Χρήστος Μαγγούτας

Έχω γνωρίσει πολλούς λαούς, αλλά σε κανένα δεν είδα – τουλάχιστο στην πρώτη γενιά – την υπερηφάνεια που νιώθουν οι απόδημοι Έλληνες όταν λένε «I am Greek”. Ακόμα και οι περισσότεροι μαθητές στα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο, όπου είχα κάνει μια έρευνα είπαν, ότι νιώθουν πιο πολύ Έλληνες παρά Καναδοί. Το βλέπουμε στην πράξη όταν κερδίζει κάποια ελληνική ομάδα και γεμίζει η ελληνική περιοχή από «τόσο γαλάζιο που μόνο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας έχω δει» όπως δήλωσε ο κορυφαίος παρουσιαστής της καναδικής κρατικής τηλεόρασης Peter Mansfield. Ακραία περίπτωση ήταν όταν η ελληνική ομάδα μπάσκετ νίκησε μέσα στο Τορόντο την καναδική. Χιλιάδες νεαροί βγήκαν να γιορτάσουν την παλιά πατρίδα τους που μερικοί δεν την είχαν δει ποτέ. Τα καναδικά ΜΜΕ έριξαν όλο το δηλητήριο: «αυτά τα παιδιά τα μεγαλώνουμε, τα αναθρέφουμε, τα σπουδάζουμε, τους δίνουμε το επίδομα τέκνου και βάζουν μια άλλη χώρα πάνω από τον Καναδά;».

Έτσι είναι γιατί το αίμα νερό δε γίνεται. Γι’ αυτό καταλαβαίνω τους μετανάστες στην Ελλάδα που οι συμπατριώτες μας συχνά τους κατηγορούν: «Βγάζουν τα λεφτά στην Ελλάδα και έπειτα τα στέλνουν σε μια ξένη χώρα, την Αλβανία, την Ουκρανία, το Πακιστάν». Από τα χρήματα των απόδημων και τον ναυτικών ζούσε η Ελλάδα στις δεκαετίες του 50-60, άσχετα αν το ξέχασε τώρα.

Κι αν άλλοι λαοί είναι υπερήφανοι για τη χώρα τους, εμείς είμαστε δέκα φορές πιο πολύ. Μου το είπες κάποιος από τα Βαλκάνια «εσείς έχετε μια τεράστια ιστορία, εμείς τίποτα, γι’ αυτό προσπαθούμε να κλέψουμε κάποιο κομμάτι από τη δική σας».

Και παρ’ όλο που η σημερινή Ελλάδα είναι το καταγέλασμα των εθνών, όλοι μάς σέβονται όταν δηλώνουμε Έλληνες, Και όσο πιο πολύ σπουδασμένοι είναι τόσο πιο πολύ μας εκτιμούν. Ίδια ρίζα είναι κι ας φύτρωσαν γύρω της πολλά ζιζάνια στις μέρες μας. Ας όψονται οι πολιτικοί που οι μόνη λέξη που τους περιγράφει σωστά είναι: «Εφιάλτες». Ας οψόμαστε κι εμείς, η γενιά μου, που τους δώσαμε το δικαίωμα να μας κυβερνούν και να μας εξευτελίζουν.

Βλέπω σαν παράδειγμα το δέσιμο με την ελληνική γλώσσα που έχουν οι συμπατριώτες μας.

Άλλοι λαοί, π.χ. οι Ολλανδοί μόλις περάσουν τα σύνορα ξεχνούν τα πάντα για την πατρίδα τους, γίνονται ένα στο χωνευτήρι των λαών Και ασφαλώς τους φαίνεται παράξενο αυτή η διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας. Πριν από σχεδόν 3000 χρόνια ο Όμηρος έλεγε «φάος ηέλοιο», εμείς τώρα «φως ηλίου». Πόντος, θάλασσα, νεφέλη, άναξ και χιλιάδες άλλες λέξεις δεν πειράχτηκαν από το χρόνο, είναι αιώνιες όπως πιθανώς η πατρίδα μας. Μπορεί τώρα να μην αξίζουμε ως γενιά, αλλά πιστεύω ότι κάπου στο μέλλον θα βγει μια νέα ελληνική γενιά, που θα σεβαστεί πιο πολύ τον πολιτισμό μας, που χωρίς αυτόν είμαστε ένα τίποτα, όπως έλεγε η Μελίνα.

Αυτά είναι τυχαίες σκέψεις με την ευκαιρία της αποψινής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο, όπου εκατομμύρια, ίσως δισεκατομμύρια, άκουσαν τον ύμνο των Αγώνων, είδαν να παρελαύνει πρώτη η ελληνική ομάδα, και, όσοι παραξενεύτηκαν για αυτό, άκουσαν για την Ελλάδα ως γενέτειρα των αγώνων.

Πιστεύω ότι θα σηκωθούμε ψηλότερα, τα μάρμαρα θα ξαναλάμψουν στον ήλιο και θα πάρει αξία το καλός κ’ αγαθός» που βιάστηκε από το In Gold We Trust. «Αξίζει τι είσαι, όχι τι έχεις». Κι ότι το αρχαίο ελληνικό πνεύμα θα ξαναζωντανέψει την ναρκωμένη ανθρωπότητα – κάθε λαό.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr