Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Νίκος Βασιλειάδης

Είναι σπάνιες οι φορές που κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθήσω ένα αθλητικό γεγονός. Αποτέλεσμα μιας αποστροφής προς τα αθλητικά δρώμενα που άρχισε συνειδητοποιώντας το μεγάλο παιχνίδι που παίζουν τα πολυεθνικά συμφέροντα κολοσσών που σερβίρουν αθλητές τέρατα, πήχτρα στα αναβολικά για να χορταίνει θέαμα το απανταχού αγοραστικό τους κοινό που θα τρέξει την επομένη να αγοράσει τα μπλουζάκια και τα παπούτσια του σούπερ ήρωα αθλητή εμφορούμενο από το ιερό δέος του ρεκόρ!

Πόσο, μα πόσο ψεύτικο και απατηλό είναι αυτό το ρεκόρ, ή καλύτερα στα πόσα φάρμακα και ενέσεις μπορείς να το κατορθώσεις καταστρέφοντας την υγεία σου. Και δεν γράφει αυτά τα λόγια ένας άσχετος με τον αθλητισμό. Τα γράφει ένα πρώην μέλος της Εκπαιδευτικής Επιτροπής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αντιπρόσωπος της Ελλάδας και βραβευμένος με χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Nagano το 1998 στην λογοτεχνία στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα.

Τέλος πάντων αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι που κάποια στιγμή ίσως αναλύσω, όταν καταλαγιάσει μέσα μου ο θυμός για την τερατοποίηση του ανθρώπου, την απώλεια του μέτρου. Το κείμενο αυτό έχει άλλο έρεισμα, και το έρεισμα μου το έδωσαν σήμερα τα χιλιάδες χαρούμενα Κινεζάκια που έβλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης να χαζοχαμογελούν και να πανηγυρίζουν φορώντας όλα τους μπλούζες με το USA και απομιμήσεις αθλητικών φανελών με τα ονόματα των αμερικανικών αστεριών του Μπάσκετ. Μοιραία το μυαλό μου πήγε πίσω όταν ο τότε Πρόεδρος της Αμερικής Νίξον θέλοντας να εκμεταλλευτεί τις γεωπολιτικές τριβές μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης με την Κίνα και θέλοντας να κατορθώσει τη Μόσχα και το Πεκίνο να βλέπουν η καθεμία την άλλη ως απειλητικότερη από την Ουάσιγκτον, ώστε και οι δύο να επιζητούν καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ έβαλε μπροστά ένα απλό αλλά ευφυές σχέδιο. Τον Απρίλιο του 1971, μετά από ένα μεγάλο διπλωματικό παρασκήνιο η κινεζική κυβέρνηση προσκάλεσε στην Κίνα την αμερικανική εθνική ομάδα πινγκ πονγκ, που βρισκόταν στην Ιαπωνία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η επίσκεψη της αμερικανικής ομάδας στην Κίνα πήρε ευρύτατη και θετική δημοσιότητα στις ΗΠΑ (το εξώφυλλο του περιοδικού ΤΙΜΕ είχε τον τίτλο «China: A whole new game» και είχε φωτογραφία της αμερικανικής ομάδας στο Μέγα Σινικό Τείχος. Ο πάγος μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας είχε σπάσει, ο Νίξον τον επόμενο χρόνο επισκεπτόταν το Πεκίνο και η Αμερική με μερικά σετ και δυο ρακέτες του πινγκ πονγκ περιόριζε αισθητά την επιρροή της πρώην ΕΣΣΔ στην ευρύτερη περιοχή.

Θυμήθηκα το 1971, όταν ο Νίξον και ο Μάο ήταν εχθροί, όταν οι ΗΠΑ και Κίνα δεν είχαν οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις ενώ μαινόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο διένυε ήδη τον έκτο χρόνο της. Παράξενο θέαμα στα αλήθεια. Τα εγγόνια της Πολιτιστικής επανάστασης, τα εγγόνια του ανθρώπου που ονειρεύτηκε την δημιουργία ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες “αφέντες” και μισθωτούς “δούλους”, να ποζάρουν με το σήμα κατατεθέν του καπιταλισμού στο στήθος. Τί θα έλεγε άραγε αν ζούσε και τα έβλεπε σήμερα ο «μεγάλος τιμονιέρης»;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr