Καθώς η ώρα της κρίσεως πλησιάζει και η αλλαγή φρουράς στην πολιτική ζωή είναι πια βέβαια, τόσο μεγαλώνει και ο εκνευρισμός ανάμεσα στους απερχόμενους μέχρι τώρα κρατούντες. Τελευταία τους ελπίδα μεταστροφής του εναντίον τους ρεύματος η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη κινδυνολογία, η προσπάθεια τρομοκράτησης των ψηφοφόρων. Μα ο Σαμαράς δεν είναι μόνος του σ’ αυτό… “Ας μην αφήσουμε μια μειοψηφία αρνητών της ανάπτυξης να μας βάλει σε περιπέτεια”, η πιο πρόσφατη “απειλή” του. Μαζί του είναι και όλο το ευρωπαϊκό κατεστημένο: Ντράγκι, Σουλτς, Μέρκελ, Σοϋμπλε, Λαγκάρντ και δεν ξέρω ποιοί άλλοι, που ξορκίζουν τις δυνάμεις της αλλαγής και προειδοποιούν για επερχόμενους σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς.

Πρωτεύοντα ρόλο στην προσπάθεια αυτή, κι εδώ θέλω να σταθώ, ο ευρωπαϊκός τύπος, ο ελεγχόμενος ως γνωστόν απο μετρημένους στα δάκτυλα βαρώνους του τύπου, με τα γεμάτα δηλητήριο σχόλια και τους χαραχτηρισμούς ενάντια στον Τσίπρα. Σταχυολογώ στην τύχη: «Άπειρος», «πρώην κομμουνιστής», «μικρός μάγος», «ανορθόδοξος», «χαρισματικός λαϊκιστής», «αφοσιωμένος cheerleader της αντι-λιτότητας», «Χάρι Πότερ», “υπόσχεται επίγειους παραδείσους χωρίς θυσίες”. Κι ακόμα -οποία υποκρισία και έσχατης υποστάθμης σχόλιο- «αν και εδώ και δύο δεκαετίες είναι μαζί με τον σχολικό του έρωτα και έχουν δύο παιδιά, παραμένει ανύπαντρος”.

Φαίνεται πως το Ευρωπαϊκό κατεστημένο αισθάνεται κάποιους τριγμούς στην βάση του θρόνου του, που προφανώς δεν οφείλονται στην μικρή Ελλάδα και μόνο. Το “σύνδρομο του ντόμινο” είναι αυτό που τρομάζει περισσότερο, όταν το status quo θα αμφισβητηθεί απο ακόμα περισσότερες χώρες και πολιτικές δυνάμεις.

Βαγγέλης Παυλίδης