Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Είχα κάποτε, τότε ντε, γράψει ένα κείμενο για έναν ναύτη που υπηρετούσε την εποχή που στο Αβέρωφ γίνονταν και κάποια έκτακτα…«χάπενινγκς» και έπεσε ο έρμος σε γλέντι γάμου γνωστού εφοπλιστή. Ούτε που πίστευε στην τύχη του όταν τον διέταξε ο ανώτερός του να ξεναγήσει κάτι δίμετρες μοντέλες, φίλες της νύφης, στ’ αμπάρια του ιστορικού σκάφους.
Να μπλέκονται τα 12άποντα στις σχάρες, να μην χωράνε όρθιες αυτές να περάσουν τις μπουκαπόρτες, να του ζητάνε κοκτέιλς και ξηροκάρπια και να θέλουν να σκαρφαλώσουν ντε και καλά στις κουκέτες για να δούνε αν είναι βολικό να κοιμάσαι εκ’ απάνω… «Μα γιατί τα κάνουν τόσο στενά τα κρεββατάκια σας καλέ; Κοτσάμ παληκάρια είστε!»

Μιά άλλη, ολίγον τί ντέφι από τα σφηνάκια, ήθελε να τον βάλει να λύσει το σκάφος να τις πάει μιά βόλτα στο Αιγαίον. Πού να το βρούμε τώρα το Αιγαίον μανούλα μου; ΄Εχει και μποφόρια. Επάνω είναι και τα συμπεθέρια, μεγάλοι άνθρωποι θα ξερνάνε τα κουφέτα και τα λιμοντσέλα ολούθε.

.”Καημένο ναυτάκι…” ΄Ολο του έπαιρναν το καπέλο και το έβαζαν στραβά και του έκαναν ματάκια, μία του τράβαγε την μπελαμάνα και τον ρωτούσε «Τί κάνει αυτό; Ωραίο αξεσουάρ όμως, αλλά τί κάνει; Χικ»

Τί να κάνει μιά μπελαμάνα μάναμ΄;;!! Υπομονή να τελειώσει η θητεία της κάνει…

Και το κειμένακι εχάθει μαζί με ένα σωρό άλλα που έγραφα κατά καιρούς και δεν είχα πού να τα στείλω και τί να τα κάμω! Εχάθει σε μιά παρ΄ολίγον αναβάθμιση του κομπιούτερα. Τα κατάπιε ο σκληρός του ο δίσκος και κάπου κάποτε θα ανακτηθούν από τις μελλοντικές γενιές πιθανότατα, εκτός κι αν χαθούν στην λήθη του απείρου. Γερό ποτήρι όμως ο σκληρός ο δίσκος.

Αχ…Με βλέπω με πούλιτζερ διαστημικό. Στο Σταρ Τρεκ η απονομή στα τρισέγγονά μου. Στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Μιά πλακέτα με το όνομά μου στο φεγγάρι, εκεί που όλοι είμαστε αδύνατοι. Καταραμένη βαρύτητα. Το ήξερα πως κάποτε θα έβρισκα τον τρόπο να σε νικήσω.

Αλλά δε βαριέσαι…όλα είναι ατμός, που λέει κι ο Θρασύβουλας.

Μου έμεινε όμως η ανάμνηση και μιά αίσθηση ξεγνοιασιάς, που με τα χρόνια και την σοβαρότητα των καταστάσεων που μας βρίσκουν στο δόξα πατρί και όπου αλλού πονάει φριχτά, φοβάμαι πως έχασα.

Ελπίζω πάντα να μου ξανάρθει η διάθεση να βρίσκω αστεία μέσα στα σοβαρά, όταν κάποτε αυτά τα σοβαρά πάψουν να είναι τόσο τραγικά.

Είμαι πολύ περίεργη να δω το πότε.

Είπαμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία; Το είπαμε. Λυπάμαι βέβαια που πάντα πεθαίνει στο τέλος. Και δεν θα είναι κανείς εκεί να την κλάψει…Εφόσον πεθαίνει τελευταία εννοώ.

Αν δεν βγάζετε νόημα σταματήστε να διαβάζετε και γω θα σταματήσω να γράφω.

Η Απόμενη αναζήτηση μου στο διαδίκτυο. « Ανάκτηση χαμένων δεδομένων, βοήθεια»

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr