Ό,τι και να πεις, ένα δίκιο το έχει …ο Βενιζέλος! Παραπονέθηκε στους δημοσιογράφους ότι η αντιπολίτευση «διαμαρτύρονταν πριν λίγες μέρες γιατί δήθεν έχουμε αφήσει ακάλυπτους και απροστάτευτους τους έλληνες της Μαριούπολης. Και όταν πήγα εκεί άκουσα την κριτική ότι «δεν έπρεπε να πάμε στην Ουκρανία». Σε άλλη φάση επίσης υπήρξε η καταγγελία «γιατί δεν παίρνει πρωτοβουλίες η ελληνική προεδρία», και μετά άκουσε την κριτική «μα συνεργάζεστε με τους ναζιστές;» -λες και η πρωτοβουλία θα μπορούσε να γίνει εν κενώ!

Παρόμοια φυσικά θα φέρονταν ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, αν ήταν στην αντιπολίτευση. Πάσχουν από το σύνδρομο της καταγγελίας για πάσαν νόσον, περίκλειστα σε έναν με έναν επαρχιώτικο μικρομεγαλισμό, χωρίς να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της χώρας και το ειδικό της βάρος των διεθνών εξελίξεων. (Εξαιρείται το ΚΚΕ που πρότεινε μη εμπλοκή!)

Όταν ο πλανητάρχης Ομπάμα συνομιλεί επί 90λεπτο με τον πρόεδρο Πούτιν, χωρίς να τον μεταπείθει, όταν συνέρχεται το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας, όταν παρεμβαίνει με δηλώσεις της η Κίνα, όταν γίνονται τετ α τετ Κέρι- Λαβρόφ, όταν συνεδριάζουν οι υπουργοί ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας, όταν η Μέρκελ συνομιλεί με τον Ομπάμα, όταν στην Κριμαία πηγαίνουν απεσταλμένοι του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ, όταν όλη η πυρετώδης διπλωματική δραστηριότητα βρίσκεται στο ζενίθ της, είναι ματαιοπονία, αν όχι αστειότητα, να εγκαλεί κανείς την όποια ελληνική κυβέρνηση, για τι δεν παίρνει πρωτοβουλίες.

Δεν κατανοούν ότι στο χώρο της Ουκρανίας εξελίσσονται γεωπολιτικά γεγονότα ιστορικής σημασίας, που μας υπερβαίνουν. Προγραμματισμοί που σχεδιάστηκαν χρόνια πριν και πλέον έφτασε η στιγμή ωρίμανσης και υλοποίησής τους. Τα είχε προδιαγράψει ο πολύς Μπρεζίνσκι, καθηγητής, πρώην σύμβουλος ασφαλείας, που είχε πει πριν από χρόνια ότι το μεγάλο γεωστρατηγικό παιχνίδι του 21ου αιώνα θα παιχτεί στην περιοχή της Ευρασίας. «Οποιος ελέγξει την περιοχή αυτή θα ελέγξει τις παγκόσμιες εξελίξεις»! Γράφει στο βιβλίο του «Η μεγάλη σκακιέρα», ήδη από το 97: Είναι πιθανό ότι η γαλλο-γερμανο-πολωνική συνεργασία μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ , θα έχει βαθύνει σημαντικά, ιδιαίτερα στον τομέα της Αμυνας(…). Με δεδομένο το ειδικό ενδιαφέρον της Πολωνίας και της Γερμανίας για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, είναι πιθανό ότι η Ουκρανία θα περιληφθεί στην ειδική γαλλο-γερμανο-πολωνική σχέση (…) θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σχέση εταίρων, ενισχύοντας το γεωστρατηγικό βάθος της Ευρώπης»…

Στη φάση αυτή βρισκόμαστε τώρα, με την Γερμανία κυρίως, να προσπαθεί να ενισχύσει το γεωστρατηγικό της βάθος, και τη Ρωσία να υφίσταται μια διαχρονική πολιτική πίεσης: παλιά επί ΕΣΣΔ είχε ονομαστεί καπιταλιστική περικύκλωση, τώρα απλώς έγινε δυτική περικύκλωση. Η ΕΕ, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, ενδεχομένως να ανοίξουν, ομού μετά των ΗΠΑ, ένα ηφαίστειο στην καρδιά της Ευρώπης. Συνομιλεί με μια πραξικοπηματική κυβέρνηση ναζί, η οποία έδιωξε τον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας. Εξ ου και ο Πούτιν νομιμοποιείται στην παρέμβασή του και στην απαίτησή του να επιστρέψει η κατάσταση στην συμφωνία της 21ης Φεβρουαρίου μεταξύ Γιανουκόβιτς και ηγετών της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης (σ.σ. Σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αλλαγή του εκλογικού νόμου και συνταγματικές αλλαγές οι οποίες θα περιόριζαν τις προεδρικές εξουσίες) – την ώρα που γράαφονταν αυτές οι γραμμές, ήρθε είδηση από το γνωστό ινστιτούτο stratfor ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Εσθονίας Ούρμας Πάετ, σε τηλεφωνική του συνομιλία με την επικεφαλής της εξωτερικής πολιτική της ΕΕ Καθριν Αστον, της είπε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που έδρασαν στην πλατεία Μειντάν, δεν έλαβαν εντολές από τον Γιουκάνοβιτς αλλά από ηγέτη της αντιπολίτευσης ο οποίος τους είχε προσλάβει!

Η Ρωσία, όπως γράφει ο διεθνολόγος Κων. Φίλης, άφησε όλες τις πλευρές να τοποθετηθούν και εν τη αμηχανία των δυτικών ξετυλίγει την στρατηγική της: Αναχαίτιση της επιρροής εντός του μετασοβιετικού χώρου – αποσταθεροποίηση, υπονόμευση και απονομιμοποίηση της ενδιάμεσης κυβέρνησης –δημιουργία τετελεσμένων στο έδαφος της Κριμαίας που δεν θα αμφισβητηθούν (σ.σ. Δες Αμπχαζία, Γεωργία) – εκτροχιασμός της οικονομίας και της ευρωπαϊκής πορείας της Ουκρανίας, προκειμένου να αποδειχθεί ο κρίσιμος και χρήσιμος ρόλος της Ρωσίας.

Η Ρωσία δεν είναι Γιουγκοσλαβία ή Ιράκ. Όπως έγραψε ο Πήτερ Μπέηκερ στους Νιου Γιορκ Ταιμς, Η Ρωσία δεν είναι εύκολο να υποστεί πιέσεις.

Άρα η πληγή που άνοιξε στην υρώπη, εξαιτίας κυρίως της γερμανικής ανάγκης για οικονομική και γεωπολιτική επέκταση, θα παραμείνει για χρόνια κακοφορμισμένη, αν δεν έχει τραγικότερα αποτελέσματα.