Δημήτρης Κατσούλας

Ψάχνοντας στις εικόνες του υπολογιστή για κάποιες φωτογραφίες και ειδικά τις πιο πρόσφατες ”του τρίχρονου μωρού με το κεφαλάκι του μπρούμυτα στην ακτή και τα παπουτσάκια του ακόμα στα πόδια…”, έπεσα επάνω σε μια που με έκανε να παρατήσω το ”ποντίκι” από το χέρι,γιατί πάγωσα στην κυριολεξία.

Επειτα από λίγο επισκεπτόμενος την σελίδα-αφού εν τω μεταξύ είχα ρίξει στο λαρύγγι μου μια γουλιά νερό για να φύγει ο κόμπος-είδα ότι πρόκειται για κάποιο κοριτσάκι από την Συρία, το οποίο σηκώνει τα χέρια ψηλά και ”παραδίνεται” χωρίς δεύτερη σκέψη στον φωτογράφο από την Τουρκία.

Εξέλαβε την φωτογραφική μηχανή για όπλο, γιατί κάθε μέρα κοιμάται και ξυπνάει από σφαίρες και οτιδήποτε που φέρνει σε όπλο, ενώ στα μάτια της δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό.

Ο ίδιος ο φωτογράφος Osman Saglrl,σε δηλώσεις του στο BBC τόνισε σχετικά:”Τα παιδάκια συνήθως τρέχουν να κρυφτούν, γελάνε ή κρύβουν τα πρόσωπά τους όταν δουν κάποιο φωτογράφο. Εγώ κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά,αφού έβγαλα τη φωτογραφία και είδα ότι είχε δαγκώσει τα χείλη της και είχε τα χέρια της σαν να παραδίνεται”.

Όσο κοινότυπο και πεζό κι αν ακούγεται,κάθε μέρα που ξυπνάμε και είμαστε υγιείς,πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Ο καθένας στο δικό του Θεό που πιστεύει ή ακόμα και στην Θεά Τύχη,που δεν γεννηθήκαμε στην Συρία ή σε οποιαδήποτε χώρα στην οποία υπάρχει πόλεμος.

Κάθε φορά που θα γκρινιάζουμε που την ”αρπάξαμε” και πονάει λίγο ο λαιμός μας, για το μικρό μας δωμάτιο, για το φαγητό που δεν μας αρέσει, για την βαρετή δουλειά που έχουμε, για τα καινούρια ρούχα-παπούτσια που δεν μπορούμε να αγοράσουμε, για το πού θα πάμε βόλτα σήμερα,για το ότι αυτό είναι ξινό, το άλλο αρμυρό και για όλο πιο ασήμαντα πράγματα, ας θυμόμαστε και αυτά τα παιδάκια.Ή τους γονείς τους. Αν έχουν γονείς βέβαια.

Αν πονούσε ο λαιμός τους,θα ήταν υγιή, άν είχαν ένα μικρό δωμάτιο, θα ένοιωθαν ασφαλή,αν είχαν οτιδήποτε μαγειρευτό φαγητό, θα ήταν πολυτέλεια. Για τα υπόλοιπα δεν μπορεί να γίνει καν λόγος.

Ας τα βάζουμε καμιά φορά στη ζυγαριά. Όχι κάθε μέρα, όχι για να γίνουμε μίζεροι και απαισιόδοξοι. Το αντίθετο. Να εκτιμούμε πόσο τυχεροί είμαστε που δεν γεννηθήκαμε ή δεν ζούμε στη Συρία, την Λιβύη, το Ιράκ, την Αίγυπτο, το Ισραήλ ή ακόμη και στην Ουκρανία.

Δεν είναι τόσο μακριά όσο φαντάζουν όλα αυτά από την τηλεόραση. Είναι πάρα πολύ κοντά μας, είναι δίπλα μας!

Αν συνεχίσουμε να αρκούμαστε σε ένα Like-Share και τέτοια, κάθε τέτοιας φωτογραφίας, εθελοτυφλώντας για την κατάσταση που επικρατεί στον παγκόσμιο χάρτη, δεν αργεί η ημέρα που θα δεις το παιδί σου να γίνεται retweet σε τέτοιες συνθήκες, μιας και το smartphone σου θα είναι το τελευταίο που θα αποχωριστείς.

Δεν είμαι ο έξυπνος που θα σου πει τι να κάνεις και πως μπορώ να σώσω τον κόσμο. Το μόνο που σου ζητώ, είναι να σταματήσεις να λες από μέσα σου: ”Αυτά δεν πρόκειται να γίνουν εδώ” να αλλάζεις κανάλι σε οποιαδήποτε διεθνή είδηση, γιατί το μόνο που σε νοιάζει είναι αν θα πάρεις την επόμενη δόση.

Προφανώς και άμεση ανάγκη σου είναι η δόση, αλλά μη ξεχνούμε πως είμαστε πολίτες ενός κόσμου και ό,τι συμβαίνει έξω από τα σύνορα, επηρεάζει εξ ίσου την Ελλάδα με ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτά. Είτε το θέλουμε είτε όχι.

Προσπάθησε να στηρίξεις με οποιονδήποτε τρόπο πρωτοβουλίες κατά του πολέμου ανά τον κόσμο. Από επαναστάτες του πληκτρολογίου γεμίσαμε. Μη κλείνεσαι σαν την χελώνα στο καβούκι σου που λέγεται Ελλάδα και μη είσαι ρατσιστής, με κάτι που τυχαία δεν είσαι εσύ.

Μόνο έτσι το παιδί σου θα έχει περισσότερες ελπίδες να μη γίνει trend στα Social Media για τους χειρότερους δυνατούς λόγους. 

Παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειές μας, αργήσαμε φίλοι. Ναι, αργήσαμε πολύ.

Εμείς, και όχι η κυρία Τασία που τα έχει σημειωμένα στο…τεφτέρι της και όποτε έρθει η σειρά τους.