* Ο Άγγελος Σπάρταλης είναι κινηματογραφιστής και ζωγράφος.

Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.

ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ (προδημοσίευση #2)
Ἄφετε τὰ παιδία
καὶ […] κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με

Ο Κούνδουρος είχε μια πολύ μυστήρια σχέση με τα μωρά. Του άρεσε να τα παρατηρεί και να τα χαϊδολογά αλλά όχι για πολύ ώρα. Μετά βαριότανε. Μου έλεγε: «Ωραία περάσαμε ως εδώ αλλά μάζεψε τώρα τα αθώα μπάσταρδα και στείλ’ τα πίσω στο βυζί της παμπόνηρης μάνας τους να κάνουμε σοβαρές κουβέντες». Κι εμείς μαζεύαμε τα βρέφη που μυξοκλαίγανε αλλά και τους «σβούρους» που λέμε στην Κρήτη, τα κάπως μεγαλύτερα πιτσιρίκια δηλαδή που στριφογύριζαν θορυβώντας και τα στέλναμε προς μεγάλη τους απογοήτευση όλα για ύπνο.

Φαντάσου, μου έλεγε ο Νίκος, μια παρέα φιλοσόφων, σαν κι εμάς καλή ώρα. Κι εκεί που είναι έτοιμοι οι γενναίοι φιλόσοφοι να επιλύσουν τα σοβαρότερα προβλήματα της ανθρωπότητας, τσακ, κάποιος τους πετά στη μέση-μέση ένα βρέφος. Κι αρχίζει ο πρώτος, και μετά όλοι οι άλλοι τα «κου-κου-τσα» και τα «κου-κου-μπε» και τις τρυφερότητες και τι έγινε η συζήτηση όλη; Πήγε στράφι!

Από την άλλη, ο Κούνδουρος εκτιμούσε πολύ την τελική διαδικασία παραγωγής των παιδιών, τη γέννα δηλαδή. Μου έλεγε συχνά ότι είναι μόνο τρία τα μεγάλα γεγονότα της ανθρώπινης ζωής, όχι περισσότερα και όχι όλα τα ίδιο προσιτά. Το πρώτο μεγάλο γεγονός της ζωής είναι η γέννα μας, που όμως δεν την θυμόμαστε. Ίσως μόνο σαν βαθειά χωμένο τραύμα -αν θέλουμε να πιστέψουμε τους Φροϋδικούς- αλλά στην καλύτερη περίπτωση η ανάμνηση μας αυτή παραμένει πάντα στο φλου του φακού με κουνημένη τη μηχανή λήψης. Το δεύτερο μεγάλο γεγονός της ζωής είναι ο θάνατος μας, που όμως δεν τον ξέρουμε, ευτυχώς. Και δεν τον θέλουμε κιόλας αλλά τι να κάνεις, συμβαίνουν κι αυτά. Και τέλος, χρονικά ανάμεσα στα πρώτα δύο αλλά σπουδαιότερο από αυτά, το τρίτο μεγάλο γεγονός της ανθρώπινης ζωής που και να το θυμόμαστε μπορούμε και να το ξέρουμε θέλουμε συνήθως οι περισσότεροι είναι η γέννα των παιδιών μας. Αυτό είναι το μόνο μεγάλο γεγονός της ζωής το οποίο «βιώνεται», και γι’ αυτό το λόγο είναι και το μέγιστο. Ο Νίκος είμαι σίγουρος ότι μαζί με τη γέννα των φυσικών μας παιδιών, εννοούσε και τη γέννα των πνευματικών μας παιδιών, των έργων τέχνης μας δηλαδή, αλλά αυτό ποτέ δεν το ξεκαθάρισε.

Με ‘κείνα και με τ’ άλλα που λέτε, μάζεψα κι εγώ κουβάρι όλες τις πρακτικές και τις ατάκες του Κούνδουρου σχετικά με τα αθώα βρέφη και τις παμπόνηρες μανάδες τους και τα συμπύκνωσα στην ακόλουθη θεωρία: «Το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να έχει κανείς οικογένεια με παιδιά. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο, είναι να λείπουν, για λίγο!»

Άγγελος Σπάρταλης, 2017

(προδημοσίευση από το βιβλίο “Μέρες με τον Νίκο”. Ο συγγραφέας αφηγείται πικάντικες ιστορίες από την πολυετή και πολύπαθη συναναστροφή του με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Στην φωτογραφία, η μεγαλύτερη κόρη του συγγραφέα αγκαλιά του θείου της)