Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του

Έλεγα προχθές για την “ενδοσκόπηση”, τις διεργασίες που μετεκλογικά έχουν ξεκινήσει στα κόμματα και που δεν αφορούν απλά στις αλλαγές προσώπων μα πάνε πολύ πιο βαθειά, στον ίδιο τον χαραχτήρα, την ταυτότητα του κάθε κόμματος. Η ΝΔ πρέπει να πάει ακόμα πιο δεξιά, λένε πολλοί και το Ποτάμι ακόμα κάνει μακροβούτια στα ίδια του τα νερά ψάχνοντας για την ιδεολογία του, για κάποια ιδεολογία. Μα είναι το ΠΑΣΟΚ -το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ- για το οποίο θέλω να πω δυο λόγια.

Αφορμή μου δίνουν δηλώσεις του Κώστα Σκανδαλίδη, όπως τις διαβάζω στον Τύπο. Εκεί, ο Κώστας δεν μιλάει πια για ΠΑΣΟΚ αλλά για “χώρο”, για “προοδευτική παράταξη”, πράγμα σημαδιακό, με την σημασία του καθώς προέρχεται από άνθρωπο που δεν μιλά στην τύχη. Ο “χώρος” λοιπόν αυτός χρειάζεται ανασυγκρότηση από μηδενική βάση, μ’ ένα ιδρυτικό συνέδριο που θα τον μετασχηματίσει -τον “χώρο”- και απ’ όπου θα εμφανιστεί ένα νέο κόμμα. Έτσι, λέει, θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Επιτρέψτε μου να κάνω κάποιες υποθέσεις φωναχτά. Η πρώτη μου παρατήρηση έχει σχέση με τις έννοιες “χώρος” και “προοδευτική παράταξη”, που δεν διευκρινίζεται τι και ποιους περιλαμβάνει. Μπορεί κανείς να υποπτευθεί πως είναι οι πάντες εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΧΑ, ΚΚΕ. Κάτι σαν αυτό που παραδοσιακά λέμε κεντρώος χώρος. Μάλλον μια άμορφη σούπα θυμίζει, με πολιτικές φιλοσοφίες και απόψεις που κυμαίνονται -και πηγαινοέρχονται κατά περίπτωση- από τις παρυφές της αριστεράς μέχρι εκείνες της νεο-φιλελεύθερης δεξιάς. Ποιά άραγε η συνδετική ουσία, η ιδεολογία που θα ενώσει, θα “συγκολλήσει” τα με ομοιότητες μα και πολλές διαφορές κόμματα; Στο παρελθόν, τέτοια συγκόλληση γινόταν απο κάποιον χαρισματικό ηγέτη. Τώρα;

Υποθέτω, όχι αβάσιμα, πως στο συνέδριο αυτό θα κληθούν να μετάσχουν όλοι οι κύριοι και οι κυρίες που ηγήθηκαν χρόνια τώρα της “προοδευτικής παράταξης” και την έφεραν στην σημερινή της κατάντια. Θα μετάσχουν προφανώς και όλοι οι κύριοι και οι κυρίες που οι περισσότεροι πέρασαν από την δοκιμασία των εκλογών και καταψηφίστηκαν μετά πολλών επαίνων.

Και μια και αναφέρθηκε, σκέφτομαι πως ο Ανδρέας Παπανδρέου πάει να γίνει κάτι σαν ένα είδος μουσειακό, κάτι σαν απολίθωμα, όπως εξάλλου έχει συμβεί και με άλλες ιστορικές προσωπικότητες του σοσιαλισμού. Κάτι που το επικαλούμαστε κατά το δοκούν, που το ερμηνεύουμε επίσης κατά το δοκούν κι ύστερα το βάζουμε πίσω στην βιτρίνα μέχρι να το ξαναχρειαστούμε.

Ο Ανδρέας όμως δεν θα ξεκινούσε απο την αρχή γιατί υπό την ηγεσία του η “παράταξη” -το ΠΑΣΟΚ πιο καλά- δεν θα είχε διαλυθεί. Τόσο απλά. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα αυτο-οργανώθηκε, ο λαός έτρεξε και εντάχθηκε σ’ αυτό. Θα το θυμάσαι, αγαπητέ φίλε Κώστα, ήσουν κι εσύ εκεί. Το ΠΑΣΟΚ δεν οργανώθηκε απο ένα συνέδριο όπου οι πιο πολλοί συμμετέχοντες ήταν αποτυχημένοι “αρχηγοί” και “αρχηγίσκοι”, όπου οι στρατηγοί ήταν περισσότεροι από τους στρατιώτες, σαν αυτό που τώρα προτείνεται.

Το ΠΑΣΟΚ όταν ξεκίνησε ήταν Λαός, ο Ανδρέας ήταν ηγέτης, το ΠΑΣΟΚ είχε ιδεολογία. Αλήθεια τι έγινε εκείνη η “3η Σεπτέμβρη” και το “όχι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο”; Ποιός, τι και πώς θα συνεγείρει τώρα τον κόσμο; H απούσα ιδεολογία και οι υπάρχοντες ηγέτες του “χώρου” και της “παράταξης”;

Αστείο.