Η Λητώ είναι Βιολόγος και αναγνώστρια της Πόρτας

Είμαι πολύ λυπημένη. Συνήθισα τους ανθρώπους με τις ιδιαιτερότητές τους. Τους δικαιολόγησα. Κάπου τις αγάπησα κιόλας. Είμαι λυπημένη από σένα. Εσύ που θέλεις πάντα να δίνεις χαρά, μου προκαλείς τόση λύπη.

Γιατί είμαι δυνατή; Γιατί μπορώ να σε παίξω στο ίδιο γήπεδο;

Γιατί έχω μάθει να είμαι κι εγώ αρχηγός;

Μάθε, λοιπόν, Μεγάλε, πως πέρασα τη μισή μου ως αρχηγός. Όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί αναγκάστηκα.

Αναγκάστηκα να παίρνω αποφάσεις αντί να είμαι παρατηρητής των αποφάσεων των άλλων ή κοινωνός όσων δεν ήθελα να έχω στη ζωή μου.

Αναγκάστηκα να γίνω αρχηγός γιατί όφειλα να προστατεύσω αποτελεσματικά και ουσιαστικά όσους και ό,τι αγαπούσα και είχα την ευθύνη τους. Και κυρίως τον εαυτό μου.

Αναγκάστηκα να γίνω αρχηγός γιατί έπρεπε εντίμως να κερδίσω την ζωή μου. Την οικονομική ζωή μου, την επαγγελματική μου υπόσταση χωρίς να έχω το χέρι ανοιχτό για να μου πετάξει οποιοσδήποτε ψευτόμαγκας, ψαλιδόκωλος ή νταβάς τα ψίχουλά του.

Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου με κόπο.

Κέρδισα τον αυτοσεβασμό μου με αίμα ψυχής.

Αυτά τα δυο δεν τα διαπραγματεύομαι. Για κανένα και για τίποτα. Τ’ακούς… Μεγάλε; Για κανένα. Ούτε και για σένα που τόσο θαυμάζω και εκτιμώ. Επιλέγω ίσως κάπου-κάπου όχι το καλύτερο. Αλλά δεν ξεπουλώ την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μου. Στα μάτια μου είμαι σπουδαία. Γιατί έχω καταφέρει πολλά, που δεν έχει σημασία να στα πω. Αν περίμενες, θα τα ζούσες σιγά-σιγά. Κι εσύ έτσι θα με έβλεπες, αν με άφηνες να σου μιλήσω. Αλλά… με τιμώρησες. Χωρίς εξηγήσεις, άρα χωρίς λόγο.

Κι έρχεσαι τώρα εσύ που θέλεις να είσαι σε όλα πρώτος, να μου κάνεις επίδειξη δύναμης, εξουσίας ή επιβολής και να με ρωτήσεις ποιος θα γίνει αρχηγός, όταν και οι δυο έχουν συνηθίσει να είναι αρχηγοί; Μα, αυτός που είναι ο καλύτερος, ο πιο δυνατός, ο πιο σοφός, ο πιο ακριβοδίκαιος. Αυτός που τα καταφέρνει και για τους δυο μας. Και ποιος σου είπε ότι δεν σε θέλω για αρχηγό μου; Και ποιος σου είπε ότι δεν σου παραχωρώ τα ηνία; Και ποιος σου είπε ότι δεν θέλω κάποιος να αποφασίζει για μένα; Πως δεν θέλω εσύ να αποφασίζεις για μένα; Όταν σου λέω πως θα ήθελα να ήμουν χαζή, τι θαρρείς πως εννοώ; Να είμαι μια χαζή αρχηγός; Να με απαλλάξεις από την πολύ σκέψη εννοώ, μπουμπούνα. Να έχω εμπιστοσύνη σε ό,τι εσύ θα αποφασίσεις. Να μην χρειάζεται να περνούν τα πάντα από τα χέρια και την σκέψη μου. Να σε εμπιστευτώ. Να με εμπιστευτώ σε σένα. Να ακουμπήσω στον ώμο σου, να μπω στο αυτοκίνητό σου, να ανέβω στη μηχανή σου και να κλείσω τα μάτια για την ασφάλεια που μου προσφέρεις.

Για να γίνεις αρχηγός μιας δυναμικής γυναίκας, μιας γυναίκας που έχει μάθει να γίνεται και “άνδρας” και που δεν το μετανιώνει κιόλας, θα πρέπει να της θυμίσεις πως είσαι καλύτερος από αυτήν. Όχι με παιχνίδια εξουσίας, ούτε με βιογραφικά και τακτικές, αλλά με απλές κινήσεις στοργής και τρυφερότητας. Αυτό σημαίνει «θέλω να είμαι κάτω από την ομπρέλα σου». Να είσαι μπροστά από μένα μισό ή και ένα βήμα και να μου ανοίγεις το δρόμο για να μου πεις «ξαμολήσου και κατάκτησε τον κόσμο». Αυτός είναι ο Μεγάλος Άνδρας. Που μου βγάζει τα καλύτερα στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα ταλέντα μου, με βοηθά να εξελιχθώ και να κάνω αλήθεια και ζωή ό,τι ονειρεύομαι. Με ηρεμεί, με συμβουλεύει, ασχολείται μαζί μου, με συμμαζεύει στη μαλακία μου, με επικροτεί στην επιτυχία μου, χαίρεται για μένα μαζί μου.

Δεν είναι εύκολο πράγμα δυο αρχηγοί να γίνουν ένα. Θυμίζει σύγκρουση τιτάνων που ένας από τους δύο θα καταστραφεί. Αυτά λέει η Μυθολογία. Εδώ συνεντρίβην, κέρδισες εσύ μια νίκη και γω μια ήττα. Η πραγματική ζωή, όμως, λέει άλλα. Δίνει το τέλος που μας αξίζει κάθε φορά. Και αν το τέλος είναι δυνατό έχει αγκαλιά και στοργή. Πάντα. Και αγάπη. Ξέρεις πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η αγάπη; Τεράστιας δυσκολίας. Γιατί η Αγάπη με θέλει ειλικρινή. Και συ αυτό δεν το αντέχεις. Το αυθόρμητό μου δεν αντέχεις. Γιατί; Αφού είναι ειλικρινές, αληθινό και τίμιο. Είμαι ο εαυτός μου!

Δεν είναι όλοι έτοιμοι για να ζήσουν τις μεγάλες αγάπες. Ούτε το ακριβό της ψυχούλας του άλλου. Θέλει τόλμη, γενναιότητα, αποφασιστικότητα. Έκλεισες τον κύκλο προτού καν τον ανοίξεις. Φταίω, φταις, δεν έχει τόση σημασία, όσο το να απαντήσουμε και οι δύο τι τελικά θέλουμε. Και γω ήθελα να στα πω έτσι γράφοντας, γιατί δεν μου άφησες περιθώρια να στα πω αλλιώς.

Γιατί εγώ ξέρω να ερωτεύομαι. Δεν το ελέγχω. Ελέγχω την θερμοκρασία στον φούρνο ψησίματος και στο air-condition. Αλλά όχι αυτό. Ζω. Χωρίς να φαίνομαι Μεγάλη. Είμαι όμως. Στα δικά μου μάτια. Και δεν έχω ανάγκη από την καταξίωση, γιατί έχω καταξιωθεί στην συνείδησή μου. Και σε όσους ασχολήθηκαν μαζί μου πραγματικά, χωρίς να με τιμωρήσουν για αυτό που είμαι. Για ό,τι έχω γίνει. Αν εννοείς τι εννοώ.

Μεγάλε, σε σένα μιλάω, που λες πως θέλεις να δίνεις την χαρά, αλλά από μένα την στέρησες πολύ γρήγορα.