Γιάννης Σιδέρης 

Η ευθύνη γεννιέται όταν δεν λέμε εγκαίρως «όχι» – Λέων Τρότσκι

Η ηθοποιός κα Μάρθα Βούτση – εν ζωή μία καθ’ όλα δυναμική και μορφωμένη κυρία- ήταν η προσωποποίηση της «κλάψας» στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, όπου η πτωχή πλην τίμια κορασίς, με τα αγνά αισθήματα, υπέφερε τα πάνδεινα, σε ταινίες του στυλ «Με πόνο και δάκρυα».

Το κινηματογραφικό πρότυπο της κας Βούρτση, υιοθέτησαν και ενσαρκώνουν μετά ζήλου οι βουλευτές και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωταγωνιστής φυσικά ο αστήρ της υπόθεσης, κ. Σπίρτζης που πρώτος το λάνσαρε όταν υπέγραφε συμβάσεις για το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας, ενώ ακολούθησαν οι πάντες, από καρατερίστες της Αριστεράς όπως ο Νίκος Βούτσης και Θοδωρής Δρίτσας, μέχρι νεότευκτους στην πολιτική και στη Βουλή βουλευτές, οι οποίοι έχουν βρει την οδό υπεκφυγής:

Αποποιούνται των υπογραφών τους και ρίχνουν το ανάθεμα στους προηγούμενους, που δήθεν τους έμπλεξαν στο λαβύρινθο των πολιτικών υποχρεώσεων, οι οποίες δεν συνάδουν με τις ιδέες της Αριστεράς – όπως χθες η ευειδής βουλευτής κα Βάκη. Αυτή ψηφίζει, τους αντιπάλους ονόμασε ως «yεs men» των διεθνών συμβάσεων!

Οι συλλογικές αποφάσεις δεν αναιρούν την ατομική πολιτική ευθύνη

Πρόσωπο των ημερών βέβαια ο κ. Θοδωρής Δρίτσας. Δεν αναφερόμαστε στον τραγέλαφο της αλλοίωσης της σύμβασης με την Cosco. Για την οικονομία της συζήτησης ας αποδεχτούμε την επίσημη κυβερνητική θέση, ότι δράστης της αλλοίωσης είναι νομικοί της Γραμματείας της κυβέρνησης.

Ο ίδιος ο κ. Δρίτσας, επικεφαλής της δημοτικής κίνησης «Το λιμάνι της αγωνίας», ήταν η εμβληματική φυσιογνωμία του αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού. Πρώτος πάντα στις σχετικές διαδηλώσεις με πύρινες αντιστασιακές δηλώσεις. Έδινε την εντύπωση ότι… από το πτώμα του θα περνούσε η ιδιωτικοποίηση. Τελικώς το μόνο που έκανε ήταν μια διπλωματική απουσία, εις δήλωσιν δυσαρέσκειας, κατά την υπογραφή της σύμβασης, και έκτοτε ανέλαβε την διεκπεραίωσή της ως πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου.

Και αυτός , όπως και οι υπόλοιποι – ο κ. Μπαλαούρας ας πούμε, που μας είπε χθες ότι αν δεν ήταν κυβερνητικός βουλευτής θα ήταν στο δρόμο να διαδηλώνει ενάντια και… στη δική του ψήφο – προτάσσουν ως αιτιολόγηση της στάσης τους την ενότητα του κόμματος και την διατήρηση της αριστεράς στην εξουσία!

Εύκολη υπεκφυγή ο φετιχισμός περί της συλλογικής ενότητας του κόμματος, που επιβάλλει την ατομική θυσία. Η αποδοχή της συλλογικής απόφαση και του συλλογικού κομματικού συμφέροντος, δεν αναιρεί κατ΄ ελάχιστον την ατομική ευθύνη του πολιτικού.

Η ανάληψη της ατομικής ευθύνης εξισούται με την ατομική ηθική του πολιτικού. Και δεν απαλλάσσεται επειδή διαχέεται στο κομματικό συλλογικό συμφέρον.

Ως εκ τούτου δικαιούται ο μέσος χειμαζόμενος πολίτης να τους προσάψει ότι υπογράφουν αυτά που δεν θέλουν, όχι για να δώσουν μάχη για τη χώρα ή για την Αριστερά (όπως ομοθυμαδόν δηλώνουν), αλλά για πιο, ας πούμε, «ανθρώπινες» αιτίες: Να παραμείνουν στις καρέκλες τους, να διαφυλάξουν τον ακόμη καλό μισθό τους, να διατηρήσουν και να διευρύνουν την πολιτική τους καριέρα, να ισχυροποιήσουν το παρταγοντιλίκι τους, να διευρύνουν την αναγνωρισιμότητά τους – όποιος γνωρίσει τη δημοσιότητα δεν την εγκαταλείπει εύκολα, πολύ περισσότερο αν ήταν επί 40 χρόνια στην απ’ έξω…

Δεν είναι αναγκαστικά αρνητικά όλα αυτά. Στα κόμματα εξουσίας συμβαίνουν, είναι μέσα στο παιχνίδι, και θεωρούνται συμβατά με τα τρέχοντα ήθη.

Η διαφορά των άλλων με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο τελευταίος συνεχίζει το παραμύθι «μετά πόνου ψυχής». Δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, ως κυβέρνηση, ή ως μεμονωμένα άτομα, και αποδίδουν τις δικές τους πράξεις στους προηγούμενους, καθυβρίζοντάς τους μάλιστα.

Αυτή η συμπεριφορά δεν προάγει την πολιτική ηθική. Τους αντιπάλους τους ήξεραν, το κυβερνητικό τους έργο το γνώριζαν, όπως γνώριζαν και τι θα παραλάβουν.

Και αν δεν γνώριζαν, αν είχαν αυταπάτες, ας πρόσεχαν. Δικό τους πρόβλημα. Όποιος διαφωνεί παραιτείται.

Είναι στάση διαχρονικής αξίας. Ξεπερνά την Αριστερά, τη Δεξιά ή το Κέντρο. Άπτεται της ατομικής αξιοπρέπειας του καθενός.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr