Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Πέρασε η μπόρα και θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει ένα βροχερό μεσημέρι κει που καθόμουν στο γραφειάκι μου με θέα τον κεντρικό δρόμο …

‘Οταν βρέχει, εκτός από τον ρομαντισμό ξυπνάνε ξερετε κι άλλα συναισθήματα…Για παράδειγμα, ξυπνάει η τσαντίλα γιατί δυό μέρες πριν έκανες τζάμια …ή έπλυνες αυτοκίνητο…Συνήθως και τα δύο μαζί! ΄Ομως στην συγκεκριμένη μπόρα αυτό που επικράτησε ήταν η…έμπνευση…Δικό σας.

Ποίημα:

“Η Λακκούβα”

Από το τζάμι μου κοιτώ
τον δρόμο που γυαλίζει
και την λακκούβα την παλιά
χαζεύω να γεμίζει

Σκυφτέ διαβάτη που περνάς
και την λακκούβα προσπερνάς
χωρίς καθόλου να σκεφτείς
ότι παπάκι θα γενείς,
προσεκτικά κι αν περπατάς
τα βηματά σου κι αν μετράς
άδικα αργοβαδίζεις…

Κι απ΄το παράθυρο μου εγώ
πολύ αργά για να σου πω
πως έρχεται ένα φορτηγό…
Τώρα μπορεί να βρίζεις

Μα στη βροχή τα λόγια σου
άδικα χαραμίζεις…

Αφιερωμένο σε δημάρχους και λοιπούς υπευθύνους των οδών μας και των πεζοδρομίων μας -βομβαρδισμένος στίβος μάχης- που σε αναγκάζουν να κατεβαίνεις στον δρόμο κάθε τρεις και λίγο για να περπατήσεις 100 μέτρα!

Ο διαβάτης έγινε παπί…το φορτηγό Λούης κι εγώ ντρέπομαι που το λέω…αλλά πέθανα στα γέλια ..Να τον βλέπεις τον καημένο να προσέχει που πατάει μην τυχόν και βρέξει τα παπούτσια του και να ξέρεις πως σε λίγο θα γίνει λούτσα από την κορφή μέχρι τα νύχια!
Οι λακκούβες γενικά, αλλά και ειδικά όταν είναι γεμάτες με νερό, έχουν μιά μαγεία. Έχουν κάτι το αλλούτερο! Κρύβουν ένα μυστήριο!

Ποτέ δεν ξέρεις πότε ακριβώς εμφανίστηκαν! Πότε θα εξαφανιστούν! Ποτέ δεν ξέρεις πού και πότε θα ξαναεμφανιστούν! Ποτέ δεν ξέρεις τί βάθος έχουν! Ποτέ δεν ξέρεις τί έχουν μέσα! Ποτέ δεν ξέρεις αν είναι μόνο αυτό που βλέπεις! Αν είναι κοφτερές ή στρογγυλεμένες! Αν είναι ανθρώπινο λάθος ή εικαστική παρέμβαση του δημάρχου, τύπου λιμνούλα με χρυσόψαρα !
Τί να ζεί εκεί άραγε;! Ποιά μορφή ζωής αναπτύσεται μέσα στη λάσπη και την πίσσα! Κι αν οι μεγάλες λακκούβες είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία και συνδέονται με κανονικές λίμνες! Με την λίμνη της Βουλιαγμένης, ας πούμε, που έχει χαθεί κόσμος και ντουνιάς κατά καιρούς! Κι αν πεταχτεί από κει το τέρας του Λοχ Νες και με κάνει μια χαψά;

Αυτά κι άλλα πολλά αναρωτιόμουν όση ώρα περίμενα τον ανυποψίαστο διαβάτη να συναντήσει το προσωπικό του τσουνάμι και τον οδηγό της “φορτηγίδας” να φωνάξει “Μπίνγκο!”.

Η σκηνή δεν είχε ήχο! Τα διπλά τζάμια του παραθύρου μου μου στέρησαν την χαρά ενός γνήσιου διαλόγου με την γκαντεμιά του περαστικού που νόμιζε πως βάδιζε σε δρόμο της Δανίας και με την γαιδουριά του οδηγού που νόμιζε πως έκανε τζετ σκι στην Καρβουνόσκαλα του Ωρωπού!

Και εδώ που τα λέμε, εμείς οι Ελληνες, μπορεί να είμαστε σε γενικές γραμμές άστοχοι, να μην μπορούμε να πιάσουμε ούτε τους οικονομικούς μας στόχους, ούτε καν τους στόχους στο survivor, όμως στο να σημαδέψουμε μία λακκούβα, σε ένα τεράστιο δρόμο, μιά βροχερή μέρα και μάλιστα την στιγμή που δίπλα της περνάει ένας πεζός, είμαστε μανούλες!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr