Το άρθρο χορηγούν τα Pane di capo

Θες να σου σκοτώσουν το ταίρι σου; Το παιδί σου; Εσένα, την ώρα που αμέριμνος σκάβεις τον κήπο σου ή κάνεις μπάνιο στη θάλασσα;

Μπες για λίγο στη θέση εκείνου που κινδυνεύει από τη δική σου επιπολαιότητα, σκληρότητα, απερισκεψία, «ευστοχία». Έχεις καλό σημάδι, ε; Να το χαίρεσαι το χερικό σου, αλλά προτού το ξαναστρέψεις προς το πετούμενο του ουρανού, στρέψ’ το στο εγγόνι σου, στο παιδί σου, στον σύντροφό σου, στη μάνα σου. Αν δεν είσαι εντελώς πωρωμένος με τη «σπουδαιότητα» του κυνηγιού πιθανόν να αντιληφθείς πως ό,τι πετάει στον ουρανό δεν σου ανήκει, όπως δεν σου ανήκει το νερό της θάλασσας, το δάσος που καις, η λίμνη που την κάνεις σκουπιδότοπο.

Δες τα χελιδόνια πώς κάνουν τις ανοιξιάτικες πτήσεις τους, με τι ταχύτητα και χάρη προσγειώνονται στην άσφαλτο και απογειώνονται στο άψε-σβήσε και πάρε, κυνηγέ, το τουφέκι σου για να τα σκοτώσεις και να τα βάλεις στο πιάτο σου. Σκέψου πως το περιστέρι στην πλατεία που τσιμπολογά τα σποράκια που του ρίχνει το παιδί σου ή το εγγόνι σου για να το ταΐσει, θα το κάνεις γκουρμέ πιάτο με μανιτάρια, αμύγδαλα, καραμέλα από μέλι ευκαλύπτου και γκρέιπφρουτ.

Η παράνοια του κυνηγιού και της νοοτροπίας του κυνηγού, με στοιχειώνουν όσο και το αγγελοπούλειο σκηνικό του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν μάθαμε να σεβόμαστε τη φύση, δεν την αγαπήσαμε, δεν τη σεβαστήκαμε παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των εθελοντικών περιβαλλοντικών οργανώσεων. Οι λαθροθήρες και οι κυνηγοί ηδονίζονται από τη σφαίρα που τρυπά το μικρό σώμα του ανέμελου πουλιού. Χωρίζουν τα σμήνη, χωρίζουν τα ζευγάρια, τη μάνα από τα παιδιά τους. Αν θες να αγαπήσεις αληθινά τους ανθρώπους, παρατήρησε τη φύση, τα ζωντανά της και αγάπησέ τα, δες τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Δώσε τους χώρο. Νιώσε τον πόνο τους κάθε φορά που η δική σου «ανδρεία» εξουσιάζει προτιμώντας να απολαύσεις το κυνήγι σου με το ακριβότερο κρασί. Δεν σε κακίζω, έτσι έμαθες, όμως χρωστάς στον εαυτό σου να νιώθεις την άλλη πλευρά. Αλλιώς λάθρα περνάς από τη ζωή. Κρυφά. Σαν τους φονιάδες που κρύβονται μέσα στις φυλλωσιές για να σκοτώσουν ό,τι ομορφαίνει τον ουρανό. Οι κυνηγοί και οι κυνηγημένοι. Το αιώνιο, άδικο δίπολο του κόσμου.

Γιατί στα γράφω όλα αυτά; Είναι η δική μου παράνοια, από καιρό σε καιρό να ξαναγυρνώ σε ό,τι με σημάδεψε. Τούτη τη φορά ταξίδεψα στο 1998 και το «Όλα είναι δρόμος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η τελευταία νανόχηνα. Τόσο απλά, τόσο σκληρά. Και ένας Βέγγος τόσο βαθιά ανθρώπινος.

Υ.Γ.: η φωτογραφία είναι ερασιτεχνική, από επισκέπτη του Αγίου Όρους. Δείτε εδώ τις φωτογραφίες που παραχώρησε στην Πόρτα.

Τζίνα Δαβιλά