Φίλες και φίλοι,

Ένα κομμάτι των Ορλωφικών ήταν και η πολιορκία του κάστρου του Μούδρου, που άρχισε στα τέλη του Ιουλίου του 1770. Δύο μήνε μετά, ο Τούρκος φρούραρχος αποφάσισε να συνθηκολογήσει επειδή είχαν εξαντληθεί τα πολεμοφόδια και οι τροφές και, το κυριώτερο, επειδή οι πολιορκητές κατόρθωσαν να καταλάβουν την πηγή του νερού, που βρισκόταν μπροστά στο κάστρο. Ο φρούραρχος πρότινε να παραδώσει το κάστρο- είχε μόνο 250 άνδρες- αν δεν έφτανε επικουρία μέσα στις επόμενες οκτώ ημέρες.

Στο μεταξύ, έπρεπε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, να δοθούν από τους Ρώσους τροφές στους πολιορκημένους και να επιτραπεί η ελεύθερη ύδρευση από την πηγή. Οι Ρώσοι, παρότι έβλεπαν ότι η αντοχή των Τούρκων, εξαιτίας του νερού, δεν μπορούσε να κρατήσει πάνω από δύο ημέρες, δέχτηκαν. Ίσως να μην πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να φτάσει βοήθεια στους Τούρκους, αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο δεν έκαναν την τελική έφοδο από το ρήγμα που είχε δημιουργηθεί στο τείχος. Ανάμεσα στους Ρώσους υπήρχαν και Έλληνες που επέμεναν να ενεργήσουν έφοδο, αλλά ο Ορλώφ τους εμπόδισε, αφήνοντας συγχρόνως αφύλακτη την γύρω θαλάσσια περιοχή.

Οι ημέρες περνούσαν με συνομιλίες για την μεταφορά των πολιορκημένων στην Μ.Ασία, μέχρι που την παραμονή της οκταήμερης προθεσμίας, 3.000 Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο νησί και ανάγκασαν τους Ρώσους να λύσουν την πολιορκία.

Ο περιηγητής βαρώνος Τότ, μας πληροφορεί:

«Ο Χασάν(ο Τούρκος ναύαρχος) συνέλαβε το σχέδιο να αποβιβάσει 3.000 εθελοντές με μικρά πλεούμενα, χωρίς πυροβολικό, για να λύσει την πολιορκία και να διώξει τους Ρώσους. Το σχέδιο μου φάνηκε σωστή παραφροσύνη. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μονάχα στην περίπτωση που δεν υπήρχε καμμιά φρεγάτα βαρδακόστα να αντιληφθεί την επιχείρηση και να πνίξει όλους αυτούς τους τυχοδιώκτες και στην περίπτωση που η απόβαση θα γινόταν τόσο μυστικά, ώστε να μην πληροφορηθούν τίποτε τα στρατεύματα των πολιορκητών. Έτσι, οι Ρώσοι αιφνιδιάστηκαν εντελώς και άρχισε η επονείδιστη φυγή των δυναμεων που πολιορκούσαν το κάστρο πρός το λιμάνι του Αγίου Αντωνίου».

Ο βαρώνος δεν έχει άδικο. Ακόμη και μετά την απόβαση των Τούρκων, οι Ρώσοι θα μπορούσαν να καταλάβουν το κάστρο, συνεχίζοντας τον αποκλεισμό του νησιού και ενεργώντας νέα απόβαση. Οι εισβολείς, βγήκαν στο νησί χωρίς εφόδια και τα καϊκια που μετέφεραν το αποβατικό τμήμα του Χασάν, σαλπάρησαν αμέσως με εντολή του τολμηρού Τούρκου ναυάρχου, και για να αποκλειστεί κάθε ελπίδα φυγής των στρατιωτών σε περίπτωση αποτυχίας και για να αποφύγουν τα ίδια τα σκάφη την καταστροφή από τα ρωσικά πολεμικά.

Ναυτική βοήθεια δεν περίμεναν οι Τούρκοι, αφού ένα μήνα πριν ο στόλος τους είχε καταστραφεί στον Τσεσμέ. Έτσι, η παράδοση του κάστρου και του αποβατικού σώματος αποτελούσε ζήτημα ημερών. Η λύση της πολιορκίας ήταν αποτέλεσμα της τόλμης του εβδομηντάρη Τούρκου ηγέτη και του εφησυχασμού των Ρώσων που απέφυγαν και τη στοιχειώδη επαγρύπνηση για την πρόληψη αποβατικών ενεργειών.

Τα θύματα ήταν για άλλη μια φορά οι Έλληνες, που αποδεκατίστηκαν κατά την ξαφνική υποχώρηση και την προσπάθεια να φτάσουν στα πλοία, μέσα σε μια άτακτη φυγή του ρωσικού στόλου.

Τι είχε κάνει ο αδαής και τολμηρός Χασάν; Φόρτωσε σε βάρκες 3.000 εθελοντές, χωρίς καμμιά προστασία, χωρίς ένα κανόνι. Μία και μόνη ρωσική φρεγάτα μπορούσε να καταποντίσει όλη αυτή την ανεκδιήγητη αρμάδα. Με τους Ρώσους να εφησυχάζουν, αποβιβάστηκε κάτω από τη μύτη τους και έφτασε στο πολιορκούμενο κάστρο. Από εκεί, καταδίωξε τους πολιορκητές, που ξαφνιασμένοι, έτρεξαν στα πλοία τους να φύγουν.