Στην ζωή μας συμβαίνουν πολλά. Και λέω μας συμβαίνουν, γιατί καμιά φορά η ώθηση που δίνεται είναι ελάχιστη, η εξέλιξη όμως μπορεί να είναι ορμητική. Για να μην παραθέτω όμως άσκοπα λέξεις στο χαρτί, ας πω τι μου συνέβη χθες το απόγευμα.

Έχω κατάστημα στην Παλιά Πόλη. Διασκεδαστικό αν έχει κανείς την δυνατότητα να παρατηρεί την πραγματικότητα και δεν χαθεί στην θολούρα των πολλών ωρών εργασίας. Πάλι ξεφεύγω και επιστρέφω δριμύτατα στην ουσία. Λοιπόν χθες το απόγευμα καθώς καθόμουν ανέμελη στην καρέκλα και κοιτούσα τους τουρίστες ξαφνικά ένας κύριος βλέπω, πως σιγά σιγά και συνωμοτικά πλησιάζει τον τοίχο του αξιοθέατου απέναντι μου και εναποθέτει γρήγορα ένα μπουκάλι και ένα μπολάκι παγωτού στο δρόμο.

Η αντίδραση μου αστραπιαία, πετάγομαι και βγαίνω έξω, φωνάζοντας του στα αγγλικά «Κύριε για τα σκουπίδια υπάρχει κάδος απέναντι». Καμία αντίδραση ο εν λόγω κύριος με στυλ προσπάθησε να το παίξει αδιάφορος, οπότε για άλλη μία φορά του φωνάζω τα ίδια λόγια. Γυρίζει προς το μέρος μου δικαιολογείται στα ελληνικά ότι δεν έβρισκε κάδο. Ευκαιρία του λέω λοιπόν ο κάδος είναι απέναντι. Διότι , όπως μπορείτε να φανταστείτε οι οδοκαθαριστές είναι είδος προς εξαφάνιση, άρα το μάζεμα των σκουπιδιών κατά την διάρκεια της ημέρας είναι δουλειά των καταστηματαρχών. Μέχρι εδώ καλά, φεύγει ο κύριος στον κάδο κι εγώ στο τηλέφωνο.

Έλα ντε όμως που δεν είχα υπολογίσει τον τζόκερ, ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου η γυναίκα του κυρίου, αφήνει το παιδικό καρότσι έξω από το μαγαζί μου και αρχίζει να ουρλιάζει μέσα στο κατάστημα, ότι δεν έχω ιδέα ποια είναι αυτή και αύριο θα δω τι θα μου κάνει. Με ήρεμο ύφος και λίγο μπερδεμένη της λέω, πείτε μου λοιπόν ποια είστε (όχι ότι κάνει διαφορά, αλλά δεν είναι κακό να γνωρίζουμε με ονοματεπώνυμο αυτούς που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα του σήμερα ενδιαφέρεται κανείς για το ποιοι είναι). Βεβαίως δεν μου είπε, παρά μόνο ούρλιαζε, αύριο θα δεις , θα σου στείλω ένα πρόστιμο «ΝΑ», μεγάλο εννοούσε. Την κοιτάω δεν αντιδράω και συνεχίζει «ίσαιε ψυχασθενής».

Δεν συνηθίζω να γράφω κείμενα, ευτυχώς η φίλη μου με παρότρυνε, λέγοντας «έλα τώρα πρέπει να το πεις αυτό» και οφείλω να ομολογήσω, ότι διασκεδάζω , μιας και ξαναζωντανεύει το « ξέρεις ποια είμαι εγώ» σε όλο του το μεγαλείο.

Παρακαλώ, την επώνυμη ανώνυμη κυρία να μου στείλει το πρόστιμο «ΝΑ» και μαζί του και τα προσωπικά της στοιχεία. Μιας κι εγώ ξέρω ποια είμαι “η κόρη του Μελιτόπουλου Δημήτριου, δεν σας λέει τίποτα το όνομα, κι έτσι πρέπει, διότι δηλώνω θαρραλέα παντελώς ανώνυμη και ευτυχισμένη με έντονη την αίσθηση της δικαιοσύνης του σωστού και του λάθους. Και με ικανότητες έκφρασης, όπως διαπιστώνω”.

Μισό λεπτό δεν τελείωσα, είχα μείνει στα στοιχεία. Αν δεν κάνω λάθος, εγώ έκανα απλώς μία παρατήρηση στο σύζυγο σας για τα σκουπίδια. Εσείς όμως για ελάτε να το δούμε μαζί, παραβιάσατε τον επαγγελματικό μου χώρο ζημιώνοντάς με, μιας και είχα πελάτες μέσα και με απειλήσατε, ότι θα μου στείλετε πρόστιμο. Άρα να υποθέσω το θέμα σας δεν είναι μόνο ποια είστε εσείς αλλά και ποιους γνωρίζετε εσείς! Και τέλος φεύγοντας με αποκαλέσατε ψυχασθενή (στις μέρες μας αυτός ο όρος δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται κατά αυτό τον τρόπο, εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασθένειες ψυχικές και τις αντιμετωπίζουν).

Αυτά πρέπει να είναι αρκετά για να βρω το δίκιο μου.

Κι αν ακόμη δεν μπορείτε να χαμογελάσετε, πιστέψτε με το πρόβλημα δεν είναι τα σκουπίδια ούτε και η ύπαρξη μου, ψάξτε το.

Στέλλα Μελιτοπούλου