GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Τζίνα Δαβιλά

Αγαπούσε:

τη μουσική,

τον χορό,

το παγωτό,

τους λιγοστούς φίλους της,

τη θάλασσα,

τούς σκύλους,

τις γάτες,

τα πουλιά.

Όταν έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά για την δουλειά που θα ήθελε να κάνει, είπε χωρίς δισταγμό: «Μετεωρολόγος. Αυτό θέλω να γίνω».

Το όνειρο παρέμεινε όνειρο, η Ουρανία έγινε μια θλιμμένη δημόσια υπάλληλος του Ταχυδρομείου και διοχέτευσε την ανεκπλήρωτη προσδοκία της στο να παρακολουθεί τα σύννεφα, τους αιθέρες και τα αστραπόβροντα μέσα από τις αλλεπάλληλες επισκέψεις της στο Αστεροσκοπείο Αθηνών, το τηλεσκόπιο που έκανε δώρο στον εαυτό της κάποια Χριστούγεννα και την δική της προσωπική διαδρομή στο διαδίκτυο. Έφτιαχνε πλάνα στο μυαλό της για το πώς θα μπορούσε να παρακολουθεί χωρίς την ιδιότητα του μετεωρολόγου τα καιρικά φαινόμενα από μέσα. Σχεδίαζε σχεδόν παρανοϊκά. Από το να εισχωρήσει παράνομα στον πύργο ελέγχου του Ελληνικού μέχρι βάλει αγγελία για να παρέχει οποιαδήποτε δωρεάν υπηρεσία στους μετεωρολογικούς σταθμούς της χώρας.

Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει αν για το πάθος της ευθυνόταν το όνομά της. Ουρανία δεν έλεγαν κανένα στην οικογένεια, αλλά είχε τάμα η μάνα της και αντί για Φανή, Θεοφανία, Φωτεινή ή Φώτο να την πει Ουρανία για να αγγίζει τον Θεό. Δεν ήταν θρησκόληπτη, αλλά να… δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να γίνει εμμονικός. Πίστεψε πως με το Ουρανία θα της ανοίξει τον δρόμο για την ουράνια βασιλεία… Τέλος πάντων…

Έτσι η Ουρανία είχε το όνομα, αλλά δεν είχε την χάρη. Και έκανε φιλότιμες προσπάθειες για να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε για την ατμόσφαιρα, τους ανέμους, την στρατόσφαιρα, το χαλάζι, τα νέφη, τις θερμοκρασίες. Ακόμα και δύσκολες ορολογίες μάθαινε για να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι εκκολαπτόμενη μετεωρολόγος. Έλεγε virga και υετός και χαιρόταν που κανείς από την παρέα της δεν ήξερε τι σήμαινε. «Virga σημαίνει ουρά από χιόνι και βροχή, που σταματά απότομα προτού πέσει στη γη. Υετός είναι αυτό που λέμε κοινότοπα χιόνι και βροχή!». Τόσος ενθουσιασμός, τόση λαχτάρα στο βλέμμα, τόση θλίψη στην ψυχούλα της. Τους εξηγούσε υπομονετικά και με θαυμασμό για την αιθέρια Φύση. Και βεβαίως αγαπούσε τις πτήσεις. Ψηλές, χαμηλές, πραγματικές ή νοητές. Αγαπούσε τα αεροπλάνα, τα ελικόπτερα, τα μαχητικά, τους αεροπόρους. Ακόμα και στις χάρτινες σαΐτες έβρισκε μια γοητεία. Έβλεπαν για λίγο τον κόσμο από ψηλά.

Θα μπορούσε να είναι το δεξί χέρι, το πολυτιμότερο πρόσωπο οποιουδήποτε θα είχε σχέση με τους αιθέρες. Αντί για αυτό η Ουρανία καταδικάστηκε σε ένα τυπικό, άχαρο γραφείο των ΕΛΤΑ με τα ατελείωτα στοιβαγμένα πακέτα που ακόμα και κλεισμένα στις μπαγκαζιέρες των αεροπλάνων έκαναν ταξίδια ανάμεσα στα σύννεφα. Καθημερινά στις 7:30 πμ ήταν στο γραφείο της, έφτιαχνε τον ελληνικό της σε μικρό φλιτζάνι, πρόσθετε μια γουλιά νερό από τη βρύση για να κρυώσει και ξεκινούσε την δουλειά. Πακέτα πέρα δώθε από παραλήπτες και αποστολείς, ειδοποιητήρια, κάρτες, επισημάνσεις, τηλεφωνήματα εξυπηρετικά, διευκρινιστικά και ανούσια, όλα μέχρι τις 3:30 το μεσημέρι. Μετά λίγο περπάτημα, μετά στο μετρό, μετά ξανά περπάτημα, μετά έξω από το σπίτι ένα χαίρετε τυπικό στο απέναντι ψιλικατζίδικο προτού μπει στο ασανσέρ, τέταρτος, στοπ, κλειδιά, πόρτα, είσοδος, τρέξιμο στον πίνακα συναγερμού, απενεργοποίηση με το 2828285, απελευθέρωση από τα παπούτσια, πλύσιμο χεριών στο μπάνιο, άνοιγμα του ψυγείου για το μπουκάλι με το γάλα,  μέχρι που να ετοιμάσει, αν είχε όρεξη, κάτι πρόχειρο για φαγητό.

Άνοιγε το cd player για να ακούσει το carouzo και μετά ξάπλωνε στον καναπέ της και έκλεινε τα μάτια. Νέφη, βροχές, χαλάζια, ουράνια τόξα, βοριάδες και νοτιάδες έπαιρναν την σκέψη της και την ανέβαζαν πάνω σε βουνοκορφές και ράχες πουλιών, στην ώρα που έσμιγαν τα σύννεφα, που σκοτείνιαζε ο ουρανός, που διέσχισε ο ήλιος τους υδρατμούς, την έβαζαν μέσα στο πιλοτήριο αεροσκαφών, πλάι σε θαυμάσιους αεροπόρους όλων των σιδερένιων πουλιών. Και εκείνη με τα μάτια ορθάνοιχτα κατέγραφε στρωματόμορφα νέφη, συσσωρευμένες καταιγίδες, ισχυρές αναστροφές θερμοκρασιών και καταιγίδες.

Πέμπτη. 5 Ιανουαρίου. Παραμονή της γιορτής της. Η μέρα δεν θα ξεκίνησε και πολύ κεφάτα γιατί είχε προηγηθεί μια δύσκολη νύχτα και μια ακόμα δυσκολότερη εβδομάδα. Πώς νοιώθεις όταν κουβαλάς στους ώμους σου ένα τεράστιο βάρος ίσα με εκατό κιλά; Έτσι ένοιωθε κι εκείνη δεδομένου πως για περισσότερο από ένα μήνα ήταν ζορισμένη και είχε φτάσει πια στα όριά της. Στο ξυπνητήρι που χτύπησε για να της υπενθυμίσει ότι στις 9 και δέκα είχε πτήση για Κέρκυρα, ξαναέκλεισε τα μάτια και άλλαξε πλευρό. Ξαφνικά στις 8 πετάχτηκε, έβαλε ό,τι πρόφτασε σ’ένα μόνιμα ανοιχτό σακ βουαγιάζ, κάλεσε ένα ταξί και έφτασε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Την ώρα που κατευθυνόταν προς τον κισσέ για να κάνει check in, τα μεγάφωνα ανακοίνωναν πεντάωρη καθυστέρηση της πτήσης. Δεν της κακοφάνηκε, αντιθέτως κατευθύνθηκε με ξαφνικό κέφι προς το πρώτο καφέ που αεροδρομίου, παρήγγειλε έναν καπουτσίνο με μονή δόση εσπρέσο, μια μαύρη ζάχαρη και διπλή δόση αφρόγαλα καλά χτυπημένο. Από πάνω μόνο σοκολάτα και χωρίς καπάκι στο χάρτινο ποτήρι. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι με ένα άγνωστο κύριο, καλημερίστηκαν ευγενικά, εκείνος επέστρεψε το βλέμμα του σε ένα κίτρινο χαρτί που κρατούσε προσεκτικά λίγο έξω από την μπλε ατζέντα του και η Ουρανία στον καφέ της. Το κινητό του χτύπησε, κάτι του είπαν που τον έκανε να μειδιάσει και κλείνοντας τον τηλέφωνο, της είπε χαμογελώντας: «Σήμερα η πτήση για Κέρκυρα θα καθυστερήσει έξι ώρες λόγω πυκνής ομίχλης στο Ιόνιο. Για αποζημίωση ηθική και λόγω γιορτών, θα επιλεγεί με κλήρωση ένας επιβάτης που θα ταξιδέψει με ξενάγηση στο πιλοτήριο».

Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να είναι η τυχερή της πτήσης. Τον ευχαρίστησε για την πληροφορία και τον αποχαιρέτησε χωρίς να ρωτήσει λεπτομέρειες, να ζητήσει διευκρινήσεις. Ποιος ήταν αυτός που της ανακοίνωσε την πληροφορία, τι δουλειά έκανε; Μόνο αυτό που είχε ακούσει, μόνο η ελπίδα ότι θα της λάχαινε να μπει στο πιλοτήριο του αεροσκάφους, την έκανε αδιάφορη για οτιδήποτε άλλο.

Οι επόμενες ώρες της ήταν ευτυχισμένες. Ήταν ήδη μέσα στο πιλοτήριο, είχε ήδη δει τα ατελείωτα κουμπιά του αεροσκάφους στο ταμπλό, είχε ήδη φωτογραφίσει αμέτρητες φορές τον κόσμο από ψηλά, είχε επέμβει στην διαδρομή του αεροσκάφους προτείνοντάς τους να περάσουν μέσα από ένα γεμάτο βροχή σύννεφο για να νοιώσει τις αναταράξεις… Και εκεί που είναι στα νέφη του ονείρου της την προσγειώνει απότομα η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα: «Ο επιβάτης πτήσης Αθήνα Κέρκυρα με την Ολυμπιακή κύριος Αριστοτέλης Βλάχος – παρακαλείται να προσέλθει στον κισσέ της Ολυμπιακής» . Τρέχει προς το σημείο ανακοίνωσης σαν να άκουσε το όνομά της. Στήνει αυτί σε όλο τον διάλογο «κύριε Βλάχο, το εισιτήριο και την ταυτότητά σας, παρακαλώ, είστε ο τυχερός επιβάτης της πτήσης μας Αθήνα- Κέρκυρα, θα ταξιδέψετε στο πιλοτήριο, ενώ θα απολαύσετε μια προσωπική ξενάγηση του ταξιδιού από το πλήρωμα και τον κυβερνήτη Φώτη Καλλέγη. Εκτός εάν δεν θέλετε… σας ευχαριστούμε πολύ, καλό σας ταξίδι!».

Χαμογελώντας αμήχανα ο Αριστοτέλης Βλάχος έπεσε πάνω της καθώς έστριψε το σώμα του από τον κισσέ, της ζήτησε συγγνώμη βιαστικά, αλλά ένθερμα και κατευθύνθηκε προς τις αποβάθρες. Της ήρθε να του πετάξει στα μούτρα το «άι στον αγύριστο, βλακόφατσα» αντί για το «παρακαλώ» ή «καλή χρονιά» ή «καλή πτήση» – εκείνη άλλωστε είχε κολλήσει σχεδόν πάνω του, όπως στεκόταν πίσω του, για να ακούσει τον διάλογο.

Το ταξίδι είχε αναταράξεις, ήταν κουραστικό, αλλά η Ουρανία δεν κατάλαβε και πολλά. Κολλημένο το μυαλό της στο πιλοτήριο ζήλευε φρικτά τον επιβάτη που όπως τον έκοψε δεν είχε και κάποιο διακαή πόθο να μπει στα άδυτα των αεροσκαφών. Ένας τυχαίος επιβάτης αεροσκάφους που θα έβλεπε για λίγο τον ουρανό κατάματα, θα καυχιόταν την εμπειρία στις παρέες του και θα επέστρεφε στην κανονική του ζωή. Καιγόταν από τη ζήλεια και προσπαθούσε ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο να βρει τρόπο να τρυπώσει στο πιλοτήριο.

Έφτασαν Κέρκυρα, άκεφα πήρε την βαλίτσα της πήγε στο ξενοδοχείο της και αποκοιμήθηκε λυπημένη. Στις 9 Ιανουαρίου ήταν υπεύθυνη ενός σεμιναρίου που θα έκανε στους υπαλλήλους των ΕΛΤΑ. Γι’αυτό και συνδύασε την επαγγελματική υποχρέωση με σύντομες διακοπές, από αυτές που όλοι, όταν τους λαχαίνει, νοιώθουν σαν παιδιά. Η Ουρανία δεν ένοιωθε ούτε τυχερή, ούτε άτυχη. Απαθής περίμενε να περάσει η ώρα για να κάνει μια βόλτα στην απογευματινή Κέρκυρα, στο λιμάνι, στα καντούνια της. Έκανε κρύο, δεν ήταν και το καλύτερό της το υγρό κλίμα. Κατέβηκε στο λόμπι για ένα ρόφημα και ακούει πάλι μια συζήτηση που της κέντρισε το ενδιαφέρον. «Ο τρελόπαππας τι σκέφτηκε για αύριο; Όποιος πιάσει τον σταυρό θα κάνει δωρεάν μαθήματα στην Αερολέσχη Κέρκυρας. Τρελός σου λέω…».

Η Ουρανία δεν θέλησε να χαρεί για να μην απογοητευθεί. Δεν ήξερε αν θα της επιτρεπόταν να συμμετέχει στους κολυμβητές, αν θα έπιανε τον σταυρό και αν στο τέλος θα ήταν για την ίδια εύκολο να πιλοτάρει. Αυτή ήθελε την περιήγηση και την μελέτη, όχι την ευθύνη.

Το βράδυ ωστόσο κοιμήθηκε πολύ ήρεμα, σχεδόν αμέσως . Και είδε ένα σπουδαίο όνειρο. Σε μια λίμνη κολυμπούσε με μάτια κλειστά Ο ήλιος ήταν τόσο ζεστός όσο αντέχει και ζητά το ανθρώπινο σώμα. Παραδίπλα ένας κύριος μ’ένα ασυνήθιστο καπέλο. Κοιτώντας τον προσεκτικά διαπίστωσε πως ήταν ο άνδρας του Ελευθέριος Βενιζέλος που μοιράστηκαν το ίδιο τραπέζι στο καφέ και που της ανακοίνωσε πρώτος την καθυστέρηση της πτήσης. Στο όνειρό της πάντα, του χαμογέλασε, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Τον αποκάλεσε Φώτη και τον άφησε να κολυμπά μόνος του στην λίμνη. Η ίδια βγήκε, ακολούθησε ένα διάδρομο με χαλικάκια, που αριστερά και δεξιά υπήρχε πρασινάδα και κάθισε στην ξύλινη κούνια μπροστά από ένα καλύβι. Κοίταξε τον ήλιο με μισόκλειστά μάτια, είδε μια κουκουβάγια λευκή να πετά και σκέφτηκε: «τι κάνεις εσύ νυχτοπούλι κάτω από τον ήλιο;». Η κουκουβάγια κάθισε δίπλα της και της μίλησε. «Αυτός ο Φώτης θα σε πάει ταξίδι».

Ήρεμη, αλλά εντυπωσιασμένη ξύπνησε. Σκεφτόταν πολύ το όνειρό της που δεν την τρόμαξε περιμένοντας να ξημερώσει. Θα βουτούσε στην θάλασσα για τον σταυρό. Ή λες να ήταν προειδοποιητικό το όνειρο για να μην βουτήξει; Θεώρησε καλό σημάδι την ήρεμη λίμνη, την γλυκύτητα του ήλιου, την ομορφιά του πουλιού. Και το αποφάσισε.

Στις 12:00 βρισκόταν στην προβλήτα του λιμανιού με την στολή του δύτη για να διεκδικήσει τον σταυρό. Και εκείνο το έπαθλο, που δεν μπήκε στον κόπο να το επιβεβαιώσει. Την κοιτούσαν περίεργα και ευχάριστα οι Κερκυραίοι. Ήταν ξένη στον τόπο τους και γυναίκα. Από πού ξεφύτρωσε άραγε;

Στην ρίψη του σταυρού έκανε σάλτο στα παγωμένα νερά του Ιονίου. Η Ουρανία προστατευόταν καλά από την στολή της. Κάνει μια βουτιά, της φεύγει ο φακός από το ένα μάτι, προσπαθεί με το άλλο να εντοπίσει τον σταυρό, βλέπει μια φιγούρα με την περιφερειακή της όραση να την πλησιάζει και ένα χέρι να της δίνει τον σταυρό των Θεοφανίων. Σαν τον Κύκλωπα κοιτούσε τον ευεργέτη της, τον άρπαξε στα χέρια της και οι δύο τους βγήκαν στην επιφάνεια της θάλασσας. Η Ουρανία κρατούσε τον σταυρό με το ένα χέρι και με το άλλο προσπαθούσε να τραβήξει κοντά της τον άνδρα που την βοήθησε. Βγήκε από την θάλασσα, πήρε την ευλογία του Μητροπολίτη, χειροκροτήθηκε, ήταν χαμογελαστή, αλλά τα συναισθήματά της ήταν ανάμικτα. Κατευθυνόμενη προς τα πράγματά της για να ντυθεί, βλέπει τον άνδρα που την βοήθησε. Ήταν ψηλός, με πολύ ζεστό και καθαρό χαμόγελο, συμπαθητική φυσιογνωμία. «Συγχαρητήρια» της είπε, κλείνοντάς της το μάτι. Ήταν ο άνδρας του καφέ, ήταν ο άνδρας του ονείρου με την κουκουβάγια, ήταν ο γιος του τρελόπαππα, ήταν ο πιλότος της Ολυμπιακής που την πήγε στην Κέρκυρα. Και ο δάσκαλος που θα αναλάμβανε τα μαθήματά της. Γιατί το έπαθλο ήταν τα μαθήματα στην Αερολέσχη Κερκύρας.

Η εξέλιξη της σχέσης τους ήταν ταχύτατη. Τα ταξίδια στην Κέρκυρα πλήθυναν, τα ταξίδια της Ουρανίας γενικώς πολλαπλασιάστηκαν, όποτε μπορούσε ο Φώτης την έπαιρνε μαζί του στο πιλοτήριο, παράλληλα συνέχισε τα μαθήματα στην αερολέσχη, ενώ όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο ασφυκτιούσε στα ΕΛΤΑ.

Η πρόταση ήρθε ένα απόγευμα του Οκτώβρη: «Θέλω να γίνω πατέρας. Θέλεις να γίνεις η μάνα των παιδιών μου;». Η Ουρανία αιφνιδιάστηκε από τον τρόπο της πρότασης. Οι αεροπόροι είναι απρόβλεπτοι, αυτό πίστευε. Τόσος αέρας εκεί πάνω, όλο και κάποια ιδιαιτερότητα θα τους έχει προσθέσει. Και επιλέγουν ασυνήθιστους τρόπους για να ζητήσουν κάτι. Τα μάτια της έγιναν σαν αυγά. «Πώς σου ήρθε τούτο τώρα;», ρώτησε τον Φώτη και κάθισε στον καναπέ.

«Δεν μου ΄ρθε, μόνο του προέκυψε. Είμαι 40 χρόνων. Έχω ήδη πολλά χρόνια διαφορά με το παιδί μου. Έχω την οικονομική άνεση να προσφέρω ό,τι θέλω στην οικογένειά μου, εσύ μου εμπνέεις εμπιστοσύνη και σταθερότητα, μ΄αρέσεις ως γυναίκα, ως άνθρωπος, σε νοιώθω και φίλη μου, είμαστε δέκα μήνες μαζί, τι άλλο να περιμένω;».

«Να με ρωτήσεις αν μπορώ να κάνω παιδιά…» είπε απότομα η Ουρανία και πήγε στην κουζίνα για να ετοιμάσει καφέ.

Ετήσια συνδρομή: 150 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 150 ΕΥΡΩ

Οι εξελίξεις στη σχέση τους είχαν κάτι από την αεροπορική ταχύτητα. Γρήγορα, με ασφάλεια, με ρίσκο, με αποφασιστικότητα. Όλα μαζί. Ο Φώτης την πήρε σχεδόν από το χέρι και την πήγε σε γυναικολόγους για να επιβεβαιώσουν το πρόβλημα. Ήταν αδύνατο να μείνει έγκυος. Και η ίδια ήταν αδύνατο να δεχτεί την εξωσωματική. Αδύνατο να υποβάλλει τον εαυτό της στην διαδικασία των ορμονών, των πολλαπλών απογοητεύσεων και όλων των ψυχολογικών συνδρόμων που μπορούν να ακολουθήσουν από την διαδικασία. Στην πραγματικότητα είχε συμβιβαστεί με το πρόβλημα και δεν την απασχολούσε. Γι’αυτό και ονειρευόταν έντονα και ζούσε εκτός εργασίας ακόμα εντονότερα. Τον Φώτη τον εμπιστεύτηκε, τον συνέδεσε με την αγάπη της στους ουρανούς και έτσι θα ήταν μαζί του, όσο άντεχε εκείνη κι εκείνος. Δεν ήθελε άλλωστε να γίνει μάνα στα 40 της. Αν έκανε κάτι τέτοιο, ας το έκανε νωρίτερα. Όχι τώρα.

Στην επιμονή του Φώτη του πέταξε την πρόταση ως αναγνωριστική κίνηση: «Θέλεις να υιοθετήσουμε;».

Η γλυκύτητα του προσώπου του μετατράπηκε σε απελπισία.

«Γιατί, μωρέ, Ουρανία; Για ένα υιοθετημένο παιδί δεν είσαι 40άρα; Για το δικό σου μόνο έχεις υπερβεί το όριο; Και πόσο χρονοβόρα είναι η διαδικασία της υιοθεσίας στην Ελλάδα; Και ποιος θα σου εγγυηθεί για την κληρονομικότητα του παιδιού; Από ποιους γονείς γεννήθηκε και τι κουβαλάει στο dna του; Εύκολα πράγματα είναι αυτά;».

Σε όλα είχε δίκιο. Ή για να το θέσω σωστά, σε όλα είχε και δίκιο. Η Ουρανία εγκατέλειψε οριστικά τον Φώτη μια εβδομάδα αργότερα.

Μάζεψε τα πράγματά της, επέστρεψε στον 4ο όροφο του διαμερίσματός της, αφήνοντας εκείνο το θαυμάσιο ρετιρέ του Φώτη με την τεράστια φωτεινή τζαμαρία που έβλεπε την κίνηση στην Κατεχάκη και εκείνη παρατηρούσε από ψηλά τις νύχτες τα αστέρια, και, εννοείται, διέκοψε τα μαθήματα στην Αερολέσχη Κερκύρας.

Ο πρώτος Δεκέμβρης που θα στόλιζαν το σπίτι μαζί με τον Φώτη της, ήρθε σχεδόν θλιβερός. Ήταν ξανά μόνη, ξανά στα αδιάφορα ΕΛΤΑ. Πακέτα πέρα δώθε από παραλήπτες και αποστολείς, ειδοποιητήρια, κάρτες, επισημάνσεις, τηλεφωνήματα εξυπηρετικά, διευκρινιστικά και ανούσια, όλα μέχρι τις 3:30 το μεσημέρι. Μετά λίγο περπάτημα, μετά στο μετρό, μετά ξανά περπάτημα, μετά έξω από το σπίτι ένα χαίρετε τυπικό στο απέναντι ψιλικατζίδικο προτού μπει στο ασανσέρ, τέταρτος, στοπ, κλειδιά, πόρτα, είσοδος, τρέξιμο στον πίνακα συναγερμού, απενεργοποίηση με το 2828285, απελευθέρωση από τα παπούτσια, πλύσιμο χεριών στο μπάνιο, άνοιγμα του ψυγείου για το μπουκάλι με το γάλα,  μέχρι που να ετοιμάσει, αν είχε όρεξη, κάτι πρόχειρο για φαγητό.

Στην αγάπη της για τη μουσική, τον χορό, το παγωτό, τους λιγοστούς φίλους της, τη θάλασσα, τους σκύλους, τις γάτες, τα πουλιά προστέθηκε και η ανάμνηση του Φώτη. Του πιο υπέροχου ανθρώπου που είχε γνωρίσει στην ζωή της. Τι σου είναι καμιά φορά αυτά τα ονόματα. Άλλοι έχουν την χάρη. Η Ουρανία που δεν έφτασε ποτέ στον ουρανό. Και όποτε βρέθηκε στην αγκαλιά του, έσπασε την σκάλα που την ανέβασε.

Πέθανε στα 68 της. Η αδελφή της εκτέλεσε την μεταθανάτια παραγγελία της: «Κάψτε με και αδειάστε με στους ουρανούς. Όχι στη θάλασσα».

Κάπου στην Κέρκυρα, την ίδια ώρα, ο 68χρονος  Φώτης Καλλέγης  ετοιμαζόταν ως συνεπιβάτης για την πρώτη πτήση του 24χρόνου γιού του. Ήταν τόσο χαρούμενος.

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr