Θολώνει το μυαλό! Ονόματα, ημερομηνίες, κωδικοί. Κάθε όνομα κι ένας κωδικός. Κάθε κωδικός κι ένα πρόσωπο. Με ονοματεπώνυμο και τα λοιπά στοιχεία.

Στοίβες τα χαρτιά. Με τα ονόματα, τις ημερομηνίες και τους κωδικούς. Κάθε κωδικός κι ένα πρόσωπο. Με ονοματεπώνυμο και τα λοιπά στοιχεία.

Στοίβες και οι εξετάσεις. Πολλές εξετάσεις. Διαφόρων ειδών εξετάσεις και αναλύσεις. Κι αυτές με ονόματα, ημερομηνίες και κωδικούς. Κάθε κωδικός κι ένα πρόσωπο. Με ονοματεπώνυμο και τα λοιπά στοιχεία.

Η ρουτίνα της δουλειάς σε καθηλώνει και δεν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις πολλές φορές τι συμβαίνει. Το μόνο που βλέπεις είναι ιστορικά, με ονόματα, ημερομηνίες και κωδικούς. Και παρά δίπλα… οι εξετάσεις. Διαφόρων ειδών εξετάσεις και αναλύσεις. Τα διακριτικά πια, δεν σου κάνουν εντύπωση, παρά μόνο ο όγκος της δουλειάς. Σε πιέζει πολλές φορές. Και πολλές φορές η πίεση είναι πολύ μεγάλη.

Την έχεις συνηθίσει βέβαια, και την πίεση και τη δουλειά. Πολλές φορές νιώθεις ότι απλά σκύβεις το κεφάλι και περνάς ιστορικά στο σύστημα. Αυτή είναι άλλωστε η δουλειά σου. Πολλά ιστορικά. Στοίβες ιστορικά που περιμένουν. Με ονόματα, ημερομηνίες και κωδικούς. Δεν σταματάς. Και δεν σταματούν κι αυτά. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος δεν πρόκειται να σταματήσει να νοσεί. Δεν πρόκειται να σταματήσει ο Γολγοθάς της ασθένειας. Κι όταν αυτός ο Γολγοθάς λέγεται καρκίνος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.

Είναι δύσκολο να τον περιγράψεις. Είναι δύσκολο να τον νιώσεις, να τον αφουγκραστείς. Δεν είναι μία εικόνα, ένα ταξίδι που κάνεις, κι ύστερα… ύστερα νιώθεις τη λαχτάρα να τα πεις όλα. Όλα όσα έζησες. Κι αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις, ακόμα και για αυτά κάτι θα έχεις να πεις που να σε καθηλώνουν.
Για τον καρκίνο δεν μιλάς. Πολλές φορές φοβάσαι και να τον σκεφτείς, πόσο μάλλον να πεις αυτή τη λέξη. Και τι να πεις; Τι να περιγράψεις, όταν όλο σου το μέσα είναι σκορπισμένο; Ο καρκίνος απλά σε καθηλώνει από μόνος του. Κι αν δεν το βιώσεις, δεν μπορείς να ξέρεις τις αγωνίες, τους φόβους κι όλα αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα. Κι από την άλλη τον πόνο. Τον συνεχόμενο πόνο που δεν σταματά πολλές φορές. Γιατί αυτός ο πόνος δεν είναι μόνο πόνος του κορμιού, αλλά ο συνεχόμενος πόνος της ψυχής, την ώρα που ματώνει στην πρώτη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.

Η κάθε περίπτωση όμως, το κάθε ιστορικό, δεν είναι απλά ένα όνομα, μία ημερομηνία, ένας κωδικός. Είναι άλλο ένα κρούσμα. Άλλος ένας καρκίνος, άλλος ένας πόνος. Κι όσο κι αν θέλεις να κλείσεις τα μάτια, όσο κι αν σε καθηλώνει η ρουτίνα της δουλειάς, είναι εκεί, γύρω σου. Το ζεις, κι ας μην είσαι εσύ. Το ζεις κι ας μην σε αφορά. Και το ζεις καθημερινά. Το ζεις με έναν άλλον τρόπο, κι όχι όπως αυτός που έχει καρκίνο.

Και υπάρχουν βράδια που απλά θέλεις να φωνάξεις. Θέλεις να σταματήσει όλο αυτό. Τα ονόματα, οι ημερομηνίες και οι κωδικοί σε πνίγουν γιατί κάθε μέρα γεννούν νέα ονόματα, νέες ημερομηνίες και νέους κωδικούς.

Δεν υπάρχει όμως τρόπος (προς το παρόν) να σταματήσει αυτό το κακό. Υπάρχουν όμως τρόποι να το προλάβεις. Μην αναβάλλεις λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνεις σήμερα για μιαν άλλη μέρα. Η πρόληψη είναι ίσως η μισή θεραπεία κι εσύ δεν είσαι απλά ένας κωδικός!

Αναστασία Φωκά