Μανώλης Δημελλάς       

Αχ το καλοκαιράκι, έχεις μια τέτοια αίσθηση ελευθερίας που δεν είναι υπερβολή αν καμαρώνεις σα βασιλιάς!

Φτάνει να μη ζορίζεσαι με θέματα υγείας κι είναι αυτές οι στιγμές που όλα δείχνουν ότι μια δρασκελιά είναι αρκετή για να τα ξεπεράσεις κάθε πρόβλημα.

Άραγε να είναι η βιταμίνη D; Μήπως τα λιγοστά που θέλει το κορμί για να δουλέψει;

Φανταστείτε κιόλας να είσαι παιδί σε ένα νησί όπως η Κάρπαθος, μόνο η σκέψη μοιάζει μαγεία, καθαρή ευλογία!

Να όμως που ένα μήνυμα είναι αρκετό, για να αλλάξει τη ροή των σκέψεων, είναι ικανό να σε κάνει τουλάχιστον να αμφιβάλεις για ότι εμείς οι ενήλικες θεωρούμε δεδομένο.

Ένας μόνιμος κάτοικος Καρπάθου έστειλε στο verena.gr την εμπειρία του, από το παιγνίδι των παιδιών του στους δρόμους της πρωτεύουσας του νησιού, αλλά και τον προβληματισμό του για την χαμένη ομαδικότητα των παιδικών παιγνιδιών.

Πρόκειται για μια περίπτωση ενόχλησης ενηλίκων από τις φωνές και τα παιδικά παιγνίδια. Πράγματι δεν είναι η πρώτη φορά που γονείς καλούνται να «μαζέψουν» τα παιδιά τους γιατί «ενοχλούν».

Αυτή τη φορά το θέμα χόντρυνε και έφτασε στην Αστυνομία και εκείνοι ακολούθησαν το νόμο και έκαναν τις απαραίτητες συστάσεις περί παρανομίας της διασκέδασης των παιδιών (όλο το 24ωρο) σε κοινόχρηστους/δημόσιους χώρους και παράνομη κατάληψη δημόσιου χώρου. Ναι, μην απορείτε, τα παιδιά παρανομούν!

Αυτός λοιπόν ο πατέρας κλείνει το email του με τον παρακάτω προβληματισμό:

“Θέλω να ασχοληθώ με το τι μέλλον θέλουμε για τα παιδιά μας και την κοινωνία μας; Τί θέλουμε επιτέλους; Δεν έχουμε παιδική χαρά. Έχουμε αστικοποιήσει της γειτονιές.

Έχουμε οδηγήσει τα παιδιά μας σε τετράγωνες οθόνες!

Τα πηγαίνουμε σε καφετέριες για ψυχαγωγία. Δεν είναι αυτή η Κάρπαθος που νόμιζα ότι ήξερα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι εμείς οι μεγάλοι σε κάποια γειτονιά παίξαμε. Και πιστεύω ότι οι παραδόσεις της Καρπάθου είναι σαν της πατρίδας μου, που μαζευόμασταν και τα λέγαμε – γειτονεύαμε – παίζαμε.

Γιατί να τα παραδώσουμε όλα αυτά στην δήθεν πρόοδο ή να τα βάλουμε στο χρονοντούλαπο;

Θέλω τα παιδιά μου να τρέξουν, να παίξουν, να κάνουν φίλους, να τσακωθούν, να συμφιλιωθούν!

Να γίνουν άνθρωποι πλήρεις εμπειριών και συναισθημάτων όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις.

Σας έγραψα αυτή την επιστολή προτείνοντας να κάνετε ένα άρθρο πάνω στις παραδόσεις και αξίες των μικρών και δεμένων κοινωνίων που διέπουν την Κάρπαθο ακόμη, αλλά πάνε να χαθούν σημάνοντας την αστικοποίηση – απομόνωση της ζωής μας στην Κάρπαθο”.

Γόνιμος και εξαιρετικά επίκαιρος ο προβληματισμός του κατοίκου της Καρπάθου, έρχεται τη στιγμή που η παιδική χαρά, μπροστά στο Επαρχείο (εκεί τα παιδιά εξακολουθούν να παίζουν στα σκοτεινά και κανείς δεν λεει κουβέντα), ξηλώθηκε γιατί δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις ασφαλείας.

Οι γονείς λοιπόν έμειναν με την υποσχετική από το Δήμο του νησιού για μια καινούρια και ασφαλή παιδική χαρά, αλλά πως εξηγείς στα παιδιά ότι πρέπει έτσι αόριστα να περιμένουν, να κάνουν ησυχία όταν παίζουν στους δρόμους γιατί…είναι παράνομοι;

Είναι ζήτημα ενηλίκων οι νόμοι, οι κανόνες και η εφαρμογή τους, όμως πως εξηγείς στα παιδιά έννοιες όπως η ομαδικότητα και η συλλογικότητα;

Κάποτε, πριν από 40 χρόνια, ένα τσούρμο πιτσιρίκια έπαιζαν στο Νιοχώρι, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο και πάνω σε ένα βράχο είχαν φτιάξει με χαρτόκουτα και ξύλα μια μικρή γειτονιά. Τα παιδιά, που χόρτασαν παιγνίδι, πέρασαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι μέσα σε εκείνη τη μικρή ψεύτικη πόλη, που στα μάτια των μεγάλων ίσως θύμιζε σκηνικό από ταινίες της Cinecitta!

Από τους μεγάλους δεν υπήρξε ενόχληση, αντίθετα άφησαν τους μικρούς να χαρούν το παιγνίδι τους, δίχως να αρχίσουν τις αρνήσεις και τους αποκλεισμούς. Κάτι αντίστοιχο σήμερα θα ήταν από την αρχή καταδικασμένο!

Αλήθεια υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι μπορούμε να βάλουμε σε καλούπια το παιδικό παιγνίδι; Αν πρόσκερα, το καταφέρουμε, αυτό άραγε τι είδους ικανότητα αποδεικνύει; Όλοι εκείνοι που παρακολουθούν αυτή τη τροπή της ιστορίας ποια στιγμή περιμένουν για να αντιδράσουν; Ή μήπως θαρρούν ότι δεν τους αφορά;

Στο θέμα δεν χωρούν μικροπολιτικές παρόλες, είναι πιο σοβαρό από όσο φανταζόμαστε και έχει να κάνει με την κοινωνία και τους μελλοντικούς αληθινά ενεργούς πολίτες.

Από τους εμπλεκόμενους όλοι μπορούν να έχουν από ένα πραγματικά ισχυρό άλλοθι, όμως στα μάτια των παιδιών δεν έχουν απολύτως καμιά δικαιολογία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr