Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Κάποτε, όταν ήμανε νιά κι αλαφριά, έκανα σκι στο βουνό. Και στην θάλασσα έκανα , αλλά αυτό είναι μιάν άλλη πονεμένη ιστορία…άλλες πλάκες εκεί!

Τέλος πάντων, τότε, τρέχαμε στα βουνά, βασικά ένα ήταν το βουνό, ξεύρετε εσείς, αχάραγα, να προλάβουμε το πούλμαν του ορειβατικού συλλόγου μας. Στην εθνική συναντούσαμε και το πούλμαν του Κατράντζου και κάναμε κόντρες!

Υπέροχες εποχές, αυθεντικές, ανθρώπινες, προ τζιπομανίας και επιδειξιομανίας, φίρμας και φιγούρας τύπου “κατεβαίνω το βουνόοοοο, φωτογραφίστε με να το ανεβάσω στα social πριν κουτρουβαλιάστωωωω”!

-Πρόσεχεεεε….
-Προσέχω, τράβα εσύ.
-Τραβάω εγώ εσύ πρόσεχε.
-Προσέχω, τράβα λέμε, προσέεεε….
-Αμ δεν προσέεεεε….

Τον καιρό εκείνον τον παλιό λοιπόν, οι φόρμες του σκι ήταν συνήθως “σαλοπετέ”, με μιά μεγάλη τσέπη καταμεσής στο στέρνο και σε κείνη την μαγική τσέπη, στο μέρος της καρδιάς, οι σκιέρ έβαζαν, τί λέτε εσείς, σε κείνη την τσέπη με το φερμουάρ έβαζαν …σοκολάτες! Διότι τότε, βουνό με χιόνια χωρίς σοκολάτα ήταν μιά βλακεία και μισή. Υποθέτω θα ισχύει και σήμερα, γιατί ναι μεν άλλαξαν οι εποχές αλλά η ΙΟΝ δεν θα αλλάξει ποτέ.

Στο τρίωρο απάνω, κει που βολοδέρνεις πάν΄κατ΄με τα πιατάκια και ξεσταίνεσαι παρά το κρύο και χαίρεσαι που δεν έχεις σπαστεί-ακόμα- εκεί ακριβώς αρχίζουν να τρέμουν τα πόδια σου, να ζαλίζεσαι, υποθέτεις από την πείνα και ορθώς υποθέτεις . Αρχίζεις να βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου σαν σουβλάκια καλαμάκι και τα σκουφιά τους σαν ψωμάκια νοτισμένα από το λεμονάκι και το ζουμάκι του καλαμακίου!

Είπαμε, εποχές προ σούσι…

Και επειδή η πείνα ήταν μεγάλη όσο η ώρα περνούσε και τα σουβλάκια αργούσαν καθότι ήταν παράδοση αλλά της επιστροφής, οι χαμένες θερμίδες στο χιόνι να τρέχουν λεύτερες (γιατί τότε πηγαίναμε να μάθουμε σκι όχι να βρούμε την καλή μας γωνία με φόντο το χιονοδρομικό και έναν μακιάτο ν’ αχνίζει ανά χείρας), επειδή λέγω, από την πείνα ήσουν να πέσεις χάμω στα παγωμένα και πατημένα χιόνια να φτιάχνεις αγγελάκια εδάφους εδάφους, η σοκολάτα στην τσέπη στο μέρος της καρδιάς ήταν αυτό που λένε ” από μηχανής θεός” !!! Και ήταν στην σωστή θερμοκρασία, λόγω θέσης τσέπης, και είχε μιά γεύση, μα μιά γεύση, ειδικά την ώρα της μεγάλης πείνας, α-πε-ρί-γρα-πτη! Γεύση ¨δεν περιγράφω άλλο” !

Α, δεν έχω παράπονο, εφάγαμε τσικουλάτες μπόλικες…κι ας φώναζε η μαμά ” αν δεν θα σου χωράει η φόρμα την άλλη βδομάδα μη με βάλεις να στην ανοίξω” . Μόνο που τότε τις καίγαμε τις σοκολατίτσες του βουνού …και δεν μας “καίγανε” αυτές, να γίνουμε εμείς βουνά.

Η σοκολατοφαγία μου άνευ τύψεων σταμάτησε όταν μιά δέστρα αρνήθηκε να ανοίξει και βρέθηκα αγκαλιά με το αριστερό πέδιλο και το γόνατό μου να κόβει βόλτες γύρω γύρω …Ρίξη δύο έσω πλαγίων συνδέσμων, είπε ο νεαρός γιατρός χαμογελώντας, όταν του είπα πως δεν πονάω….Θα πονέσεις σε λίγο συμπλήρωσε –θα ορκιζόμουν πως τα μάτια του έγιναν κατακόκκινα και άστραψαν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά μπορεί να ήταν και ιδέα μου- και με έστειλε στο ΚΑΤ. ΚΑΤ, έχεις πακέτο.

Και κάπως έτσι άδοξα τερματίστηκε η σοκολατοφαγία βουνού. Στα πεδινά βέβαια η κατάσταση δεν άλλαξε.

Και όλο αυτό μου ήρθε να σας το πω αρχικά γιατί έξω από το παράθυρο μου δεν κάνει καθόλου χειμώνα πράγμα πολύ παράξενο για την εποχή, μέχρι στιγμής τουλάχιστον και επίσης γιατί αυτή την στιγμή ακριβώς μιά σοκολατίτσα θα την χτύπαγα ευχαρίστως…

Κι αν έκανε και λίγο κρύο μπορεί να είχε λίγη από την γεύση του βουνού και των νιάτων μου, των ατίθασων…κι ας μην ξαναπήγα από τότε σε κείνο το βουνό, ούτε για βόλτα…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr