Το σκίτσο είναι μαθήτριας της ΣΤ του 3ου Δημοτικού Ιαλυσού Ρόδου Μαρίας Τσιμπιδάκη, ως προϊόν μικρού εργαστηριού πάνω στο σκίτσο και την οικονομική κρίση.

Πριν λίγες μέρες έλαβα ένα ηλ-ταχ (ηλεκτρονικο ταχυδρομείο, e-mail) που πραγματικά με εντυπωσιάσε. Ήταν απο τον κύριο Δ. Κόκκινο, που του ζητώ συγγνώμη που αναφέρω το όνομά του χωρίς να τον ρωτήσω, δάσκαλο της ΣΤ’ Τάξης του 3ου Δημ. Σχολείου Ιαλυσσού. Μου έστελνε το σκίτσο μια μικρής μαθήτριας του, της Μαρίας Τσιμπιδάκη, προϊόν ένός μικρού εργαστηριού πάνω στο σκίτσο και την οικονομική κρίση. Ο δάσκαλος ήθελε την γνώμη μου. Παραθέτω ατόφια την απάντησή μου, αντί άλλου σχολίου:

Κύριε Κόκκινε,

ομολογώ πως συγκινήθηκα με την πρώτη ματιά. Πάντα πίστευα πως τα παιδιά βλέπουν και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς οι μεγάλοι πολλές φορές νομίζουμε.

Μπορώ να πω πως σε σχέση με την αμεσότητα με την οποία περνάει το μήνυμα της, η μικρή Μαρία μπορεί να σταθεί άνετα πλάϊ στους καλύτερους σκιτσογράφους. Το λέω ειλικρινά! Γιατί σ’ ένα σκίτσο το μήνυμα και το πώς θα δοθεί είναι αυτό που μετράει πρώτα. Η Μαρία χτυπάει κατ’ ευθείαν στον στόχο ξεκάθαρα, με απόλυτη ευκρίνεια και χωρίς να επιτρέπει παρεξηγήσεις για το τι θέλει να πεί.

Μα δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στην ευαισθησία, την ανθρωπιά που πηγάζει απο το σκίτσο. Ο σκύλος, ο άλλος πρωταγωνιστής, δίνει προεκτάσεις και δημιουργεί συνειρμούς που έχουν σχέση με την μοναξιά, την φιλία, την αλληλεγύη, την φιλοζωία. “Αγόρι μου” τον αποκαλεί ο άστεγος κι αυτό είναι που με συγκίνησε πιο πολύ. Εδώ δεν χρειάζεται να συνεχίσω, ο καθένας μας μπορεί να πλάσει τις δικές του εικόνες και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Μπράβο στην Μαρία και για το εικαστικό κομμάτι της δημιουργίας της. Στο σκίτσο η γραμμή, το σχέδιο, έρχονται σε σημασία μετά το μήνυμα γι αυτό και υπάρχουν εξαίρετοι σκιτσογράφοι με πολύ απλή γραμμή. Εγώ όμως που ανήκω σ΄αυτούς που πιστεύουν στην λεπτομέρεια και το καλό σχέδιο δεν μπορώ παρά να συγχαρώ την μικρή μας σκιτσογράφο για την ακρίβεια της γραμμής της και τον τρόπο που στήνει το “θεατρικό” σκηνικό της -τα δέντρα, τον σκουπιδοντενεκέ, τον φράχτη, το φεγγάρι- προκειμένου να μας βάλει στον σωστό τόπο και χρόνο και να μας φέρει στην κατάλληλη ψυχική διάθεση.
Μπράβο σου, λοιπόν, Μαρία! Θα σου έλεγα να συνεχίσεις και να μην σταματήσεις να ασκείσαι στο σχέδιο γιατί όλοι μας (κι εγώ ακόμα) μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι με την άσκηση και το διάβασμα. Μελέτα, βλέπε βιβλία τέχνης, βλεπε την δουλειά άλλων σκιτσογράφων και προσπάθησε να βρείς τον δικό σου δρόμο και το δικό σου στύλ.

Κύριε Κόκκινε, δεν έχω παρά να συγχαρώ κι εσάς και τους άλλους δασκάλους που καθοδηγείτε και δίνετε την ευκαιρία στους μικρούς μαθητές να εκφρασθούν με τέτοιους τρόπος και να καλλιεργήσουν έτσι το ταλέντο μα και τις κοινωνικές τους ευαισθησίες.

Φιλικά

Β.Π.

Αναρτώ και το σκίτσο και το παραδίνω και στην δικιά σας κρίση.

Βαγγέλης Παυλίδης