους δεχτούν αν τους χρειάζονται.

Εδώ η Ελλάδα έκανε τραγικά λάθη: αντί να εφαρμόσει την πολιτική άλλων χωρών που έλεγε «μην τολμήσετε να μπείτε παράνομα στη χώρα γιατί την επόμενη μέρα θα σας στείλουμε στην πατρίδα σας», αυτή έδινε το σήμα: «Η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι, όποιος θέλει μπαίνει για να μας βοηθήσει να μαζέψουμε τις φράουλες, τις ελιές κλπ». Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών στη δεκαετία του 90 ήταν παράνομη που μετά νομιμοποιήθηκε.

Υπήρχε μια συμπαιγνία πολιτικών και πολιτών να δέχονται μετανάστες γιατί πρόσφεραν φτηνή σκλαβίστικη δουλειά. Σε άλλες χώρες ο πολίτης που θα χρησιμοποιούσε λαθρομετανάστη θα είχε σκληρές συνέπειες, εδώ ακόμα και δήμαρχοι, αστυνομικοί και βουλευτές είχαν τον «Αλβανό» τους. Σε άλλες χώρες ο παράνομος μετανάστης δε θα εύρισκε δουλειά, δε θα είχε χρήματα για φαγητό, δε θα μπορούσε να ενοικιάσει σπίτι, να αγοράσει αυτοκίνητο, να ανοίξει λογαριασμό στην τράπεζα, να στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο και θα αναγκαζόταν να φύγει αμέσως. Κι αν δεν έφευγε, κάποια στιγμή θα τον ανακάλυπταν και θα τον έστελναν στη χώρα του αεροπορικώς – ναι κόστιζε αλλά μετέδιδε το μήνυμα: «Μην πατήσετε στον Καναδά, θα περάσετε μαύρες μέρες».

Βέβαια αυτά είναι «περσινά ξινά σταφύλια», το θέμα είναι τι γίνεται τώρα που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η Ελλάδα βιώνει ασύλληπτες καταστάσεις: κάποιοι μετανάστες αντί να είναι ικέτες γίνονται κυρίαρχοι και κλείνουν δρόμους, γίνονται απειλητικοί και θρασείς αντί να μας ευχαριστήσουν που κάναμε όσα μπορέσαμε σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή για μας. Η χώρα μας θα πρέπει κάποτε να μάθει ότι πρέπει να ενεργεί αυστηρά: όχι βέβαια να βασανίζει τους μετανάστες αλλά να τους αναγκάσει να συμπεριφέρονται ως φιλοξενούμενοι, όχι ως αφέντες. Δεν είναι βέβαια ο καταλληλότερος χώρος τα κέντρα υποδοχής αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολύ καλύτερα από τις συνθήκες στις χώρες που εγκατέλειψαν γιατί κινδύνευε η ζωή τους, όπως πολλοί ισχυρίζονται.

Ασφαλώς δεν είναι όλοι κατάσκοποι, όπως δεν είναι όλοι πρόσφυγες. Το τι είναι καθένας μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι τόσο πολύ: στην εποχή μας οι μυστικές υπηρεσίες ξέρουν πολύ περισσότερα για τον καθένα μας από ό,τι πιστεύουμε.

(Σ’ αυτό το άρθρο άφησα στην άκρη σοβαρά ερωτήματα όπως: τι προκαλεί την επανάσταση και την προσφυγιά, ποιοι κερδίζουν από αυτό, γιατί χρειάζονται αυτές οι στρατιές των ανέργων κλπ.)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr