Ο Θεόδωρος Καραγιάννης είναι μελισσοκόμος

Παρακολουθούμε έντρομοι πλέον μια καταρρέουσα κυβέρνηση που επενδύει στον διχασμό και στην εφεύρεση εχθρών εντός και εκτός των τειχών για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με μόνο σκοπό άλλο ένα ακόμη 24ωρο στην εξουσία, μια αντιπολίτευση που δειλιάζει να καταθέσει συγκεκριμένη ορθολογική πρόταση και πολιτεύεται με όρους μάρκετινγκ, μια κεντροαριστερά έρμαιο των κεντρικών και περιφερειακών παραγοντίσκων της και την εικόνα συμπληρώνουν ένα κόμμα τραβεστί, ένα απολίθωμα μιας ιδεολογίας που τον περασμένο αιώνα άφησε ερείπια τριανταπέντε περίπου χώρες και κάτι αγράμματοι φουσκωτοί οπαδοί αυτών που αιματοκύλησαν τον πλανήτη.

Από την άλλη μια κοινωνία εσαεί ακόλουθος, ουρά. Μέχρι πρότινος κομματικοποιημένη (με την συμφεροντολογική έννοια του όρου) όμως για αιώνες απολίτικη, άγεται και φέρεται από κάθε λογής μάγους και προφήτες, με το κάθε μέλος της να αρκείται στο να επιλέξει απλά την ομάδα που αρμόζει στο θυμικό του όχι στην κοινή λογική. Όπως περίπου διαλέγουμε ποδοσφαιρικές ομάδες. Καμία διάθεση να συζητήσουμε, καμία διάθεση να αλλάξουμε τροπάριο.

Όχι βέβαια πως βοηθάει και η ενημέρωση μας. Οι πλειονότητα των δημοσιογραφούντων επιλέγει συνειδητά να τροφοδοτεί την αρένα πότε με θηρία, πότε με θύματα μεγαλώνοντας την ημιμάθεια, την ευκολία και τον εθισμό της κοινωνίας στο αίμα. Κριτική για την κριτική και καμία διάθεση να κουβεντιάσουμε για το αύριο.

Ολοένα και μεγαλώνει, λοιπόν, η απογοήτευσή μου καθότι στο επόμενο σταυροδρόμι είναι προφανές πως θα βρεθούμε και πάλι μπροστά σε ένα αδιέξοδο, διχαστικό και πλαστό δίλημμα. Και δυστυχώς για ακόμη μια φορά στο απλό, ξεκάθαρο, καίριο και δυστυχώς επί έξι χρόνια επίκαιρο ερώτημα “ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” θα επιλέξουμε, πάλι εμείς-κανένας άλλος, σιωπηλά μεν και απορρίπτοντας το “αλλάζουμε”, το δεύτερο.

Είναι η υποκρισία, λοιπόν, όλων αυτών εντός και πέριξ της εξουσίας, των θεσμών και του δημοσίου λόγου που επιμελώς κρύβουν -και κρύβονται από- τα ζητούμενα μήπως και καταφέρουν να τσιμπολογήσουν λίγο ακόμα…

Είναι που η ίδια η κοινωνία μεταθέτει για μεθαύριο τις αναγκαίες αλλαγές καθιστώντας ολοένα και πιο δύσκολη την ανάκαμψη με κάθε μέρα που χάνεται.

Είναι όλα αυτά που δεν μου αφήνουν προσωπικά κανένα περιθώριο αισιοδοξίας…

Και εξηγούμαι: η απαισιοδοξία μου έγκειται στο γεγονός πως εξακολουθούμε να θέλουμε να αλλάξουμε τα δεδομένα. Τις συνθήκες. Που αυτά μόνο ένας ηλίθιος δεν συνειδητοποιεί πως μένουν αμετάβλητα.

Το ερέθισμα, η παρέμβαση, το σχέδιο και οι ενέργειές μας είναι αυτές που πρέπει να αλλάξουν.

Αυτές είναι που θα μεταβάλλουν το όποιο αποτέλεσμα που με την σειρά του θα γίνει η συνθήκη, το δεδομένο μέσα στο οποίο θα συνυπάρχουμε αύριο.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.

iPorta.gr