* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης
και Αναπληρωτής Καθηγητής
στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Το εμπεδώσαμε πικρά και στο πετσί μας:

Ο Τσίπρας κατάφερε να γελοιοποιήσει την σχέση της Αριστεράς με την ιστορία. Δεν διαθέτει τη στόφα του ήρωα αλλά του κυνικού δημεγέρτη. Του βολεμένου στην μετριότητα. Του μικρομέγαλου που φαντασιώθηκε την Ευρώπη στις διαστάσεις της πλατείας Κουμουνδούρου. Και το κωμικοτραγικό είναι πως για μια και μόνο στιγμή είχε την ιστορική ευκαιρία. Όχι με το υποκριτικά γελοίο δημοψήφισμα αλλά στο πρώτο Eurogroup μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τότε που λειτούργησε ακόμη το σοκ και το δέος στον άξονα Βρυξελλών – Βερολίνου. Και την έκαψε επιπόλαια και ηλίθια. Εμπιστευόμενος τις τύχες της χώρας στον Βαρουφάκη. Τέτοιο πολιτικό κριτήριο! Αυτό δεν του συγχωρώ. Γι αυτό θέλω να φύγει. Επειδή δεν εκπροσωπεί τίποτε πια. Του τα γράφω εδώ και δύο χρόνια, πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός μιλώντας του για Blitzkrieg. Οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα από πολιτική. Έπρεπε να κλείσουν τα ζητήματα μέσα σε μια εβδομάδα αξιοποιώντας τα επιτεύγματα και μαθαίνοντας από τα λάθη της ΝΔ -ΠΑΣΟΚ. Αλλάζοντας το παραγωγικό μοντέλο. Δουλεύοντας και όχι καταγγέλλοντας. Είχε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ενοχοποιημένο στα πόδια του και αυτός πήγε και ταυτίστηκε με τους ΑΝΕΛ.

Οι έννοιες του μαρξισμού και της διαλεκτικής θεωρίας έγιναν στα χέρια του Τσίπρα, στα χέρια των θλιβερών τυχοδιωκτών που τον περιβάλλουν, από εργαλείο δουλειάς το σκαλάθυρμα της πιο άθλιας, της πιο ανέμπνευστης, της πιο ανίκανης διεκπεραίωσης. Ο Τσίπρας αποδεικνύεται η τιμωρία της γενιάς μου, η τιμωρία μιας αριστεράς που νομιμοποίησε ως “αγώνες “, την εύκολη καταγγελία, τον εύκολο αρνητισμό και το όχι σε όλα, την υποκουλτούρα των καταστροφών και των καταλήψεων, την ήσσονα προσπάθεια, τα τσιτάτα αντί της γνώσης και την υιοθέτηση οποιασδήποτε συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας στο όνομα ενός χυλού που υποδύεται τον αδούλωτο “λαό”.

Ο Τσίπρας και ο κόσμος του είναι βολεμένοι-κατεστημένοι μικροαστοί που δεν δούλεψαν παραγωγικά ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του μόχθου, που συνήθισαν στον παρασιτικό καπιταλισμό που είναι ημιμαθείς ή αγράμματοι , χωρίς τον φόβο της Ιστορίας και χωρίς αληθινή ταξική συνείδηση. Εκπροσωπούν αυτό που ονόμαζε ο Μαρξ “ψευδή ιδεολογία”. Απλώς λαϊκισμός και ιδεοληψίες.
Ο Μαρξ υπήρξε η ζωντανή βιβλιοθήκη της εποχής του, αυτοί είναι τα μεταμοντέρνα ζωντόβολα ενός σάπιου καιρού …

Γιαυτό είμαι τόσο λυπημένος. Για τις ευθύνες της γενιάς μου που βοήθησε ως τακτικιστική αριστερά στην καταστροφή του τόπου υποβοηθώντας την ισοπέδωση και την πασοκική λαίλαπα. Η παρέα του Μαξίμου είναι το κοινωνιολογικό επίτευγμα του Αντρέα. Η εξίσωση προς τα κάτω, η λουμπενοποίηση του προλεταριάτου , η αισθητική του κιτς, το όχι στην αριστεία, ο καταναλωτισμός ως επαναστατική κατάκτηση, η υπαλληλοποίηση ως όραμα της νεότητας, το τίποτε ως αξία. Ο Λάκης, η Μιμή άντε και ο Βέλτσος ή ο Τσουκαλάς ως καρύκευμα. Η στρατιά των κωφάλαλων διανοουμένων.

Και τώρα; Και τώρα ποιος έχει πραγματικά διάθεση να ξαναστήσει, να ξανασκεφτεί μια νέα αριστερά από την αρχή;

Επειδή το νέο πάντα μας περιμένει στην άκρη του δρόμου. Μόνο που οι απαντοχές δεν περισσεύουν.

ΥΓ. Τώρα που μας έχει διαλύσει η ιδεοληψία των κατά φαντασίαν ή επαγγελματιών αριστερών, τώρα ακριβώς χρειάζεται ο απόλυτος ρεαλισμός: Πράγμα που θα πει ότι επιλέγουμε όχι το ιδανικό αλλά το λιγότερο επιζήμιο εντοπίζοντας, οριζόντια του πολιτικού μας χάρτη, τα όντως προοδευτικά στοιχεία και αναγνωρίζοντας ότι ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ότι είμαστε μια χώρα χρεοκοπημένη, και ότι ανήκουμε σε μιαν Ευρώπη που μαστίζεται από κρίση ανισοτήτων. Πως θα επιβιώσουμε;

Η επόμενη μέρα μετά τους Συριζανέλ θα φέρει στο προσκήνιο την ανανεωμένη (;) κεντροδεξιά του Μητσοτάκη και μιαν υπό εκκόλαψη κεντροαριστερά. Σε αυτή την τελευταία υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που και ευρωπαϊκή εμπειρία διαθέτουν και δεν έχουν απολέσει το προσωπικό τους κεφάλαιο. Απαριθμώ πρόχειρα κάποια ονόματα: Αλέκος Παπαδόπουλος, Σπύρος Λυκούδης, Γιάννης Βούλγαρης, Τάσος Γιαννίτσης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Κώστας Βεργόπουλος, Σταύρος Μπένος, Άννα Διαμαντοπούλου, Άννα Φιλίνη, Μιχάλης Μοδινός, Αρίστος Δοξιάδης, Στέργιος Πιτσιόρλας, Μιχάλης Σπουρδαλάκης, Πέτρος Τατσόπουλος, κλπ. Προσθέστε εσείς ονόματα έχοντας κατά νουν το “μη χείρον, βέλτιστον” (μόνο μη μου προτείνετε τον Βέλτσο!). Προσωπικά εκτιμώ πως ο Νίκος Χριστοδουλάκης είναι ο καταλληλότερος για να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες της επόμενης μέρας για την κεντροαριστερά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr