Δημήτρης Κατσούλας  

  Στα ΚΕΠΑ του κέντρου στην οδό Πειραιώς νεαρά γύρω στα τριάντα έχει φέρει τη μητέρα της να περάσει για δεύτερη φορά από επιτροπή πάσχουσα από Κυστική Ίνωση. Μαζί της κουβαλά και ένα πακέτο εξετάσεων και προσπαθεί να διορθώσει τον αναπνευστήρα ο οποίος έχει μια τάση να κατεβαίνει προς τα κάτω αποφεύγοντας το κύριο ζωτικό όργανο τη μύτη για το οποίο είναι προορισμένος.

Όλοι οι υπό εξέταση ασθενείς έχουν καταλάβει τις σκάλες του κτιρίου οι δε συνοδοί τους κρέμονται σαν σταφύλια από τα σκουριασμένα κάγκελα. Οι ουρές έχουν φθάσει μέχρι την οδό Πειραιώς κόβοντας στη μέση την κυκλοφορία των οχημάτων.

Μιλάει στο κινητό: Με ακούς ρε; Πες τους να τελειώνουν γρήγορα γαμώ την π@@τ@να μου, γιατί εδώ στο χέρι κρατώ τη μολότοφ΄ θα ανεβώ επάνω και θα τους τινάξω στον αέρα. Με ακούς καλά τι σου λέω; Την βλέπω αποφασισμένη. Και είναι και πεντάμορφη πανάθεμα την!

Ανηφορίζω για την Ομόνοια. Περνώ από την πλατεία Κουμουνδούρου. Ξάπλα στο γρασίδι πρεζόνια και άστεγοι στα χαρτόκουτα τους. Καθόλου δεν τους νοιάζει εάν απέναντι είναι σταθμευμένο σε περίοπτη θέση ένα μαύρο απαστράπτον Audi. Αυτοί έχουν το ταξίδι τους ακόμα.

Ανηφορίζω, και δυο στενά πριν φθάσω στην ιστορική πλατεία της Αθήνας, στρίβω αριστερά. Βγαίνω στην Αγίου Κωνσταντίνου. Ακριβώς απέναντι από το Εθνικό Θέατρο. Σηκώνω το βλέμμα και η επιβλητική του στολή ετοιμάζεται να μου κάνει υπόκλιση σαν υπηρέτης που σε υποδέχεται σε βίλα για γεύμα. Καμαρώνω την ομορφιά και τη σεμνότητα του. Κανενός το βλέμμα δεν μαγνητίζει παρά μόνο των τουριστών των οποίων οι φωτογραφικές μηχανές αρχίζουν να παίρνουν φωτιές από τον πάνω όροφο του πούλμαν. Μου γελούν και τους χαμογελώ κι εγώ.

Μπαίνω στην οδό Αθηνάς. Ω! Η κεντρική αγορά των Αθηνών. Μαχαίρια ακονίζονται κι αστράφτουν στον ήλιο και τα αίματα από τα σφαχτά σκουπίζονται στις λευκές στολές. Ανάπηρος στο καρότσι του διαλαλεί τα προϊόντα του: Εδώ τα θαυματουργά βοτάνια, εδώ τα χρυσοκίτρινα χαμομήλια της Μάνης, προλάβετε κόσμε. Άλλος χαρούμενος υπερήλικας καθισμένος στην άκρη του πεζοδρομίου κελαηδά με τα πλαστικά του πουλιά στους περαστικούς προσπαθώντας να τους πείσει για την πραμάτεια του. Μια Alpha Bank κλειστή, που στην είσοδο της μαζί με τα σκουπίδια κουρνιάζει δείχνοντας την ωμοπλάτη της μια γυναίκα που δεν έχει ηλικία. Ακολουθούν βιτρίνες που όλα κοστίζουν τρία ευρώ.

Πιο κάτω, φθάνοντας στην Ερμού μπροστά από έναν ”Γρηγόρη” άστεγος έχει κρεμάσει στο λαιμό του το χάρτινο μήνυμα του. Δίπλα του ακριβώς πεσμένος ένας ναρκομανής παλεύει να κρατήσει το κεφάλι του όρθιο. Στην πλατεία Μοναστηράκι λες και γίνεται πόλεμος. Μουσικοί του δρόμου από την μια κρατώντας σταθερά το ρυθμό τους παίζουν με τα πνευστά τους κάποιο πένθιμο σκοπό, αλλά την παράσταση κλέβει ένας νεαρός ο οποίος μιλά στο κινητό και πετάει ίσα με τον ουρανό γιατί βρήκε επιτέλους την άσπρη βερμούδα που έψαχνε τόσο καιρό τώρα κάπου στη Θεσσαλονίκη και θα του την φέρουν μαζί με το οικογενειακό επίδομα των 690 ευρώ που θα του το βάλουν σε δυο δόσεις και μετά για διαφημιστικά που θα πρέπει να μοιράσει το απόγευμα.

Επιτέλους έχει φθάσει μεσημέρι και κατευθύνομαι προς την πλατεία Θησείου. Πίνω λίγο νερό, καταπίνω τον κόμπο στο λαιμό και λέω ”ευχαριστώ” στο σύμπαν για τη δροσιά που με περιμένει κάτω από τις τεράστιες ομπρέλες της.

Παραγγέλνω καφέ. Η διάθεση μου εκτοξεύεται στα ύψη ακούγοντας από το διπλανό τραπέζι μια καλοστεκούμενη και σικάτη κυρία να λέει: ”Αλάτι Ιμαλαΐων χρησιμοποιείς καλή μου στα φαγητά; ”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr