Βαγγέλης Παυλίδης 

Θαρρώ πως τό ‘χω ξαναπεί οτι πάντα κουβαλάω μαζί μου μια τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή μου: τουλάχιστον δυο φυσαρμόνικες (ματζόρε, μινόρε), σπρέυ για τα κουνούπια, έναν σουγιά, συχνά ένα βιβλίο και οπωσδήποτε ένα μπλοκ σχεδίου και πέντε μαρκαδοράκια (Νο. 01, 02, 03, 04, 05) κι ένα μολύβι. Αυτά τα τελευταία είναι για να σκιτσάρω ό,τι θα μου χτυπήσει στο μάτι ή θα μου κατέβει κάποια στιγμή στο κεφάλι.

Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα ένα τέτοιο μπλοκ, καταχωνιασμένο κάπου και ξεχασμένο απο το 2007. Παρουσιάζω σήμερα, σε “πρώτη παγκόσμια προβολή” που λένε, ένα απο αυτά τα σκίτσα που το αφιερώνω στα “παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά”. (Γειά, Διονύση Σαββόπουλε!)

Methinks I‘ve said it before that I always carry with me a bag with all the essentials for my survival: a couple of harmonicas (major, minor keys), spray for the mosquitoes, a pen-knife, often some book and, for sure, a drawing pad and five marker pens (size 01, 02, 03, 04, 05) and a pencil. Those last ones just in case I’d like to draw something that caught my attention or that came to my head.

Today then I discovered such a pad, hidden and forgotten since 2007 or thereabouts. So, now I show one of those drawings in a First Public Display.