Το έθιμο του τσουγκρίσματος των ποτηριών έχει τις ρίζες του στο Μεσαίωνα.

Πρωτοεμφανίστηκε σε επίσημα γεύματα, συνήθως αυτά που παρέθεταν οι βασιλείς ή οι αριστοκράτες. Το τελετουργικό απαιτούσε  το τσούγκρισμα των κουπών ή των ποτηριών να είναι αρκετά δυνατό ώστε  τα ποτά – συνήθως κρασί – να αναπηδήσουν μέσα και έξω απ’ το ποτήρι και να γίνει  μια άτυπη ανταλλαγή οίνου που διασφάλιζε όλους τους παρισταμένους. .
Σκοπός του τσουγκρίσματος ήταν ουσιαστικά να πέσει λίγο ποτό απ’ το ένα ποτήρι στο άλλο διότι η άρχουσα τάξη είχε, λόγω των αξιωμάτων που κατείχε, πολλούς εχθρούς, οι οποίοι φθονούσαν τους άρχοντες και πιθανά εποφθαλμιούσαν τη θέση τους.

Τσουγκρίζοντας λοιπόν τα ποτήρια, οι καλεσμένοι ήταν βέβαιοι πως ο οικοδεσπότης δε θα προσπαθούσε να τους δηλητηριάσει, ρίχνοντας δολοφονικά υγρά στο κρασί τους, μιας και οι δύο θα πίνανε από το ίδιο «μείγμα» κρασιού! Συνεπώς ο επίδοξος δολοφόνος δε θα τολμούσε να τους δηλητηριάσει, γιατί την ίδια στιγμή θα δηλητηριαζόταν κι αυτός!

Η παράδοση μεταφέρθηκε ως τις μέρες μας και εμπλουτίστηκε με την συμμετοχή όλων των αισθήσεων:

 όραση με το χρώμα του κρασιού,
 γεύση, γευόμενοι το κρασί,
 όσφρηση, μυρίζοντάς το,
 αφή, από το άγγιγμα του ποτηριού και
 ακοή, από το τσούγκρισμα των ποτηριών.