Τζίνα Δαβιλά

 Το αρθρο χορηγούν τα  Amor-Amor

* Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 29/5/2014

«… γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας», λέει…

Ιστορία πρώτη.

«Τι θέλεις να σου φτιάξω; Θέλεις μοσχαράκι; Θες σνίτσελ; Να σου πάρω σουβλάκια; Λίγο συκωτάκι για να δυναμώσεις; Ένα ποντικάκι σοκολατένιο από τον Μίλτο; Τα στυλό σου είναι αρκετά; Σε βολεύουν; Σου πήρα και πουράκια Χατζηφωτίου για να έχεις μαζί σου όταν γράφεις. Κάνει καλό η σοκολάτα στον εγκέφαλο, βοηθά στη σκέψη…».

Ιστορία δεύτερη.

«Λίγο ρυζάκι δυναμωτικό με φακές κάνει θαύματα. Πάρε και τον βαπτιστικό σου σταυρό αύριο μαζί σου. Και να κάνεις την προσευχή σου προτού μπεις στην τάξη. Όλα καλά θα πάνε. Είμαι περήφανη για σένα».

Στην δεύτερη ιστορία τα λόγια ωχριούν μπροστά στην αδυναμία να δώσεις στο παιδί σου ό,τι θα ήθελες και ό,τι του χρειάζεται. Τι σοκολατάκια πουράκια να αγοράσεις με 5 ευρώ στην κωλότσεπη; Τι μπριζολίτσα δυναμωτική με κρασάκι να ψήσεις με 5 ευρώ σε κέρματα; Το ‘χεις ζήσει για να καταλάβεις τι σου λέω;

Στον σκληρό διαγωνισμό των πανελλαδικών με τα ίδια θέματα προς όλους, τους φτωχούς και τους πλούσιους, τους μαθητές του Κερατσινίου ή του Ψυχικού, των ετοιμόρροπων αιθουσών ή των πρότυπων ιδιωτικών σχολείων, το παρασκήνιο διαφέρει τραγικά. Στην πραγματικότητα είναι άνισο. Και ο οικονομικός ρατσισμός δουλεύει αθόρυβα. Από τα ψηλά στα χαμηλά είναι τεράστια η απόσταση. Και όσο περνάει ο χρόνος, τόσο μεγαλώνει η ψαλίδα. Και όσο κι αν θέλεις να πεις ότι το πλέον αδιάφθορο σύστημα της διεφθαρμένης Ελλάδας είναι οι πανελλαδικές της εξετάσεις, τόσο απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα. Η αξιοπιστία ενός συστήματος καταρρίπτεται αυτομάτως, όταν οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Στο πριν και στο μετά. Όταν οι όροι του διαγωνισμού φαινομενικά είναι οι ίδιοι, στην βάση τους όμως απέχουν παρασάγγας. Ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται όλοι. Όταν δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να αποδώσουν ως μαθητές, όταν άλλοι μπορούν να πληρώνουν ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια, τις όποιες ανέσεις τους σε σχέση με εκείνον που στερείται ακόμα και του δυναμωτικού φαγητού, τότε κάθε ομοιότητα είναι ψευδής.

Γι’ αυτό ας είμαστε πιο επιεικείς και ανθρώπινοι με κείνους που η ζωή δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί τους. Από τα γεννοφάσκια τους. Γιατί η επιτυχία μπορεί για τους πολλούς να μετριέται με τους αριθμούς, στην πραγματικότητα όμως ζυγίζεται από τις συνθήκες που προηγήθηκαν.

ΥΓ.: Είκοσι δύο χρόνια στη φροντιστηριακή εκπαίδευση, το φετινό θέμα των Πανελλαδικών το ένοιωσα ως εκτελεστήριο για τους πολλούς. Πολλές γλωσσικές ασκήσεις, στοχαστικό το δοκίμιο με πλούσια μεταφορική γλώσσα, δύσκολες οι λέξεις που ζητήθηκαν συνώνυμα και αντώνυμα και εκείνο το «αναλίσκεται»… άσε το «αυτοακυρώνεται». Καλό να ανεβάζουμε τον πήχυ των εξετάσεων, αλλά προηγουμένως οφείλουμε να ανεβάσουμε τον πήχυ της σχολικής μάθησης.