Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Τί καλά! Η φύση πρασίνισε και μπουμπούκιασε! Αν δεν το έχετε προσέξει, έξω πετάνε πεταλουδίτσες και πασχαλίτσες και μελισσούλες, βζουν –βζουν, βζουν-βζουν, από λουλουδάκι σε λουλουδάκι! Οι κουτσουπιές έγιναν μωβ οπτασίες…οι λεβάντες επίσης…οι δρόμοι γέμισαν αρώματα και κίτρινη γύρη! Ο κόσμος που έχει αλλεργία τρέχει να σωθεί! Ένα κουνελάκι τρυπάει τρύπες στο γνωστό περιβολάκι και μιά ωραία πεταλούδα (αυτή που όταν έρθει ο χειμώνας πέφτει κάτω και ψωφά…)ε, αυτή η ίδια από δω και πέρα «ζωντανεύει και πετά». Για το καλοκαίρι λέει το τραγουδάκι, αλλά εγώ είδα και πεταλούδες σήμερα!

Μα τί ωραίο παιδικό τραγουδάκι! Καθόλου δεν τρόμαξε κάποτε το 4αχρονο αγγελούδι μου όταν της το τραγουδούσα! Δυό μέρες κλαίγαμε την καημενούλα την πεταλουδίτσα! Και γιατί μαμά να πεθάνει η πεταλουδίτσα;…και πού άφησε τα παιδάκια της και δεν θα την ψάχνει η μανούλα της;…δηλαδή έχει πεθάνει και η μανούλα της;…Ζόμπι η πεταλουδίτσα! Μιά τρέλα! Είδα κι έπαθα να το συνεφέρω το παιδί! Τέλος πάντων.Τί πάω και θυμάμαι και γω ανοιξιάτικα!
Οι άνθρωποι με το που μπαίνει η άνοιξη (που είναι ουρανού κατάνυξη και έχουμε και Eurovision, εκτός κι αν μας κόψουν στα προκριματικά), αρχίζουν να ντύνονται πιο ελαφρά να το πω…(άλλη φορά θα σας πω για τον αγιάτρευτο καημό του ανέβασε -κατέβασε τα ρούχα απ΄τις ντουλάπες κάθε που αλλάζει πλευρό ο πλανήτης…), πιό χρωματιστά να το πώ, πιο «ότι του φανεί του Λωλοστεφανή» θα το πω (και να θυμηθώ να γκουγκλάρω ποιός είναι επιτέλους αυτός ο Λωλοστεφανής που τονε κάναμε μάγκα τόσα χρόνια!).

Αλλά δεν φταίνε μόνο οι άνθρωποι, δηλαδή εμείς, δηλαδή και γω, γιατί και γω άνθρωπος είμαι…τί είμαι; Όχι, δεν φταίνε οι καημένοι οι άνθρωποι. Ούτε ο καιρός φταίει μόνο…Ούτε , ούτε. Ούτε που έχουμε κρίση φταίει…Καλά, αυτή φταίει λίγο. Αλλά κι όταν δεν είχαμε κρίση και είχαμε χρήματα, πάλι κάθε άνοιξη δεν παθαίναμε ενδυματολογική «Αστέρω»; Απλά τότε είχαμε μεγαλύτερο μπάτζετ. Για να καταλάβετε, τότε είμασταν στην Παραμάουντ , τώρα στην Κλαρκ Φιλμς.

Που χου, τότε λέγαμε…Αυτό το λευκό μακό με τα κομμένα μανίκια και τις μικρές χαριτωμένες και τόσο σοφά μελετημένα τοποθετημένες πιτσιλιές από κόκκινη και μπλε μπογιά, που τιμάται στα 65 ευρώ (μόνο;!καλέ τσάμπα πράμα!), μου κάνει …κάτι!Κλικ, κλατς…κρακ…κάτι. Γιατί άραγε; Θα ΄ναι που το πιτσίλισε, σου λέει, ο ίδιος ο Τόμμυ…ο Χιλφιγκερ ντε! Ενώ σήμερα λέμε … Γιάννη μου, κείνο το άσπρο μακό που είχες πάρει από τους Κινέζους, κείνο ντε που φορούσες προχθές όταν έβαφες το δωμάτιο του μικρού και το έκανες σύσκατο με τις μπογιές, το θές; !
Και μόλις σας έδωσα μια εκ των απαντήσεων…Να φταίει η μόδα; Αυτή , αυτή η τρελή τρελόνγκα ίσως τα φταίει λίγο περισσότερο. Και όχι απλώς η μόδα έτσι γενικά και αόριστα. Παλιά είχαμε τις φθινοπωρινές ζακετούλες, τα χειμωνιάτικα, τις ανοιξιάτικες ζακετούλες και τα καλοκαιρινά. Τώρα αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του.!
Και μαζί φταίνε και τα «σελέμπριτις». Ξέρετε τί είναι αυτά. Κι αν δεν ξέρετε γκουγκλάρετέ το γιατί αν σας εξηγήσω τώρα θα μου μηδενίσουν την κόλλα (ως εκτός θέματος).

Γιατί κυκλοφορούν τα καημένα τα σελέμπριτις χειμώνα καλοκαίρι, ντυμένα εντελώς «το΄χασα και ζαμάν φου,αχ, θυμήστε μου λίγο πλιζ πού το ακούμπησα τελευταία φορά το μυαλό μου;.», αλλά την άνοιξη το αποχάνουν! Παρακολουθήστε με σας παρακαλώ και πείτε μου κι εσείς να μην τα λέω μόνη μου και δεν είναι καλό πράμα η μοναξιά. Ειδικά όταν είσαι μόνος…

Κατεβαίνει από την λιμουζίνα (άρα βαριέται να οδηγήσει ή δεν ξέρει να οδηγεί ή η λίμο είναι του γκόμενου ή η λίμο είναι δική της αλλά οδηγεί ο γκόμενος…ή…συμπληρώστε το κενό).Είναι βράδυ και φοράει γυαλιά ηλίου και…

‘Ενα καπέλο σαν την Βουγιουκλάκη στο Δόλωμα,να υποθέσουμε για τον ήλιο (άρα μέρα και καλοκαίρι!)

Ένα πουλόβερ, με λαιμό, σαν πύθωνας διπλοτυλιχτός σε αγκαλιά θανάτου( άρα χειμώνας βαρύς, κάποιος τυφώνας ήρθε, κακό που μας βρήκε! Τρεχάτε στα καταφύγια!)

Ένα σορτς, τζιν, σκισμένο, ατύχημα, με τις τσέπες να είναι μακρύτερες από το ίδιο το σορτς που παλιά ήταν λέει, το παντελόνι του «μπόιφρεντ»(άρα άνοιξη προχωρημένη …τα μπατζάκια το ‘σκασαν μαζί με τις κότες !)Μαρ΄συ ….το παντελόνι του ανθρώπου πήρες και έκοψες;! Απαπα!

Καλσόν διχτυωτό στο μπεζ της άμμου- της βρεγμένης όμως- (άρα φθινοπωράκι, μωρ’ τί ρομαντικό!)

και …γόβες 28 πόντοι λουστρίνι εκρού με κρυφή φιάπα (σατανικό λέμε!) που κάνει πολύ σικ και φοριέται και σε γάμο, που λέει ο λόγος (άρα ..επιτέλους άνοιξη, ωραίοι που είναι οι ανοιξιάτικοι γάμοι!)

‘Εχει ο καιρός γυρίσματα την άνοιξη παιδιά! Παρακολουθούν τα μερομήνια αυτές οι διάσημες. Και μετάαααα ξεχύνονται στους ανθισμένους δρόμους οι πολλές πολλές μα πάρα πολλές μικρές φωτοτυπίες τους! Υστερα ήρθαν οι μέλισσες! (Πολύ συχνά το χρησιμοποιώ τελευταία αυτό και φοβάμαι μη με τρέχει ο Ξανθούλης!)

Είναι που η άνοιξη μας απελευθερώνει; Και όλες οι επαναστάσεις μπορούν να έχουν μιά τύχη παραπάνω; ‘Ολες οι τρελές σκέψεις μπορούν να φαίνονται λίγο πιό λογικές γιατί τον χειμώνα είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη…

Α! Είπα χειμερία νάρκη και θυμήθηκα…τις αρκουδίτσες και μαζί με τις αρκουδίτσες ξύπνησαν και… τα ερωτευμένα ζευγαράκια ! Τα οποία είναι παντού! Ζουν ανάμεσά μας…Σήμερα είδα ένα στο κέντρο, αγκαλιασμένο σε ένα παγκάκι κάτω από μια ανθισμένη φτέρη και ο κόσμος γύρω τους απλώς δεν υπήρχε! Κόρναρε το τραμ σε ένα γκρουπ με τουρίστες, ένας νεαρός τους φωτογράφισε, ένας παππούς με ένα σκυλάκι κοντοστάθηκε και κούνησε το κεφάλι του, ένα άλλο ζευγαράκι πέρασε δίπλα του πιασμένο χέρι χέρι και χαμογέλασαν συνωμοτικά, ένας ταξιτζής τους φώναξε «ε, ρε σορόπια!» Αχ, η Αθήνα την άνοιξη.

Ο κόσμος γύρω μας όμως, εκτός από τα άνθη, τα χαρούμενα τρελά outfit και τα ερωτευμένα ζευγαράκια, δεν ξέρω αν το προσέξατε, γέμισε και μωρά! Τα περισσότερα γεννήθηκαν πριν ένα, δύο, άντε το πολύ 4 μήνες…Ήταν ένα πολύ ¨θερμό¨και παραγωγικό 2016! Ειδικά από τον Μάιο και δώθε! Δηλαδή την προηγούμενη άνοιξη! Τυχαίο;! Και αυτοί οι καινούργιοι γονείς δεν φοβούνται να τα βγάλουν βόλτα ακόμα και αν είναι βδομαδιάτικα! ‘Ολα τα μωρά έξω, στα πάρκα, στους πεζοδρόμους, στο ίδρυμα Νιάρχου Κυριακή, ακόμα και στις καφετέριες! Με το που άνοιξε ο καιρός, οι νέοι γονείς με τα νεογέννητα, μαμάδες πολύ λιγότερο αγχωμένες από τη δική μου γενιά, που νόμιζε πως ένα γιγάντιο κακό μάτι σε συνεργασία με ιούς από άλλους πλανήτες είχαν βάλει σημάδι τα βλαστάρια της, βγήκε στον ανοιξιάτικο ήλιο! Και είναι τόσο ωραίο που τελευταία βλέπω παντού μωρά!

Μωρά σε μάρσιπους, μωρά σε αγκαλιές, μωρά με σκουφάκια με αστεία αυτάκια, μωρά σε κίτρινους σάκους εξόδου με σχήμα καρχαρία! Μωρά σε πολυμορφικά διαστημικά καροτσάκια που γίνονται ως και ηλεκτρική σκούπα στην ανάγκη… ‘Ομορφα μωρουδέλια, χουχουνάκια χαμογελαστά, ήσυχα μικροσκοπικά ανθρωπάκια που όταν πέφτει το μάτι σου πάνω τους λες και σου φοράνε στο πρόσωπο ένα χαμόγελο από αυτά που πάνε από αυτί σε αυτί και όλοι σε ρωτάνε αν σου συμβαίνει κάτι. Ναι μου συμβαίνει..Αγάπη μου συμβαίνει…Ζωή μου συμβαίνει.

Ελπίδα. Ευτυχία μου συμβαίνει…Αλλά για λίγο! Μέχρι να βρεθεί το επόμενο μωρουδέλι στο δρόμο μου, στο timeline μου, στα μηνύματά μου ! Κι είναι τόσα πολλά και τόσο ευτυχισμένα όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα μωρά του κόσμου…όλες τις εποχές του χρόνου.

Τελικά, δεν χρειάζεται παρά μιά στάλα λευκής μπογιάς για να σπάσει το μαύρο κι ένα μωρό να κοιμάται μακαρίως στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά του για να σου φτιάξει την μέρα! Ε, είναι και η άνοιξη…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr