Γιάννης Παπαϊωάννου 

Όλοι θέλουν το καλοκαίρι να πάνε όπου υπάρχει θάλασσα. Εγώ αντιθέτως από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να πάω στα 1100 μέτρα υψόμετρο, στην Άνω Μουσουνίτσα (Αθανάσιο Διάκο τον λένε τώρα, αλλά για μένα θα είναι πάντα η Μουσουνίτσα).

Να κάθομαι ακόμα και τώρα με τις ώρες στο μπαλκόνι του σπιτιού της γιαγιάς και να βλέπω απέναντι την Γκιώνα που με την δύση του ήλιου να αλλάζει χρώματα, ειδικά όταν βρέχει είναι η καλλίτερη μου. Να ακούω την βροχή πάνω στους τσίγκους του μπαλκονιού και το βουητό από το ποτάμι λίγο πιο κάτω. Μάταια μου έλεγε η γιαγιά να πάω κάτω στην πλατεία για να παίξω με τα άλλα παιδιά , αλλά εγώ πού…Μόνο τις Κυριακές στην Λειτουργία, στην Αγιά Σωτήρα όποτε ερχόταν ο παππάς. Πιο πολύ μέσα ήταν γυναίκες και λίγοι άντρες. Οι υπόλοιποι στα καφενεία, αλλά έπρεπε να τελειώσει ο παππάς την λειτουργία και μετά να παίξουν κολτσίνα και πρέφα πίνοντας τον καφέ και το κρασάκι τους. Εμάς μας κέρναγαν γλυκό του κουταλιού η βανίλια υποβρύχιο. Τριήμερα τουλάχιστον γλέντια με κλαρίνα, βιολιά, λαούτα και νταούλια γινόντουσαν στις 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία σε υψόμετρο 2000 μέτρα, στις 26 του ίδιου μήνα της Αγίας Παρασκευής, στις 6 Αυγούστου του Σωτήρος στην πλατεία του χωριού και στις 23 πάλι του Αυγούστου στον πέρα μαχαλά που είναι η Παναγιά. Το σπίτι της γιαγιάς είναι το προτελευταίο στον πάνω μαχαλά και από κάτω δίπλα από το αυλάκι το σπίτι του μπάρμπα Νίκου Μελά. Πήγαινα πολλές φορές εκεί να με φιλέψουν τηγανίτες γλυκό και σπανακόπιτα. Ξύλινο το πάτωμα που έτριζε λίγο. Φως δεν υπήρχε, μόνο τα λυχνάρια, αλλά στις γιορτές μαζευόντουσαν από όλους τους μαχαλάδες για ευχές και μετά ένα γραμμόφωνο να παίζει πλάκες 78 στροφών δημοτικά. Όλες αυτές οι εικόνες με μάγευαν με τα καλά ρούχα που φορούσαν οι γυναίκες, το άσπρο μαντιλάκι στο τσεπάκι αριστερά του σακακιού οι άντρες, το γραμμόφωνο να παίζει, να χορεύουν όλοι μαζί και να τρίζουν τώρα για τα καλά τα σανίδια.

Μάλιστα έγινα κουμπάρος και συμπέθερος στον γάμο του Γιώργου Κούρτη (το σπίτι του δίπλα από το δικό μας)

Πήγαμε στον κάτω μαχαλά στο σπίτι της νύφης για να πάρουμε τα προικιά πάνω στα αλόγα και να τα φέρουμε με συνοδεία λαϊκών οργάνων φορώντας μαντιλάκια στο πέτο, όπως είναι το έθιμο.

Αυτές οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα χρώματα της Γκιώνας ήταν μια από τις αφορμές για το βιβλίο μου ”Πίσω από το τζάμι.. και μέσα στο studio.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι μας.

Υ.Γ. 1ο: Το τραγούδι ”Τη Στρώμη ποιος την έκαψε..” το στέλνω στην θεία μου Μαρία (είναι η μικρότερη αδελφή της Μανούλας μου που με φρόντισε όταν πήγαινα στο χωριό). Ο Τάκης Κοκοτάκης (απόγονος του Θανάση Διάκου) όταν το χόρευε έβαζε το χέρι του στο στόμα, σφύριζε και ακουγότανε στο άλλο χωριό, την Καστριώτισσα!

Υ.Γ. 2ο: Και για να μην παρεξηγηθώ ότι αναφέρω συνέχεια την γιαγιά Αλεξάνδρα, υπήρχε και ο παππούς Βασίλης που με έπαιρνε μαζί του στα γιατάκια (τα χωράφια που είναι μισή ώρα πιο ψηλά στο βουνό). Προτιμούσε να έχει εμένα πάνω στο μουλάρι την Μαρίκα και αυτός με τα πόδια να κρατά το χαλινάρι, να μου τραγουδάει και η φωνή του να ακούγεται απέναντι στις χαράδρες του Κόρακα (υψόμετρο 2.455 μέτρα).

Υ.Γ. 3ο: Με τη πρώτη ευκαιρία να πάτε στην Μουσουνίτσα, θα περάσετε καλά, αλλά μη ξεχάσετε τις σακούλες με τα σκουπίδια σας να πετάξετε στους κάδους που υπάρχουν τώρα πια και όχι στο ποτάμι γιατί την επόμενη φορά που θα πάτε θα τα βρείτε πάλι εκεί.

Υ.Γ. 4ο: Μη ξεχάσετε να δείτε οπωσδήποτε το σπίτι του Αθανάσιου Διάκου (Μασσαβέτας το πραγματικό του όνομα)