Ελπίδα Νούσα

“Ας τραγουδήσουμε με λάθη της καρδιάς”

Η φωνή του ομολογώ δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, όσον αφορά την έκταση, ή ας πούμε τα μελωδικά γυρίσματα, όμως τον λάτρευα.

Ήξερα πως κάθε τραγούδι του ήταν το απάνεμο λιμανάκι ν’αφεθώ, η τρυφερή στιγμή ν’αναπολήσω, το θύμα να εκτονώσω την οργή μου…

Ο Μάνος Ξυδούς ήταν μια δύναμη ήρεμη στην ελληνική μουσική, που τα τραγούδια του γοήτευαν με τις μελωδίες τους αλλά κυρίως άγγιζαν με τον καλοδουλεμένο και ψαγμένο στίχο τους!

Όταν διαλύθηκαν οι Πυξ-Λαξ, των οποίων υπήρξε ιδρυτικό μέλος, ακολούθησε τον προσωπικό δρόμο του σαν ανάγκη έκφρασης των ανησυχιών του πάνω σε θέματα ερωτικά, κοινωνικά, πολιτικά, δίνοντας διαμάντια μουσικής ευαισθησίας.

Η μουσική του κινείται μεταξύ ροκ και μπαλάντας, με κάπως “αλήτικη” συμπεριφορά…

Τη συμπεριφορά του “μάγκα”, που επικεντρώνεται στην ουσία των πραγμάτων, χωρίς φόβο αλλά με πάθος!

Εκείνου, που η μουσική αποτελεί διέξοδο στην ελπίδα και το φως!

Είχε πει κάποτε πως δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη!

“Τι θα πει καλλιτέχνης; τι κάνω; Ξέρω 7 νότες,…ε, και; Για να πει κάποιος ότι είναι καλλιτέχνης πρέπει να περάσει καιρός. Πρέπει το έργο του να έχει αντέξει στο χρόνο. Και δεν μπορεί να το πει ο ίδιος. Πρέπει να το πει ο κόσμος που εκτίμησε το έργο του”.

Έχει περάσει καιρός, Μάνο…

” Στη γη της χαμένης νεότητας” συγκεκριμενοποιείται το “σχήμα της σιωπής” σου, ενώ γρατζουνίσματα από “μια τρελή κιθάρα” συνοδεύουν το χορό της “Μπαμπαλού”, που λικνίζεται, παθιάζεται προσπαθώντας “ν’αφήσει σημάδια στην άμμο του χρόνου”.

Και τ’άφησες τα ίχνη …βαθιά κι ανεξίτηλα!

Σημάδια ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη, που μ’ό,τι κατέθεσε ξεδιψά ένα μέρος του νου και της ψυχής μας!

Ένα κομμάτι του, που μ’αγγίζει πολύ κυρίως για τον τρυφερό και γεμάτο νόημα στίχο του, που υπογράφει ο ίδιος ο Μάνος πέρα από τη μουσική, ερμηνεύεται από έναν καθαρόαιμο λαϊκό τραγουδιστή.

Ο Ξυδούς σολάρει στην ηλεκτρική του κιθάρα κι ο Μητροπάνος περπατά πάνω στην κόψη ενός ξυραφιού, που ματώνει την ψυχή όταν ομολογεί:

“Είμαι άνθρωπος ακόμα και τα λάθη μου πολλά…”

και στο καπάκι διερωτάται:

“ποιος μπορεί να με δικάσει για ένα λάθος της καρδιάς;”

Ένα τραγούδι, που μέσα από την απλότητά του γεννά προβληματισμό και ουσία, απαλλαγμένη από κάθε φορτίο επιτήδευσης…

Είμαι άνθρωπος σου λέω! Αυθόρμητος, ευάλωτος, παρορμητικός κι ανόητος, πολλές φορές!

Δεν το κρύβω!

Ειλικρινής κι υπεύθυνος όμως, να παραδεχτώ το “βραχυκύκλωμά” μου, το λάθος, που με τίναξε και με ξεθόλωσε.

Απ’τα λάθη και τα σφάλματα δεν ανακαλύπτει κανείς ολάκερη την αλήθεια;

Τα φάουλ μας μάς οδηγούν στο νικητήριο αποτέλεσμα του ντέρμπυ που λέγεται ΖΩΗ!

Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο. Αν το παραδέχεσαι, όμως είναι υπεράνθρωπο γιατί πονάει…

Κι είμαι ευχαριστημένη, που μπορώ και κάνω λάθη…Ναι!αυτό σημαίνει πως δεν ανήκω στους παθητικούς της ζωής.

Είμαι ζωντανή, ενεργή, μπορώ ν’αλλάζω, να πηγαίνω μπρος μα και πίσω κάποιες φορές που δεν αντέχω, ν’ανασυντάσσομαι, να παίρνω δύναμη και φόρα για το παρακάτω άλμα.

Όλα ευπρόσδεκτα, αρκεί να’χουνε λόγο…Ούτε για μόδα, ούτε για δήθεν…

{youtube}0cx-OOu5mco{/youtube}