Καταλαβαίνω πως απόψε σε προκάλεσα

Και τα ίχνη του μυαλού σου αποκάλυψα

Μία κουβέντα που εξελίχθηκε τυχαία

Και βυθίστηκα σε λήθαργο μοιραία

Όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν το προσπαθείς… μάλλον πολλές φορές δεν αρκούν μόνο η θέληση και η προσπάθεια. Πολλές φορές χρειάζεται και κάτι άλλο…. αλλά τι;

Μπερδεμένα πράγματα. Μπερδέματα φέρνουν συνήθως. Συμπεριφορές πηγαινοέρχονται εκεί που οι άνθρωποι συναλλάσσονται. Εκεί που οι άνθρωποι συναντιούνται. Γιατί συναντιούνται. Για λόγους, αιτίες και αφορμές. Άλλες φορές ξεκάθαρους λόγους, αιτίες και αφορμές και άλλες φορές απλώς μπερδεμένα. Πολλές φορές ο ενθουσιασμός τα μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Προσπαθείς να προλάβεις, να καλύψεις τον χρόνο που νιώθεις ότι έχασες, ή νομίζεις ότι θα χάσεις, και χάνεις τον έλεγχο. Κινείσαι μεταξύ ενθουσιασμού και αυθορμητισμού και το σχοινί δεν σε κρατά. Δεν νιώθεις όμως τον κίνδυνο… απλώς κάποια στιγμή τον βλέπεις. Γιατί δεν έχεις τυφλωθεί. Αντιλαμβάνεσαι, και τότε…

Καταλαβαίνω πως το χρόνο τον περπάτησα

Και σταμάτησα επάνω σου κι ας άργησα

Τη φωνή σου για λίγο παραπάτησα

Και γυρίζω τη σελίδα κι ας νοστάλγησα.

Και θέλει θάρρος για να ξεμπερδευτούν. Θέλει θάρρος για να ξεκαθαρίσουν. Τι προκαλεί το μπέρδεμα και ποια μπερδέματα μπορούν να ξεκαθαρίσουν; Εξαρτάται. Όχι, από πολλά. Εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς είμαστε. Και πόσο ειλικρινείς θέλουμε να είμαστε. Πρώτα με τον εαυτό μας κι ύστερα με τους άλλους. Και φυσικά από το πόσο μπορούμε όλο αυτό να το επικοινωνήσουμε. Αν θέλουμε να το επικοινωνήσουμε. Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Πως μου ήρθε καλοκαιριάτικα κι εμένα όλο αυτό; Βαριές σκέψεις… Μπερδεμένες σκέψεις. Ίχνη από σκέψεις που μπερδεύουν ακόμα περισσότερο. Αλλά ξεκαθαρίζουν. Και τα μπερδέματα κι αυτά θα ξεκαθαρίζουν. Γιατί υπάρχει θέληση. Γιατί υπάρχει ειλικρίνεια ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί να σπανίζει στις μέρες μας, αλλά υπάρχει.

Πολλές φορές ψάχνουμε τα δύσκολα. Οι απαντήσεις είναι μπροστά μας, αλλά μας φαίνονται τόσο απλές, που δεν το πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι τόσο. Δεν είναι θέμα θέλησης και προσπάθειας τελικά. Μάτια χρειάζεται. Μάτια ανοιχτά που βλέπουν και διαβάζουν. Κι όχι απλά περιστασιακές σχέσεις για να νιώθουμε ότι βγαίνουμε από το αδιέξοδο της ύπαρξης μας.

Καταλαβαίνω.

Αναστασία Φωκά