* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για κυβέρνηση μπουφόνων. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τις φωτογραφίες από την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ. Τον έτοιμο να εκραγεί μελανοχίτωνα Πρόεδρο της Βουλής. Τον κορδωμένο πλην σχεδόν ρακένδυτο Υπουργό της Παιδείας. Τον άλλον, τον προσκεκλημένο στο Προεδρικό Μέγαρο, ο οποίος εν μέσω επίσημου δείπνου φλυαρούσε ανέμελα στο κινητό του… Αρκεί να ακούσει κανείς τις δηλώσεις που εκτοξεύουν σε κάθε ευκαιρία. Πότε αποκαλώντας τον ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία “πενταροδεκάρες”. Πότε τους πρόσφυγες “παραθεριστές”. Πότε το δίλεπτο που αφιέρωσε ο Ομπάμα στον Αλέξη Τσίπρα “συζήτηση κορυφής”…

Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με συρφετό ο οποίος δεν έχει ιδέα πού πατάει και πού πηγαίνει. Θυμίζουν τον Γούντυ Άλλεν στην σπαρταριστή ταινία “Small Time Crooks”. Τον μικροαπατεώνα που θησαύρισε κατά τύχην και –το πιο ευτράπελο– εντελώς νόμιμα και ενδυόμενος την γκαρνταρόμπα και τους τρόπους του μεγιστάνα, κατήντησε ρεντίκολο ακόμα και στα μάτια της αφοσιωμένης του γυναίκας.

Δεν γίνεται όμως να συμβαίνει ακριβώς έτσι. Το βαρύ πυροβολικό του Σύριζα περιλαμβάνει ανθρώπους με πολύ αξιόλογα προσόντα. Και άλλους με βιογραφικά που εμπνέουν σεβασμό. Επιστήμονες που διακρίθηκαν με το σπαθί τους. Διανοούμενους που η σκέψη τους παρουσίαζε –κάποτε τουλάχιστον– ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης που δεν είχαν μέχρι πρόσφατα προδώσει την ιστορία τους. Το στελεχιακό δυναμικό της πάλαι ποτέ “Ανανεωτικής Αριστεράς” υπήρξε κατά γενική ομολογία το εκλεκτότερο της χώρας. Και η εφημερίδα “Αυγή”, που τόσο συστηματικά σήμερα αυριανίζει, στάθηκε επί δεκαετίες αληθινό σχολείο δημοσιογραφίας.

Τι τους συνέβη; Πώς εκείνοι, οι οποίοι δοξάζονταν ως εκλεκτοί τριταγωνιστές της πολιτικής ζωής, γελοιοποιήθηκαν μόλις εκλήθησαν να πρωταγωνιστήσουν;

Δυό απαντήσεις έχω να προτείνω. Αμφότερες αποκαλύπτουν –πιστεύω– το μέγεθος της τραγωδίας τους.

Τα επαγγελματικά, αφενός, στελέχη ενός αριστερού κόμματος ζουν από τη στιγμή της ένταξής τους –από την εφηβεία τους συνήθως– μέσα σε μια κάψουλα. Κάθε δραστηριότητά τους συνδέεται με τη “συλλογική δουλειά”. Ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία, τα κεντρικά, της τοπικής ή της επαγγελματικής τους οργάνωσης. Ζυμώνονται αενάως μεταξύ τους. Πριονίζουν τα πριονίδια της μαρξιστικής θεωρίας. Τοποθετούνται εξ αποστάσεως σε ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, κάνουν διαλέξεις ο ένας στον άλλον σχετικά με την μετα-Μαοϊκή Κίνα, αναπολούν τον επαναστατικό πυρετό της Λατινικής Αμερικής. Σταδιακά χάνουν κάθε επαφή με την πραγματική, πεζή στα μάτια τους, ζωή. Ακόμα και όταν συνδικαλίζονται ή διατηρούν επιχειρήσεις, η καρδιά τους είναι ισόβια δοσμένη στο όραμα. (Υπ’αυτήν την έννοια, ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν θα άρμοζε –και στη χειρότερη για εκείνον περίπτωση– να καταδικαστεί σαν κοινό λαμόγιο. Αλλά ως επικίνδυνος ζηλωτής…). Ακόμα και οι φιλικές, ακόμα και οι ερωτικές τους σχέσεις γεννιούνται και εξελίσσονται μέσα στο κόμμα. “Να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός και στον αγώνα πάντα εμπρός!” φώναζαν κάποτε οι προσκεκλημένοι σε έναν αριστερό γάμο ενώ πετούσαν ρύζια.

Σκεφτείτε αυτούς τους ανθρώπους να συγκρούονται μετωπικά με την αδυσώπητη καθημερινότητα. Να καλούνται να διαχειριστούν φλέγοντα προβλήματα, που η λύση τους δεν ανιχνεύεται –φευ– σε κανένα εγχειρίδιο του Μαρξ, του Γκράμσι ή ακόμα και του Ζίζεκ. Να υποχρεώνονται να λάβουν αποφάσεις, να δώσουν λύσεις.

Αναγνωρίζοντας το βλάσφημο της παρομοίωσης, θα τους παρομοιάσω με μοναχούς του Αγίου Όρους που ανέλαβαν απ’τη μια μέρα στην άλλη τη διεύθυνση ενός μπουρδέλου. Μιας χαρτοπαικτικής, έστω, λέσχης.

Δεν είναι ότι οι καλόγεροι απέχουν απ’την αμαρτία. Πιθανόν να συμβαίνει και το αντίθετο. Είναι πως οι δικές τους αμαρτίες ελάχιστη έχουν σχέση με την πορνεία και με τον τζόγο των κοινών θνητών.

Ένας καλόγερος που προσγειώνεται σε ένα μπουρδέλο, το φρονιμότερο είναι να φύγει τρέχοντας και λιβανίζοντας. Οι καλόγεροι –φευ– του Σύριζα αποφάσισαν να κυβερνήσουν με κάθε ψυχολογικό κόστος. Εφόσον το φωτογενές παιδί, ο Αλέξης, κερδίζει για χατίρι τους τις εκλογές, εκείνοι θα κρατούν γερά, πεισματικά το πηδάλιο. Η λαϊκή, πιστεύουν, ετυμηγορία θα συγχωρεί την κάθε στραβοτιμονιά τους. Το ηθικό πλεονέκτημα, που το’χουν αποκτήσει ύστερα από δεκαετίες νηστείας και προσευχής, θα τους αθωώνει για τους συμβιβασμούς, τις παλινωδίες και τις πιο παιδαριώδεις γκάφες τους.

Μέσα τους όμως τούς τρώει… Οι επώδυνοι συμβιβασμοί, οι άτακτες υποχωρήσεις των τελευταίων μηνών τούς δημιουργούν κρίση ταυτότητας. Όσο γλυκό κι αν είναι το μέλι της εξουσίας, πώς θα αντικρίζουν εκείνοι –οι επαναστάτες– μες στον καθρέφτη το προσκυνημένο είδωλό τους; Πώς θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία; Ως υπογράψαντες και εφαρμόσαντες –”αφρίζει–ξαφρίζει”- το τρίτο μνημόνιο;

Η ψυχολογική αντίδραση είναι απολύτως αναμενόμενη. Χάνοντας στην ουσία οι Συριζαίοι, προσκολλώνται στον τύπο. Την υποταγή τους στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, στην τρόικα, στην ίδια την πραγματικότητα εν τέλει, την υπεραναπληρώνουν με επαναστατική φλυαρία και παιδαριώδεις χειρονομίες. Οπισθοχωρούν τραγουδώντας στις παρελάσεις αντάρτικα. Αρνούμενοι να σταθούν προσοχή κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Καίγοντας τις γραβάτες, όπως οι φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιέν τους.

Όσο τα πράγματα θα τους ζορίζουν, τόσο περισσότερο θα φαντάζουν σαν μπουφόνοι. Προετοιμαστείτε να δείτε τον Νίκο Βούτση να αφήνει με τα εναπομείναντα μαλλιά του αλογοουρά.