Ένα από τα πολλά που άκουσα τον τελευταίο καιρό είναι πως επιβάλλεται αποϊδεολογικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να δηλώσει με τη φράση του αυτή ο πομπός. Μήπως εννοούσε πως επιβάλλεται αποκομματικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας; Σε αυτη τη περίπτωση δεν θα διαφωνούσα ως προς το νόημα, αλλά ως προς την ατυχή χρήση της έννοιας “ιδεολογία”.

Στην Ελλάδα η λέξη “ιδεολογία” μου θυμίζει τα ασημικά και τις πορσελάνες, στολισμένα (και σκονισμένα) σε περίοπτη θέση στο σπίτι. Όποτε θέλουμε να εντυπωσιάσουμε τα επιστρατεύουμε, αλλά καθημερινά τρώμε και πίνουμε με άλλα σκεύη. Έτσι λοιπόν και τα κοινοβουλευτικά κόμματα επικαλούνται την ιδεολογία του καταστατικού τους μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τις υπόλοιπες σε σερβίρουν σε πλαστικό ποτηράκι.

Και καλά κάνουν. Γιατί τα mainstream ιδεολογήματα που κυριαρχούν στη Βουλή των Ελλήνων έχουν χάσει την αίγλη τους εδώ και καιρό στον υπόλοιπο κόσμο. Που ήμασταν εμείς, τότε, ρε παιδιά; Ασχολούμασταν με το τι κάνουν οι βάρβαροι μόνο στους ολυμπιακούς, το mundial και τη eurovision;
Μην πτοείσαι. Ξεπέρασε το γεγονός πως ο ελληναράς πιάστηκε στον ύπνο, ξύπνα, προς θεού μη κλάψεις πάνω από το χυμένο γάλα και άνοιξε το μυαλό σου.

Δες τα ασημικά της γιαγιάς. Καμάρωσε τα, σκέψου πόσες οικονομίες έκανε η γιαγιά για να τα αποκτήσει. Μάζεψε τα, βάλτα στην αποθήκη και ξεκίνα να κάνεις οικονομίες για να πάρεις τα δικά σου. Γιατί παραδέξου το, δεν σου πολυάρεσαν τελευταία. Και είναι λογικό. Αν σου άρεσαν θα είχες ακόμη το σεμεδάκι πάνω στη LED τηλεόραση σου. Και μη φοβάσαι. Δεν θα αγριέψεις το φάντασμα της γιαγιάς αμα τα φυλάξεις. Δεν το κάνεις από ασέβεια. Κατανοείς τη σημαντικότητα της πράξης και την εκτιμάς, θες να την επαναλάβεις με της σημερινές σου ανάγκες. Η γιαγιά θα καταλάβει εκεί που είναι.

Επανάλαβε την ίδια διαδικασία με τις εμφυτευμένες ιδεολογικές σου αντιλήψεις. Είναι περίπου το ίδιο. Μην είσαι τόσο προσκολλημένος στα λόγια διάφορων μακαριτών. Η ιδεολογία γενικά δεν είναι κάτι πεπερασμένο. Αποτελεί μια ατέρμονη διαδικασία εξέλιξης. Μη μένεις στις ρίζες του δέντρου. Οι πιο σημαντικές από αυτές θα σου προσφέρουν μια καλή κατεύθυνση στη προσπάθεια σου να ψηλώσεις.

Το ξέρω, δεν είναι εύκολο. Ειδικά σε μια χώρα που το πολιτικό κατεστημένο θυμίζει ιερά εξέταση με καρδινάλιους έτοιμους να σε χαρακτηρίσουν αιρετικό και να σε κάψουν ζωντανό για να βγάλουν από μέσα σου τον σατανά. Μην υπολογίσεις τον συντηρητησμό (με την ουσιαστική σημασία της λέξης) που έχει καλύψει όλο το πολιτικό φάσμα.

Στην αρχή, θα φοβηθείς. Θα πεις “μωρέ, μήπως έχουν δίκιο;”. Δεν είναι κακό να αμφισβητείς τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου αλλά πρόσεχε να είσαι πάντα λογικός και ρεαλιστής. Αν αγαπάς τη χώρα σου και την ιστορία της, είσαι εν ολίγοις πατριώτης, δεν σημαίνει πως είσαι και “φασίστας της Χρυσής Αυγής”. Αν θεωρείς πως το κράτος πρέπει να προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα δεν είσαι “κομμούνι”.

Ξέχνα όλα τα στερεότυπα.

Προχώρα.

* Ο Αντώνης Διακογεωργίου είναι φοιτητής της Ιατρικής (Πανεπιστήμιο Κρήτης).