Γιώργος Αρκουλής 

Αλλο να το περιμένεις και άλλο να το ζεις. Χωρίς τις μεγάλες εφημερίδες του άλλοτε πανίσχυρου συγκροτήματος Λαμπράκη “ΝΕΑ” και “ΒΗΜΑ” κύλησε το Σαββατοκύριακο, την ώρα που οι πάγκοι του Τύπου και τα περίπτερα ετοιμάζονται να δεχτούν νέο καθημερινό φύλλο από εφοπλιστικό χρήμα, που αν πιστέψουμε από τις κινήσεις που γίνονται, θα είναι “δυναμικό, πλούσιο και ωραίο”, για να θυμηθώ την προσπάθεια των Βαρδινογιάννηδων να ξαναβγάλουν την “Μεσημβρινή”, που έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω μετριότητας (αν και ήταν “πλούσια και ωραία” σε χρώματα).

Αλλά το θέμα δεν είναι οι προσπάθειες των νεόπλουτων να καθιερωθούν σε ένα χώρο που δεν γνωρίζουν – το πολύ να χάσουν μερικά “φραγκοδίφραγκα” όπως η Γιάννα Αγγελοπούλου. Το θέμα είναι το κύτταρο των δύο ιστορικών εφημερίδων του Λαμπράκη και το μέλλον τους, δηλαδή οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι παρέμειναν όρθιοι στις επάλξεις χωρίς μισθό και προοπτική, την ώρα που οι διάδοχοι Ψυχάρη (λέμε τώρα) μετράνε το ρευστό της οικογενειακής περιουσίας και αναρωτιούνται αν είναι καλά προστατευμένο, πιθανώς σε αλλοδαπή τράπεζα…

Την αγωνία των απλήρωτων συναδέλφων την είχαμε ξαναζήσει με την περίπτωση εκείνων της “Ελευθεροτυπίας”, τότε που η εκδότρια δεν μπορούσε (από την… θολούρα των χρεών και των υποχρεώσεων) να αντιληφθεί το πρόβλημα και το μόνο που ζητούσε από τους θυρωρούς του κτηρίου ήταν να μην αφήνουν να εισέρχονται στα δημοσιογραφικά γραφεία παπάδες και ένστολοι! Αραγε πού βρίσκεται σήμερα η Μάνια, που το εκτυπωτικό τμήμα της “Ελευθεροτυπίας”, αξίας σχεδόν δέκα εκατομμυρίων, ξεπουλιέται αντί 650.000 ευρώ σε φιλόδοξο υποψήφιο εκδότη;

Αγνωστο το τι θα γίνει με τους εκατοντάδες συναδέλφους των δύο εφημερίδων του ΔΟΛ, του ραδιοφωνικού σταθμού και των περιοδικών του συγκροτήματος. Φοβάμαι πως αυτοί που θα βρουν εύκολα ευκαιρίες να συνεχίσουν την καριέρα τους, θα είναι ίσως οι προβεβλημένοι δήθεν μεγαλοδημοσιογράφοι (τους γνωρίζει και τους χλευάζει συχνά το αναγνωστικό κοινό), και όχι οι πολλοί που εργάζονταν για ένα πετσοκομμένο μισθό και με την αγωνία του αύριο. Όσο για τους επώνυμους συνεργάτες του Ψυχάρη, που σχεδόν καθημερινά γέμιζαν στήλες με αρθρογραφία κάτω από την φωτογραφία τους, είναι βέβαιο πως αποκλείεται να χάσουν την μόστρα τους – κάπου αλλού θα απολαμβάνουμε στο εξής την σοφία τους.

(Μεταξύ μας: τι σχέση είχαν με την δημοσιογραφία ώστε να τους απολαύσουμε στο τελευταίο πρωτοσέλιδο των “ΝΕΩΝ” με τις φωτογραφίες των συναδέλφων, ο εξαιρετικός συγγραφέας Χωμενίδης, ο επιτυχημένος σκηνοθέτης Φασουλής, ο ποιητής Νιάρχος, ο πεζογράφος Σκαμπαρδώνης, οι πρώην υπουργοί Πανούσης, Αρβανιτόπουλος, Κρεμαστινός, Χυτήρης και βέβαια η κυρία Πέπη Ρεπούση; Θα έλεγε κάποιος ότι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι πιθανώς δεν αμείβονταν και ίσως να έχει δίκιο. Όμως, τι δουλειά έχουν σε πρωτοσέλιδο απελπισμένων δημοσιογράφων; Άραγε ζούσαν και εκείνοι τις αγωνίες των εργαζομένων; Φοβάμαι πως όχι. Γιατί αν αγωνιούσαν, θα τους βλέπαμε μαζικά στις συγκεντρώσεις της ΕΣΗΕΑ, ή στο δικαστήριο (όπου δόθηκε η μάχη μεταξύ τραπεζών και εργαζομένων) ή να βάζουν την υπογραφή τους κάτω από μια δήλωση διαμαρτυρίας σε βάρος εκείνων που έπαιρναν τραπεζικά δάνεια “με αέρα”, αλλά και εκείνων των τραπεζών που έδιναν το χρήμα προφανώς ένεκα πιέσεων άνωθεν.

Υ.Γ.: Μέρος του προβλήματος της χρεοκοπίας -συγκεκριμένα του ΔΟΛ- είναι το πλήθος των πάσης φύσεως “τακτικών εξωτερικών συνεργατών”. Ξέρετε γιατί; Διότι δεκαπλασιάστηκαν, μετά τις δύο “εκκαθαρίσεις” προσωπικού που έγιναν από τον εκδότη. Και ως προσφορά, η εργασία τους έκανε ζημιά. Πολύ μεγάλη!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr