Η γιορτή μου είναι γεμάτη αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας με το σπίτι δύο μέρες να χαίρεται, αφού την προηγούμενη είχε γιορτή και ο αδελφός μου που λέγεται Αντώνης! Η μεγάλη μέρα όμως ήταν πάντα του Αγίου Αθανασίου, όπου συγγενείς και φίλοι, ερχόντουσαν και για τους δυο μας. Εκεί όμως που έχανα ήταν στα παιγνίδια. Ο αδελφός μου 7 χρόνια μεγαλύτερός μου, με “δημοκρατικές” διαδικασίες, έπαιρνε αυτά που του άρεσαν περισσότερο και αν περίσσευε κάτι, το άφηνε για μένα. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια η φτώχια δεν άφηνε περιθώρια για πολλά παιγνίδια, πρέπει όμως να πω την χαρά που νιώθαμε για αυτά τα λίγα και απλά παιγνίδια, που ασφαλώς τα σημερινά παιδιά, ούτε μπορούν να φανταστούν και να διανοηθούν. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα ξύλινο αυτοκινητάκι που πρόλαβα και το έκρυψα, και το φύλαγα κάτω από το κρεβάτι μου ως το πιο σημαντικό και καλύτερο δώρο της ζωής μου! Ήταν ένα πανέμορφο φορτηγό με κόκκινη σκεπή και κίτρινη καρότσα, με εντυπωσιακές ρόδες και επιβλητική παρουσία, που όταν έπαιζα μαζί του ένιωθα ανείπωτη χαρά και ευτυχία. Ευτυχώς ο αδελφός μου δεν το ανακάλυψε ποτέ! Βέβαια και ίσως να μου το άφηνε, δεδομένου ότι τα 7 χρόνια διαφοράς της ηλικίας μας τον οδηγούσαν να διαλέγει παιγνίδια συμβατά με τη δική του ηλικία, κυρίως επιτραπέζια και πιο πολύπλοκα εκείνης της εποχής.

Κάτι ακόμη που έχει μείνει στις αναμνήσεις εκείνης της αθώας και ιδανικής περιόδου, είναι το μεγάλο ξύλινο τραπέζι με το κόκκινο βελούδινο τραπεζομάντηλο που κατέληγε στα πλούσια κρόσσια του επιβλητικό και κυρίαρχο επάνω του. Ο κόσμος μπαινόβγαινε αφού η πόρτα του εορτάζοντα δεν ήταν κλειστή και δεν περίμενε να τον καλέσεις για να έρθει. Σήμερα μάλιστα, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο εγκλωβισμένες στο πρωτόκολλο της καλέστρας που δεν θα έρθει ποτέ κανείς σπίτι σου εάν δεν του επιβεβαιώσεις το κάλεσμα, την ώρα που πρέπει να έρθει και πιθανά και το μενού της βραδιάς! Άσε που τον καλείς στις εννιάμιση και έρχεται στις έντεκα…

Σίγουρα έχουν αλλάξει οι εποχές, το παιδί φαντάζει μέσα μου όπως και σε κάθε άνθρωπο γεμάτο αναμνήσεις, γεύσεις χαράς και παρορμητισμού στα λίγα και στα δύσκολα εκείνης της εποχής. Ας είναι, η σημερινή γιορτή και με τους δύο αδελφούς να αλληλοευχόμαστε χωρίς παιγνίδια και τσακωμούς, ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμη!

Θάνος Ασκητής

επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του στο www.askitis.gr