* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας   

Λεωφόρος Ηρακλείου 127 Ριζούπολη, Αθήνας: Columbia.

Ο θρύλος για τη μουσική μας κληρονομιά για πάνω από 85 χρόνια είν’ εδώ.

Ένας φίλος-μουσικός παραγωγός-μου άναψε τα αίματα: “ξέρεις, άκουσα ότι η Columbia άρχισε να λειτουργεί και πάλι…” Σοβαρός άνθρωπος είναι, τον πίστεψα.

Χωρίς να ρωτήσω τίποτα παραπάνω-και μ’ ένα ενθουσιασμό μικρού παιδιού που ο Αη Βασίλης εξεπλήρωσε την επιθυμία του – και νά’σου μπροστά σε μια χορταριασμένη και με μαύρα σκουριασμένα κάγκελα πόρτα, όπου πάνω ψηλά μια πινακίδα, δυόμισυ μέτρα περίπου μήκος, να γράφει μεγαλοπρεπέστατα: Columbia. Είναι πάρα πολύ όμορφη και με ένα τύπο γραφής που σου επιβάλλεται. Δεξιά και αριστερά δυο νότες καρφιτσωμένες.

Ακουμπώ το αυτί μου στα κάγκελα, νέκρα δεν ακούγεται. Περιτριγυρίζω το οικόπεδο-15 στρέμματα περίπου όλο ξέφραγο-και σ’ ένα ξέφωτο 5-6 πιτσιρικάδες να παίζουν μπάλα…

Μπήκε λουκέτο έμαθα το 1991. Οριστικό. Κρίμα που το μόνο και μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής δίσκων στην Ελλάδα σιώπησε. Ο πολιτισμός μας “κοιμήθηκε” για πάντα. 

Το 2006 και σύμφωνα με το ΦΕΚ,ο χώρος κηρύχτηκε διατηρητέο μνημείο. Μέχρι σήμερα πάντως, καμιά ενέργεια δεν έχει γίνει προς την κατεύθυνση αυτή.

Έρχονται οι μνήμες:σ’ αυτό το μουσικό χώρο,σ’ αυτά τα γκρεμισμένα studios,εκεί που χρόνια τώρα κουρνιάζουν κουκουβάγιες,ηχογραφήθηκαν πάνω από 180.000 (εκατόν ογδόντα χιλιάδες) τραγούδια.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είχαμε και εξαγωγές προς Αραβικές χώρες δίσκων και κασετών.

Μια παρένθεση, για το ιστορικό του θέματος: ο χώρος αυτός και για ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα κατα την κατοχή, χρησιμοποιήθηκε ως χώρος επισκευής αρμάτων. Μετά ξαναστήθηκε από την αρχή για το σκοπό που ήταν προορισμένος.

Φορτηγά φορτομένα με μουσικό υλικό γέμισαν την ελληνική αγορά,μπήκε στα σπίτια μας το προϊόν, ζήσαμε, ζούμε και θα ζουν για πάντα.

Εδώ διάβασαν τα ποιήματά τους και ηχογραφήθηκαν, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, πέρασε σε δίσκο η φωνή του Παπαδιαμάντη…Εδώ τραγούδησαν οι Ογκόλιθοι του λαϊκού μας τραγουδιού: Βέμπο, Γούναρης, Παγιουμτζής, Στράτος, Βαμβακάρης, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Πουλόπουλος, Πάριος και πολύ μακρύς ακόμη ο κατάλογος.

Τώρα σιωπή, εγκατάλειψη παντού, ένα απέραντο νεκροταφείο!

Ψάχνω στους τοίχους να βρω, ν΄αγγίξω καλώδια από μισογκρεμισμένες ηχητικές εγκαταστάσεις, δισκάκια πεταμένα-ίσως- μέσα στο οικόπεδο, κάτι που να μαρτυρεί τέλος πάντων ότι από εδώ πέρασε ο μουσικός μας πολιτισμός … τ ί π ο τ α!

Παντού συνθήματα με σπρέι (σκέφτομαι:η μουσική στους τοίχους κακοσχεδιασμένη με χιλιάδες μπογιές από κακότεχνα χέρια). Έτσι είναι, πάει, πέταξε, φτερούγισε αγριεμένη για να μη την πιάσουν οι “εισβολείς”.

Τα δέντρα έγιναν ψηλά και λυγερόκορμα απειλώντας τα ήδη γκρεμισμένα studios.

Άχ βρε φίλε, μ’ έκανες να πιστέψω στο όνειρο,μου έξυσε παλιές πληγές, μου θύμισες πάλι τη γύμνια μας.

Μη μιλάτε, η πολιτεία κι ο πολιτισμός κοιμούνται.