Γεννήθηκα στις 20 Μαρτίου του 1968 στο Μαιευτήριο Αθηνών με μιά έμφυτη περιέργεια για τα πάντα. Μιλάω λίγα Γαλλικά και πολλά Αγγλικά και μιά από τις ωραιότερες παιδικές μου αναμνήσεις είναι η στιγμή που μπήκα στο σαλόνι του πατρικού μου και βρήκα ένα πιάνο να με περιμένει! Με ακολούθησε και μετά τον γάμο μου και έκτοτε ζούμε μαζί.

Από παιδί μου άρεσε να σκαρφαλώνω, να κολυμπάω, να σκιτσάρω και να γράφω χρονογραφήματα. Πρόσφατα βρήκα σε κάποιο συρτάρι ξεχασμένο ένα παραμύθι που δεν θυμάμαι καν πότε το έγραψα!

Με θυμάμαι πάντα να έχω στα χέρια μου ένα στυλό και να είμαι μουτζουρωμένη μελάνια.

Κάποτε έγραφα με πένες αλλά μου πέρασε γρήγορα αφού πρώτα έκανα χάλια όλα μου τα ρούχα!

Αυτό που μου άρεσε να κάνω εκτός από το να ζωγραφίζω πέτρες, κεραμίδια να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου και να κρύβομαι ήταν να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και να ακούω προσεκτικά τις ιστορίες του. Πράγμα που με οδήγησε αρχικά στην Ψυχολογία και αργότερα στην Κοινωνιολογία.

Πήρα το πτυχίο μου στην Κοινωνιολογία και η πτυχιακή μου εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων.

Αν χρησιμοποιούσα μερικές ερωτήσεις από το ερωτηματολόγιο του Προυστ οι απαντήσεις μου θα μπορούσαν να ήταν κάπως έτσι…

«Ο ιδανικός τόπος για να ζήσω θα ήταν κάπου με ωραία θέα και ησυχία, αν δεν ήμουν ο εαυτός μου θα ήθελα να είναι η Λώρα Ινγκλς ή ο Ιντιάνα Τζόουνς και ευτυχία για μένα είναι να είναι ευτυχισμένοι, υγιείς και ασφαλείς οι αγαπημένοι μου…»

Ενθουσιάζομαι εύκολα και απογοητεύομαι ακόμα πιο εύκολα. Καταπιάνομαι κατά καιρούς με διάφορα και μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς και να είμαι ενημερωμένη για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Αγαπώ τις ταινίες και ενθουσιάζομαι να παρατηρώ λεπτομέρειες που σε πρώτη προβολή κανείς δεν θα προσέξει.

Είμαι, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι άνθρωποι, πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ΄όλα και πριν απ΄όλα είμαι…μαμά.

Αγαπώ να γράφω την νύχτα γιατί απολαμβάνω την ησυχία της και σκέφτομαι καλύτερα όταν οι άλλοι κοιμούνται.

Πιασμένη στον ιστό του ίντερνετ δεν αισθάνομαι καθόλου εγκλωβισμένη γιατί αυτό με οδήγησε τελικά σε τούτη την Πόρτα που με περίμενε σαν το γυαλιστερό μου πιάνο στο σαλόνι και μου έκανε δώρο την ελευθερία να εκφράζομαι και να βάζω σε σειρά τις σκόρπιες σκέψεις μου!

Θέλω να πιστεύω πως όλα αρχίζουν τώρα!