Την εποχή που αεροπλάνα χάνονται, και ενώ μπορούν να βρουν τον x αστεροειδή στον x γαλαξία έτη φωτός μακριά, στη προκειμένη περίπτωση αδυνατούν να ανακουφίσουν εκείνους που έχουν μείνει πίσω και αγωνιούν.

Μυρωδιά θυμού απλώνεται κι όλα σταδιακά μοιάζουν μαινόμενα και φλέγοντα. Άνθρωποι μάχονται σε άλλες χώρες, διεκδικούν τα δικαιώματα τους. Γυναίκες δολοφονούνται, επειδή διατηρούν λογαριασμό σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πατεράδες μεταναστεύουν για να προσφέρουν τα απαραίτητα στην οικογένεια τους. Ο οικονομικός πόλεμος φαίνεται πως δεν είναι αρκετός για εκείνους που κρατούν τα ινία, ψάχνουν για προφάσεις για να διεκδικήσουν τα «μάταια».
Παντού γύρω ακούγονται συζητήσεις για χρήματα, ευσεβής πόθος για πολλούς. Αυτό κινεί τα νήματα, αυτό είναι το κλειδί που ανοίγει τις πόρτες. Ποιες πόρτες; Και που οδηγούν;

Και εσύ;

Πού στέκεσαι μέσα σε όλα αυτά;

Παραπαίεις, νιώθεις τύψεις, μουδιάζει σώμα και μυαλό με όλα αυτά που συμβαίνουν.

Πού πήγαν τα όνειρα; Δεν υπάρχουν πια; Υπάρχουν και μαζί τους κι εσύ. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια μετράς, η ηλικία είναι μονάχα ένας αριθμός. Αυτό που έχει σημασία είναι να μη σταματάς, να προσπαθείς. Φαντάζει σαν αμπελοφιλοσοφία στις τρεις τα ξημερώματα με ένα κουτάκι τελειωμένης μπύρας στο χέρι, αλλά από τα λόγια στη πράξη είναι βήμα. Ένα βήμα που λίγο πριν το κάνεις όλα σταματούν, σα να βρίσκεσαι εν μέσω μαύρης τρύπας. Είναι το κενό του τρόμου λίγο πριν την απόφαση. Θα φοβηθείς ή θα ζήσεις;

Και τα δύο, όλα επιτρέπονται. Μα πάνω από όλα δε θα σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Τα όνειρα είναι εκείνα που σε κρατούν ζωντανό, που σε σηκώνουν το πρωί από το κρεβάτι, που ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη σου.

* Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πάτρας. Δείτε το προφίλ της στους αναγνώστες της Πόρτας