Τζίνα Δαβιλά

 Όταν στη δεκαετία του ’70 η Λιάνα Κανέλλη ήταν δημοσιογράφος, θυμάμαι να επιθυμεί να σταματήσει τη μετάδοση ειδήσεων στην Κρατική Τηλεόραση [ΥΕΝΕΔ] ισχυριζόμενη ότι η φωνή της ήταν τόσο βαριά και “χοντρή” που θα προκαλούσε σύγχυση στα παιδιά. «Μαμά, μια γυναίκα που μιλάει σαν άντρας στην τηλεόραση». Αυτό ήθελε να αποφύγει. Σαράντα χρόνια μετά η φωνή της Λιάνας Κανέλλη δεν είναι πιο βαριά από τις βροντερές φωνές που ακούονται στο τηλεοπτικό πεδίο σαν να περπατάς ξημερώματα στη λαχαναγορά του Ρέντη και από τις ενοχλητικές φωνές γυναικών που έχουν καπνίσει εργοστάσια τσιγάρων και ό,τι γενικώς φουμάρεται και που αυτοχρήζονται δημοσιογραφάρες. Οι ίδιες και ο κομματικός μηχανισμός που τις κινεί και μας τις φορά καπέλο κάθε φορά που πρέπει να ξεχρεώσουν ό,τι χρωστούν, ελαττώνει τις ανοχές μας.

Στο νέο πρόγραμμα της ΕΡΤ [που ΕΡΤ παρακολουθώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακόμα και δουλεύοντας με την οθόνη ανοιχτή και σε χαμηλή ένταση τη φωνή] ξαναεντάσσεται η Κατερίνα Ακριβοπούλου η οποία:

Α) δεν είναι αντικειμενική δημοσιογράφος, αλλά αγιογραφεί αυτόν που κάθε φορά την πληρώνει [τώρα τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ].

Β) Έχει φωνή αποκρουστική και δυσάρεστη, που καταργεί κάθε ελκυστικότητα για να την παρακολουθήσει κάποιος, ακόμα κι αν υποτεθεί ότι διαθέτει σπουδαίο ειδησεογραφικό-δημοσιογραφικό υλικό.

Γ) όπως και τωρινοί κομματικοί συνοδοιπόροι της, νομιμοποιεί το λέτσικο ντύσιμο ως άποψη και στυλ.

Ό,τι από τα παραπάνω φαίνεται επιφανειακό, θα εξηγήσω ότι ο ρόλος του παρουσιαστή εντός στούντιο επιβάλλεται να είναι ευπρεπής, καλαίσθητος, να εμπνέει τον σεβασμό. Τι να πει κάνεις για την Εύη Κυριακοπούλου, την Βίκυ Φλέσσα, την Ανδριάννα Παρασκευοπούλου, τον Χρίστο Βασιλόπουλο. Το μπλουτζίν μπορεί να είναι στιλιστική άποψη αλλά όχι σκισμένο σαν ρετάλι και ξέφτι. τα σκισμένα μπλουτζινς είναι επιτρεπτά μόνο για τους μαθητές και φοιτητές. Όχι για τους παρουσιαστές της Δημόσιας Τηλεόρασης, όχι για τους επαγγελματίες κάθε είδους, όχι για εκείνους που θέλουν να εμπνεύσουν κύρος και αξιοπιστία.

Η εμφάνιση της κας Κατερίνας Ακριβοπούλου με τα ξέφτια και τα ρετάλια δείχνει το ποιόν της που για μένα είναι αποδεικτικό στοιχείο για τα εξής: ούτε εμένα ως τηλεθεάτρια σέβεται, ούτε το σπιτικό μου ή το γραφείο μου που την φιλοξενεί, ούτε και τον χώρο που της επιτρέπει να κάνει εκπομπές. Έχει δικαίωμα να κάνει σημαία τον λαϊκισμό της, την ασυδοσία της και την προχειρότητα-προχειράντζα της σαν να κάνει λάντζα στην κουζίνα της, μέσα στο σπίτι της. Ας μείνει όπου ανήκει, αλλά όχι στη Δημόσια ΤV. Στην ιδιωτική ας κάνει ό,τι θέλει. Στη Δημόσια απαγορεύεται. Όπως επίσης απαγορεύεται να μην ξέρει κάποιος πού πρέπει να σταματήσει για να αποφύγει την έσχατη γελοιοποίηση. Κάθε είδους. Προφανώς η ίδια θεωρεί και προτέρημα τα ξέφτια που φορά και ίσως να είναι και ακριβοπληρωμένα, αλλά από την προσωπική της ζωή μέχρι το τηλεοπτικό σποτ της εκπομπής της υπάρχει απόσταση. Με κόκκινο φανάρι και απαγορευτική είσοδο. 

Το ντύσιμο καθορίζει το ποιόν μας και το dress code είναι στοιχείο επαγγελματισμού. Αλλά όπως είχε αποδείξει και ο έξοχος σατυρικός Ρώσος λογοτέχνης Μιχαήλ Μπουλγκάγκοφ για την κοινωνία του Στάλιν, θα σημειώσω τούτο: παρατήρησε γύρω σου πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ένα σκουλήκι._

ΥΓ: Κρίμα που σειρές έξοχες σαν τον Ηρακλή Πουαρό και την Μις Μαρπλ μπαίνουν στο συρτάρι για αυτιστικές, τηλεοπτικές σαβούρες σαν αυτή της οποίας ηγείται η Κατερίνα Ακριβοπούλου. 

16.10.2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr