Βαγγέλης Παυλίδης

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σχέση και, αν ναι, ποιά είναι αυτή αλλά ως Έλλην πονηρός και συνωμοσιολόγος οφείλω ν’ αφήσω ένα παραθυράκι ανοιχτό. Λέω πως την ημέρα που ανακοινώνονται τα επίσημα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών την ίδια σχεδόν μέρα πάλι στην Γαλλία γίνονταν τα εγκαίνια της γκιλοτίνας -της καρμανιόλας που λέμε.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν πριν 225 χρόνια, 25 Απριλίου 1792, στην πλατεία de Grève στο Παρίσι γίνονταν τα αποκαλυπτήρια της γκιλοτίνας, την ίδια ακριβώς ημέρα που, συμπτωματικά και πάλι ( ; ) ο Rouget de Lisle παρουσίαζε την “Μασσαλίωτιδα”, το τραγούδι που θα γινόταν ο εθνικός ύμνος της Γαλλίας.

Χρειάστηκαν δυο ώρες για να στηθεί πάνω σε μια εξέδρα η βαμένη κατακόκκινη γκιλοτίνα. Ειδικό στρατιωτικό απόσπασμα την φρουρούσε. Οι διαταγές τους έλεγαν: “Αναμφίβολα η νέα μέθοδος εκτελέσεων θα προσελκύσει μεγάλο πλήθος κόσμου και πρέπει να λάβουμε επαρκή μέτρα για να αποφευχθεί κάθε ζημιά στην νέα μηχανή”.

Την καρμανιόλα εγκαινίασε ένας ληστής, ο Nicolas-Jaques Pelletier, ο οποίος λυποθύμησε όταν ανεβαίνοντας στην εξέδρα έγινε δεκτός με επεφυμίες απο χιλιάδες κόσμου. Στην συνέχεια, μ’ έναν ελαφρό γδούπο το κεφάλι κύλισε στο καλάθι με τα ροκανίδια.

Δυστυχώς, το φιλοθέαμον κοινό έμεινε απαθές. Η εφημερίδα Chronique de Paris θα γράψει: “Ο κόσμος δεν ικανοποιήθηκε καθόλου. Δεν μπορούσες να δεις τίποτα και όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο κόσμος διαλύθηκε απογοητευμένος, παρηγορόντας εαυτούς και αλλήλους με το τραγούδι “Δώστε μου πίσω την ξύλινη κρεμάλα, δώστε μου την κρεμάλα μου”.

I cannot be sure there is not some connection and nor can I be sure there is but, being Greek, I am suspicious of everything and everyone. Besides, I do love conspiracy theories. I am talking about the fact that three significant events in French history took place at the same time almost to the day , 25 April.

Yesterday, 24 April, the results of the French elections where announced. On 25 April 1792, 225 years ago, the guillotine was officially unveiled -the same day Rouget de Lisle presented his song that would become the national anthem of France.

The guillotine was erected on a platform at la place de Grève. It took two hours to assemble and was painted red for the occasion. It was guarded by a special unit of soldiers. Their orders read: “ The new method of execution will undoubtedly attract large crowds and we must ensure adequate steps are taken to avoid damage done to the new machine”.

The first person to lose his head on the guillotine was a robber, Nicolas-Jaques Pelletier, who fainted when he climbed on the platform to the cheers of the spectators. There was little fanfare and with a quiet thud the head dropped into the basket full of sawdust.

Alas, the crowd was unmoved. The Chronique de Paris reported: “The people were not satisfied at all. There was nothing to be seen. Everything happened too fast. They dispersed with disappointment, consoling themselves for their disillusionment by singing “Give me back my wooden gallows, give me back my gallows”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr