Πολλά μπορώ να σου δείξω. Πολλά μπορώ να σου δείξω και πολλά μπορώ να σου πω… Αυτά είναι τα πρόχειρα. Τα πρόχειρα ρούχα μου. Μπορώ όμως… Μπορώ να βάλω και τα καλά μου. Τα βελούδινα μου. Είμαι άνετη και με εκείνα.

Χρειάζονται όμως, αυτές οι επισημότητες; Απόψε που είμαστε εσύ κι εγώ μόνο. Απόψε που αποφασίσαμε να γυρίσουμε σελίδα. Απόψε που είμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Απόψε μήπως να μείνουμε γυμνοί;

Απόψε ίσως, δεν χρειάζονται τέτοιες επισημότητες. Ας αφήσουμε τα βελούδινα για άλλη στιγμή. Για τότε που τα όνειρα δεν θα είναι πια όνειρα… Για τότε που τα όνειρα θα είναι πραγματικότητα και πάλι όνειρα… Για τότε που τα κρύσταλλα δεν θα έχουν σημασία, όσο οι άνθρωποι. Και θα ακούγεται μονάχα ο ήχος τους. Και ξέρεις γιατί; Γιατί και αυτός έχει χώρο ανάμεσα μας!

Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Πόσο δύσκολο και εύκολο συνάμα;

Και τι νιώθεις; Και πώς το νιώθεις; Ποιες απολήξεις του εγκεφάλου «ακούν»; Και ποια κρύσταλλα ηχούν; Ποια αντίδραση άραγε να συμβαίνει και δημιουργείται το ψέμα; Το ψέμα ναι!

Μπορείς να πεις την αλήθεια στους ανθρώπους; Αυτήν που έχεις μέσα σου, χωρίς πολλά – πολλά, χωρίς ιδιαίτερες επισημότητες, πέπλα, μεγάλα καπέλα και μάσκες. Μπορείς να καταθέσεις την αλήθεια σου στον άλλον; Σε αυτόν που έχεις απέναντί σου. Μπορείς να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου τόσο και να σταθείς;
Κι από την άλλη… Πόσο ανοιχτοί και γυμνοί είμαστε εμείς για να ακούσουμε την αλήθεια από τον άλλον;

Το ψέμα γοητεύει. Η γύμνια είναι σκληρή, δύσκολα την αντέχεις. Το ψέμα γοητεύει, όπως το παραμύθι. Είναι γλυκό σαν αμαρτία. Έχει κι αυτό, δύο όψεις. Με το παραμύθι βέβαια, λέγονται και αλήθειες πολλές φορές. Στο ψέμα μόνο μεγάλες κουβέντες, με μικρά λόγια.

Αναστασία Φωκά