Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo σε Πηγές Καλλιθέας,

Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου

και Pane di capo delivery: 224100-3600. 

Με λένε Στεφανία. Γεννήθηκα πριν από πολλά – πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα έχω περάσει τη μισή μου ζωή. Εργάζομαι στο ελεύθερο επάγγελμα, έχω κάνει ήδη έναν γάμο, δυο παιδιά που έχουν βρει τον δρόμο τους (έτσι πιστεύουν όσοι δεν ξέρουν από την ζωή) και ευτυχώς πιστεύω πως έχω και φίλους. Μάλλον είμαι αγαπητή στους ανθρώπους, μάλλον συμπαθής, μάλλον έξυπνη, μάλλον ευγενής, μάλλον δραστήρια, μάλλον αγωνίστρια, μάλλον ευαίσθητη. Α, και μάλλον υγιής.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Θεωρούσα για πολλά χρόνια τυχερό τον εαυτό μου γιατί οι γονείς μου ασχολήθηκαν μαζί μου.

Μπήκα στα ζόρια αρκετά νωρίς, σχεδόν παιδί και ωρίμασα απότομα. Συγκεκριμένα μόλις πέθανε ο πατέρας μου. Όσοι τότε ήταν ο κοντινός μου περίγυρος μού έλεγαν πως πρέπει να στηρίξω την μάνα μου. Κανείς δεν σκέφτηκε εμένα. Πως ξαφνικά έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνη μου τα προβλήματά μου που κανείς δεν φανταζόταν πως είχα, γιατί επέλεξα να μην τα συζητώ με κάποιον. Τότε δεν είχα και φίλους. Ήταν όλοι τους αλλού. Δηλαδή εγώ ήμουν αλλού. Έτσι προσπάθησα να σταθώ στο πένθος της νεότατης μητέρας, στο πλευρό της αδελφής μου και στα πόδια μου που πάντα ο πατέρας μου έλεγε να κάνω.

Έτσι έμαθα να επιβιώνω. Μου πήρε αρκετά χρόνια για να λύσω τα σοβαρά ζητήματα της καθημερινότητάς μου, αγωνίστηκα με πείσμα και υπομονή, βγήκα από τα λούκια μου, μεγάλωσα τα παιδιά μου, με λάθη και σοφίες, αλλά κυρίως με διάθεση να τους εξηγήσω ότι η ζωή δεν είναι ροζ, οι σχέσεις θέλουν κόπο, όμως η καλύτερη σχέση που μπορεί να έχει κάποιος και αξίζει είναι με τον εαυτό του. Πόσο το κατάλαβαν ή πόσο κατάφερα να τους περάσω το μήνυμα σωστά, δεν το ξέρω. Η ζωή τους θα δείξει.

Και έπειτα ήρθε η οικονομική κρίση. Αυτή που ξεγύμνωσε τις σχέσεις και έβγαλε τα προβλήματα στην επιφάνεια. Οι άνθρωποι, που ήταν κοντά μου χρόνια, έβγαλαν τον εαυτό που είχαν από παλιά. Δεν πτοήθηκα γιατί πιστεύω ότι η υγεία και οι φίλοι είναι επένδυση στη ζωή. Περιόρισα τις ανάγκες μου, τα περιττά, ήμουν ούτως ή άλλως αυτοδημιούργητη και χορτάτη, διατήρησα μόνο ό,τι ποιοτικό είχα ανάγκη για να μην χάσω τον εαυτό μου. Ένα ζευγάρι καλά παπούτσια, ένα μπουκάλι καλό κρασί, η απόκτηση ενός έργου τέχνης. Τα είχα αποκτήσει όλα μέσα στις υλικές ελλείψεις, που δεν ήταν σπουδαίες. Στην τελική είχα μια νέα, απλούστερη και ουσιαστικότερη ζωή.

Έγινα περισσότερο ευαίσθητη και συναισθηματική, αλλά κρατούσα και αποστάσεις από κείνους που δεν εμπιστευόμουν. Κατανοούσα περισσότερο τους άλλους, σχεδόν πάντα, αλλά δεν έδινα πια αμέτρητες ευκαιρίες στους όποιους τοξικούς με έμπαιναν στη ζωή μου και ήθελαν μερίδιο. Ακόμα και στο σπίτι μου σήμερα επιλέγω να μπαίνουν ελάχιστοι πια. Μόνο όσοι νοιώθω ότι με αγαπούν. Γενέθλια, γιορτές έχω κοντά μου, καλώ μόνο όσους ξέρω ότι θα χαρούν μαζί μου.

Έτσι ήταν οι ισορροπίες μου ώσπου μια μέρα πριν από τέσσερις μήνες χάθηκαν άμυνες, ισορροπίες και βάσεις.

(συνεχίζεται…)