Στο πέρασμα των αιώνων η Ρόδος αποτέλεσε αντικείμενο πόθου για κάθε λογής επίδοξους καταχτητές. Γότθοι, Πέρσες, Άραβες, Γενοβέζοι, Τουρκομάνοι, Πατζινάκες, Κουμάνοι, Ούζοι, Σαρακινοί, Βασιβουζούκοι, Μαμελούκοι, Τούρκοι… έσπασαν κατά καιρούς τα μούτρα τους και όχι μόνο στα τείχη της επάνω. Είναι τα τείχη που αντιστάθηκαν στην βαλίστρα, τον καταπέλτη, τον πετροβόλο, το κανόνι και το φουρνέλο και που σήμερα η θωριά τους προκαλεί ακόμα δέος. Και στέκονται εκεί περήφανα, παγκόσμιο πρότυπο και αντικείμενο μελέτης της οχυρωματικής τέχνης της εποχής, μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς μαζί με την πόλη που προστατεύουν στην αγκαλιά τους. Και πάνω απ’ όλα, μνημείο σ’ αυτούς που τα εμνεύστηκαν, τα έχτισαν και τα υπερασπίστηκαν -σιδερόφραχτους ιππότες με μεγάλα ονόματα μα και λαό, πολύ Ροδίτικο λαό.

Σήμερα, τείχη και πόλη δέχονται μιαν άλλη επίθεση, την μεγαλύτερη ίσως της ιστορίας τους: ορδές βαρβάρων, που ζουν ανάμεσά μας χωρίς καν να τους υποπτευόμαστε πολλες φορές, πελεκούν, ρυπαίνουν, καταστρέφουν και ασεβούν με κάθε τρόπο πάνω στην ιστορία μας και πάνω σ’ ένα μνημείο απο τα ωραιότερα του δικού μας τόπου μα και του κόσμου. Τρέχουν λέει οι υπηρεσίες του Δήμου να καθαρίσουν τείχη και αιωνόβιες ξύλινες πόρτες απο τα συνθήματα “φιλάθλων” που για εγκέφαλο έχουν μια μπάλα του ποδοσφαίρου. Τρέχουν να καθαρίσουν το ξύλο και την πορώδη πέτρα που έχουν ρουφήξει σε βάθος την μπογιά του σπρέυ. Τι καταστροφή!

Φοβάμαι μη φανώ μελοδραματικός, μήπως επαναλάβω πράγματα χιλιοειπωμένα, μα δεν αντέχω. Το πρόβλημα κάθε άλλο παρά τωρινό είναι. Χρόνια τώρα ο τόπος είναι σημαδεμένος με συνθήματα για Θύρες, Θρύλους, Θρησκείες και δεν ξέρω τι άλλο, κάτι αντίστοιχο σε γραπτή μορφή με γρυλισμούς άγριων ζώων. Μα είναι αυτό μόνο άραγε; Η καταστροφή είναι πολύμορφη: τοίχοι γεμάτοι πρόκες, γάντζους και τσιγκέλια, τέλια και σχοινιά απ’ όπου κρέμονται κάθε λογής τέντες, βρακιά, μπλούζες και φανέλες, κακόγουστα μπιχλιμπίδια δήθεν ελληνικής τέχνης, ταμπέλες και πινακίδες όχι απλά στην πρόσοψη κάποιου καταστήματος μα καρφωμένες όπου λάχει για να δείχνουν τον δρόμο για κάποιο σουβλακατζίδικο ή εστιατόριο κι άλλες με εικόνες εδεσμάτων που δήθεν προσφέρουν. Ιστορικά, πανέμορφα κατά τα άλλα δρομάκια, μπλοκαρισμένα από τραπεζοκάθίσματα και κράχτες, μα και μηχανές και μηχανάκια κι αυτοκίνητα, ένα παζάρι με άλλα λόγια, ένα καρακιτσαριό που δεν σέβεται κανέναν και τίποτα.

Τι φταίνε όμως αυτοί που αντί εγκεφάλου έχουν μια μπάλα; Τι φταίνε που απλά κάνουν αυτό που ξέρουν, αυτό που τους έμαθε η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία; Τι φταίνε που απλά κάνουν αυτό που κελεύει ο πολιτισμός μας; Κι επειδή στην χώρα μας το να μιλάει και να ασχολείται κανείς με τον πολιτισμό θεωρείται γενικά πάρεργο αν όχι ανεπιθύμητο, επειδή το “κουλτουριάρης”, ο πολιτισμένος δηλαδή, είναι χαραχτηρισμός που εκτοξεύεται υποτιμητικά ως βρισιά, να πω και κάτι σε μιαν άλλη γλώσσα που όλοι νομίζω καταλαβαίνουμε: σκοτώνουμε την αγελάδα που μας δίνει γάλα. Σκοτώνουμε το παρελθόν και την ιστορία μας- το μόνο που μας μένει, την μόνη πηγή εισοδήματος που έχουμε ως χώρα, αφού σήμερα δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα ούτε κατά προσέγγιση ανάλογο.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του