Δημήτρης Κατσούλας   

Οι λέξεις έχασαν πλέον την αληθινή τους έννοια και αξία.

Η αλληλεγγύη αντικαταστάθηκε από την συνοχή. Μόνο αυτή προσπαθούμε να μη διαρραγεί.

Ίσως ο χρόνος που πέρασε, παρέσυρε πολλά πράγματα μέσα μας και γύρω μας προς άλλες διεξόδους-αναζητήσεις και αναγκαστικές λύσεις.

Δυστυχώς, είμαι και ‘γω ένας από αυτούς που δεν πιστεύουν πια στην παραπάνω λέξη-έννοια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες συλλόγων, εκκλησίας, κοινωνικών παντοπωλείων, φορέων και λοιπών ιδρυμάτων.

Όμως μια χθεσινή φωτογραφία-πινακίδα σε λαϊκή συνοικία της Αθήνας, με προβλημάτισε και μου τάραξε την παγιωμένη και βιδωμένη στο μυαλό μου θέση,ότι η αλληλεγγύη γέρασε και ξέφτισε.

Ερωτώντας όμως τον ιδιοκτήτη της ”Μελίνα”- αυτό το υπέροχο πλάσμα που έγλειφε το παντελόνι μου και πηδούσε τρισευτυχισμένη στα γόνατά μου-εάν όντως ισχύει αυτό που αναγράφεται στην ταμπέλα, μου απάντησε στο αυτί (να μη το πάρει χαμπάρι η εκπαιδευμένη μας Μελίνα), ότι: ”ούτε χοντρή είναι, ούτε υπέρβαρη – καχεκτική θά’ λεγα – και η ιδέα της ανάρτησης της πινακίδας δεν είναι δική μου, είναι της Μελίνας”…

-Πώς προέκυψε αυτό; Μίλησέ της.

-Κοίταξε, εδώ είμαστε στον αριθμό 16, παρακάτω, στον ίδιο δρόμο, Κειριαδών 22, υπάρχει μιά οικογένεια με πέντε άτομα: μαμά, μπαμπάς και τρία παιδιά. Εργάζεται μόνο η μαμά, καθαρίζει τέσσερις σκάλες το μήνα από 60 ευρώ τη σκάλα…υπολόγισε το εισόδημά τους…

-Ναί, αλλά εδώ αναγράφεται ”προς τους φίλους της, τα αδέσποτα…”

-Έχομε φροντίσει ΚΑΙ γι αυτούς, όλα τάχει τακτοποιήσει η Μελίνα!

Αχ, βρε Μελίνα…με ξαναγυρίζεις πίσω, μου ανατρέπεις ό,τι πίστευα μέχρι τώρα. Με το νεύμα σου και τη μεγαλοψυχία σου, αναβαθμίζεις-μου φαίνεται-την έννοια της πραγματικής αλληλεγγύης.