Τζίνα Δαβιλά

Αρχείο: Οκτώβριος 2015 

Είναι πολυεπίπεδη, πολυταλαντούχα, πολυπολιτισμική. Ακαδημαϊκός, επιχειρηματίας, εικαστικός, βαθιά συναισθηματική, με ευρύ πνεύμα, θαυμαστή γενναιοδωρία, με πολλές ρωγμές στην ψυχούλα της που της επιτρέπουν να αφουγκράζεται τους ανθρώπους, να νοιώθει αυτό που έρχεται, να είναι πολίτης του κόσμου.

Η κ. Σαββαΐδου-Καμπουροπούλου, η κυρία Μαίρη μου, είναι καλλιεργημένη, οξυδερκής, τρυφερή, εκπληκτική οικοδέσποινα, ακούραστα δημιουργική. Φως, χρώμα, αισιοδοξία, ελπίδα, θάλασσα, τρυφερότητα, υπευθυνότητα, αποτελεσματικότητα, συνειδητότητα και κατανοήση είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητά της που θυμίζει υπερ-παραγωγή, απόντος του υπερ-Εγώ. Η κυρία Μαίρη παντρεύει την υπερβολή με την απλότητα, την κομψότητα και την αισθητική, ανατρέποντας τα δεδομένα.  Απίθανο να γίνει; Κι όμως η Μαίρη μπορεί! Ίσως γι αυτό να ονόμασε την τελευταία της εικαστική έκθεση ΑΝΑ. Η πρόθεση που δίνει θετικό πρόσημο σ’ ένα σωρό λέξεις : ανα-τροπή, ανα-δημιουργία, ανα-δράση, ανα-νέωση, ανα-ζωογόνηση, ανα-πλάση, ανα-σύνθεση, ανα-γέννηση, ανα-σχηματισμός, ανα-πόληση, ανα-λύση, ανα-ζήτηση, ανα-σύσταση, ανα-δύση, ανα-τολή.

Από την Αιθιοπία στη Λίνδο, τον τόπο που ήταν ταγμένη να ζήσει, προτού καλά-καλά καταλάβει τον εαυτό της, η Μαίρη Καμπουροπούλου έχει ζήσει τόσα που θα μπορούσαν να γίνουν μια απολαυστική, κινηματογραφική ταινία. Ένα καράβι την έφερε με τους γονείς της από την Αιθιοπία στη Λίνδο, όπου αναζήτησε να βρει το δικό της σημείο σ’ένα βράχο της θάλασσας που επικοινωνεί με το Σύμπαν και το Θεό, εξομολογείται τις σκέψεις, τις φοβίες, τις ανάγκες της, μιλά για τις επιθυμίες και τις αγάπες της.

Ο Αριστείδης είναι η ψυχική της μούσα, ο θείος Έρωτας της ζωής της. «Εκτός των άλλων με έμαθε την αξία της εργατικότητας και της υπέρβασης», λέει η ίδια. Ο θαυμασμός της για τον σύντροφό της και πατέρα των γιών τους, του Σάββα και του Γιώργου, είμαι προφανώς η δική της ισορροπία. Ένα ταξίδι που βρήκε λιμάνι, αλλά ανοίγει διαρκώς νέους προορισμούς. Από την μια η συνένωση της Οικογένειας, με την στοργή και την ήρεμη δύναμη της Μαίρης, από την άλλη ο συνδυασμός της ακαδημαϊκής καριέρας με την Τέχνη, δημιουργούν τις γέφυρες για να έχει ήδη αφήσει η Μαίρη Καμπουροπούλου ισχυρό το αποτύπωμά της στη Ρόδο: η αρχόντισσα της Λίνδου, που θέλει να κάνει την ξενοδοχειακή μονάδα, της οποίας είναι μέτοχος, ως άλλο ένα σημείο Πολιτισμού και ανάδειξης της Ιστορικής πολιτιστικής κληρονομιάς της Λίνδου και της Ρόδου.

«Οικογενειακός μας στόχος είναι ο συνεδριακός χώρος του Aqua Grand να είναι εκμεταλλεύσιμος για παρουσίαση εκθέσεων όλο τον χρόνο. Να γίνουν καλλιτεχνικά εργαστήρια. Να αποτελέσει σημείο αειφόρου Προόδου ανατρέποντας το τουριστικό μοντέλο που δεν στοχεύει στην εξέλιξη του τόπου και της αναπτυξιακής εικόνας της Ρόδου».  

Στο Aqua Grand Exclusive Deluxe Resort, στο οποίο πραγματοποιείται μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου 2015 η εικαστική έκθεση της Μαίρης Καμπουροπούλου «ΑΝΑ», οι πινελιές της οικοδέσποινας είναι παντού: στους τοίχους, στα δωμάτια, στα χρώματα των καναπέδων, στην επιλογή των επίπλων. Με απλότητα και φινέτσα.

 «Με βοήθησε πολύ το Πανεπιστήμιο και το Διδακτορικό μου για να φτιάξω την γέφυρα ανάμεσα στην Τέχνη και την Ζωή. Πριν από 40 χρόνια οι τεχνικές μου ήταν μέσα σε κλειστές φόρμες και μουντά χρώματα. Σήμερα θέλω διαφάνεια, έντονο χρώμα, βιώνω μέσα από τα έργα μου την προσωπική μου εξέλιξη, ευνοώ το βάθος, τη διείσδυση στην ψυχή. Εισχώρησα στον εαυτό μου τόσο βαθιά που αναγεννήθηκα. και αυτό δεν είναι απλό, έχει πόνο. Γι’αυτό και τα έργα μου που έχουν υποστεί την εξέλιξή μου, τα τοποθετώ αντικριστά. Ο παλιός και ο νέος μου εαυτός. Νοιώθω χαρά, όταν χρησιμοποιώ χρώμα, γι’αυτό και το επιλέγω και στην ένδυσή μου, στα κοσμήματά μου.  Ακόμα και στα γυαλιά μου.

Σέβομαι την Παράδοση του τόπου μου και την υπηρετώ, αλλά θέλω να εξελίσσεται χωρίς να κακοποιείται. Ο Ίκαρος – ο διάκοσμος της λαϊκής λινδιακής αγγειογραφίας  που κυριαρχούσε στα καράβια-, τα τείχη της Ρόδου, ο θαλάσσιος πλούτος της Λίνδου, η φυσική ομορφιά του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης πάνω στο φυσικό οχυρό, τα υπέρθυρα στην πρόσοψη των καπετανόσπιτων, τα βοτσαλωτά δάπεδα είναι εμπνεύσεις που διαπερνούν τις μνήμες μου και τροφοδοτούν την δημιουργικότητά μου ώστε να ανα-συνθέσω την καθαρότητα της αρμονίας και της απλότητας γεφυρώνοντας το χθες με το σήμερα».  

Η Μαίρη Καμπουροπούλου υπήρξε επιτυχημένη πρόεδρος του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου, ενώ με την στενή της φίλη, πανεπιστημιακό Πέρσα Φώκιαλη δημιούργησαν εκπαιδευτικά projects που αφορούν στον συγκερασμό της πολιτιστικής κληρονομιάς και της αειφόρου παγκοσμιοποιημένης καλλιτεχνίας με εικαστική ποιότητα. «Ο ρόλος της Εκπαίδευσης είναι να ανοίγει δρόμους και να δημιουργεί γέφυρες. Οι επιτυχημένοι λαοί λειτουργούν δημιουργώντας γέφυρες μεταξύ του Πολιτισμού, της Εκπαίδευσης, των Νέων Τεχνολογιών, της Οικονομίας», ισχυρίζεται.

Αν και πολλοί θα στοιχηματίσουν πως η ζωή της κ. Καμπουροπούλου υπήρξε εύκολη, θα τολμήσω να εκφράσω την προσωπική μου εκτίμηση: όσο πιο γενναιόδωρος, χαρούμενος και πληθωρικός είναι κάποιος, τόσο πιο ζόρικη είναι η ζωή του στην πραγματικότητα.  Μια τόσο έξυπνη και εξαιρετικά ευαίσθητη στα εξωτερικά ερεθίσματα γυναίκα, με ανοιχτές  κεραίες κάθε λεπτό, είναι απίθανο να μην ζορίζεται απ’ό,τι την περιβάλλει. Το άδικο, το ακαλαίσθητο, το σκληρό, το βίαιο, το παράλογο. Άλλωστε η ζωή στην βάση της είναι πολύ θλιβερή. Η ίδια λέει:

«Από την περίοδο των μουντών χρωμάτων του 1974 που είχα κάθε λόγο να είμαι χαρούμενη (και ήμουν γιατί ήμουν έγκυος) μέχρι τα έντονα, ζωηρά χρώματα, μεσολάβησε το πείσμα μου να ερωτευτώ τη ζωή. Μέσα από τα έργα μου και από κάθε πτυχή της ζωής μου, επιδιώκω τον εξαγνισμό μου.  Όσο περισσότερο έλθει η κάθαρση, τόσο πιο κοντά θα βρεθώ στην αρχέτυπη δημιουργία. Γι’ αυτό και χαίρομαι πολύ με απλά πράγματα , όσο μεγαλώνω νοιώθω ότι απελευθερώνω  την παιδικότητά μου».

Θαυμάζει: «… τους ανθρώπους που αγαπιούνται μεταξύ τους, εμπνέονται, δημιουργούν, δεν φοβούνται τις ανατροπές, οι οποίες συνενώνουν, δεν διαλύουν».

Απεχθάνεται: «…το ψέμα, την μιζέρια της ψυχής».

Αγαπά: «Το Φως».

Μάθημα ζωής: «Να αποδέχεσαι όλους τους ανθρώπους, να μην εξαρτάται η ευτυχία σου από τους άλλους, να μην εναποθέτεις τις προσδοκίες σου στο πώς οι άλλοι θα ενεργήσουν. Οφείλουμε να βρίσκουμε το δικό μας φως, πρέπει να είμαστε αυτόφωτοι».

Αξίζει να προσπαθήσει κάποιος στη ζωή: «Ό,τι έχω δημιουργήσει, δεν θα είχε καμία αξία αν δεν υπήρχε η οικογένειά μου. Πιστεύω πολύ στην ενίσχυση των οικογενειακών δεσμών, στην ενωμένη οικογένεια, στην εμπνευσμένη οικογένεια, που με αγάπη προωθεί την δημιουργικότητα. Μέσα από την συνένωση μπορεί να επιτευχθεί και η κάθαρση».

Με χίλιες λέξεις δεν μπορεί κάποιος να περιγράψει το μεγαλείο της Μαίρης Σαββαΐδου –Καμπουροπούλου. Ούτε και μέσα σε χίλιες σελίδες. Η κ. Μαίρη είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει χωρίς ιδιοτέλεια και αγαπιέται γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι μια υπερ-ΑΝΑ-τολή φωτός. Το ανθρώπινο οχυρό Πολιτισμού της Λινδιακής γης. 

 Φωτογραφίες: Ηλίας Γεωργουλέας. Ακολουθεί έκθεση εικόνων.