Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Εδώ και αρκετό καιρό αναρωτιέμαι τι μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία τελικά στην ζωή ενός ανθρώπου… να έχει καλή καρδιά; Να κάνει μόνο καλό; Να λέει που και που κανένα αθώο ψεματάκι και να «την βγάζει καθαρή»; Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις «νικητής» στο τέλος της ημέρας; Όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου ή όταν έχεις πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία σου, όσο και να μην κινείσαι στα πλαίσια του ηθικού και του κοινά αποδεκτά σωστού;

Ζούμε την ζωή μας, πολλές φορές εις βάρος κάποιου άλλου, άλλες πάλι την αφήνουμε να μας πάει αυτή όπου θέλει, χωρίς να σκεφτόμαστε το κόστος των επιλογών μας ή των άλλων για εμάς, χωρίς να μας νοιάζει αν ο άλλος δίπλα μας ζει ή αν πεθαίνει, αν έχει λεφτά, αν έχει παιδιά… μια ζωή, όσο ζήσουμε, γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα.

Ακούω ειδήσεις, διαβάζω σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είμαι σίγουρη πως ο κόσμος έχει αλλάξει. Ο τρόπος επικοινωνίας μας έχει αλλάξει. Τίποτα δεν μοιάζει με τον κόσμο που ήξερα το 80, το 90. Σαν να μην έχω την ανάγκη να ακούσω την φωνή σου, να ξέρω πως είναι να μου γράφεις γράμματα. Να ακούω την κασέτα που μου έγραψες και να ξέρω ακριβώς γιατί διάλεξες αυτό το τραγούδι και όχι άλλο. Να μαζεύω περιοδικά μανιωδώς και να σκίζω τις φωτογραφίες που μου αρέσουν, να τις κολλάω με σελοτέιπ στον τοίχο και η μητέρα μου να φωνάζει πανικόβλητη πως θα αφήσω σημάδια και άντε πάλι να φωνάζουμε τον Κύριο Κώστα να βάψει.

Καμιά φορά νοσταλγώ αυτά τα βράδια, τα καλοκαιρινά, που πήγαινα στο θερινό σινεμά του χωριού, βλέπαμε ταινίες που είμαι σίγουρη πως ήταν «ακατάλληλες» για ανηλίκους. Ο παππούς καθόταν στην πρώτη σειρά, προσέχοντας τα «μικρά», εμάς, που μασουλούσαμε Δρακουλίνια και Πακοτίνια και πίναμε Κόκα Κόλα κάνοντας αστεία που έκαναν τις τρομακτικές σκηνές να μοιάζουν κωμωδία… Τα πρώτα χτυποκάρδια, κρυφά βλέμματα και ένα φεγγάρι, το ίδιο εδώ και χρόνια να μας ρίχνει το φως του κάτι δροσερά βράδια του Αυγούστου.

Όταν παίρναμε τα ποδήλατα και κάναμε ατελείωτες βόλτες ποτέ δεν σκεφτόμασταν το μέλλον. Ζούσαμε πάντα στο παρόν, με τον πιο απλό τρόπο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το παιχνίδι, οι βόλτες και η απόλαυση του «κρυφού», του «απαγορευμένου», δηλαδή όλων αυτών που οι γονείς μας δεν έπρεπε να μάθουν ποτέ… παγωτά, σοκοφρέτες, βόλτες σε μέρη που «δεν κάνει»… απλά πράγματα και ένας χρόνος «κλέφτης» να σε κοροϊδεύει μες τα μούτρα και να σου λέει «έχεις ακόμη χρόνο… μην βιάζεσαι».

Σκέφτομαι πόσους ανθρώπους έχω γνωρίσει ως τώρα, πόσοι από αυτούς μου άφησαν κάτι για να τους θυμάμαι, άλλοι πάλι ήταν απλός «αέρας», άλλοι χωρίς φτερά στα σίγουρα. Και τα καλά παιδιά; Πετυχαίνουν τελικά αυτό που θέλουν; Έχουν τα κότσια για να τα καταφέρουν ή τους τρώνε οι πονηροί, οι ψεύτες, οι ανήθικοι. Δεν έχω καταλήξει ως σήμερα ποιά είναι η συνταγή της επιτυχίας.

Η ζωή μοιάζει με καρδιογράφημα. Ξεκινάει σιγά, απαλά, για άλλους καλά και για άλλους άσχημα, αλλά η αφετηρία είναι ίδια. Όταν αποφασίσεις να την ζήσεις αλλάζουν όλα ξαφνικά. Πόρτες ανοίγονται μπροστά σου και μονοπάτια που ίσως φοβήθηκες να ακολουθήσεις σου μοιάζουν εύκολα. Και η καρδιά σου όσο συνεχίσει να χτυπάει δεν σε προειδοποιεί, δεν ξεχωρίζει, δεν ξέρει αν είναι χρυσή ή όχι. Η ψυχή σου όμως θα σου πει τι να κάνεις. Το μυαλό σου θα προσπαθήσει ως συνήθως να σε ξεγελάσει. Εσύ τι θα διαλέξεις;

Εγώ πάντως ξέρω… θα συνεχίσω να σε αγαπώ, να σε κοιτάζω στα μάτια, με ή χωρίς φεγγάρι, σε δρόμους γνωστούς αλλά και σε αυτούς που με τρομάζουν. Όταν καταλάβεις πως νιώθω για σένα, θα έχω καταφέρει να ζήσω.

Heart of Gold, Neil Young.

Τα θαύματα της Μέλισσας

Πατήστε τον σύνδεσμο