Ψήφισα. Γιατί έχω ηθικό χρέος να ασκώ το πολιτειακό μου δικαίωμα.

Και γιατί δεν είμαι αχάριστη.

Όπως αχάριστοι δεν είναι – όπως αποδείχτηκε- και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα. Είναι φυλή. Και στη φυλή οι άνθρωποι γίνονται αρπακτικά, πρωτόγονα και βάρβαρα για να τεμαχίσουν όποιον εξωφυλετικό τους πλησιάσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το μανδύα του παλιού, κακού ΠΑΣΟΚ που στηρίχτηκε στο πολιτικό αλισβερίσι. Αλητεία, ξε-αλητεία, αυτό ήταν το κακό ΠΑΣΟΚ. Αυτό κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα σε μεγάλο βαθμό.

Το χθεσινό-σημερινό ΠΑΣΟΚ, με τα μάτια της Φώφης Γεννηματά πέταξε το χιτώνα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του ΚΙΔΗΣΟ –Γιώργος Παπανδρέου – και ξαναφόρεσε τα πράσινα. Του παλιού, κακού ΠΑΣΟΚ. Αυτή ήταν η εικόνα των εκλογικών κέντρων που εγώ επισκέφθηκα. Μα η πολιτική ανανέωση δεν στηρίζεται σε παλιομοδίτικα σκηνικά. Πόσω μάλλον όταν ένα ιστορικό πασοκικό στέλεχος, ο κος Λαλιώτης, φωνάζει διακαώς: «Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι άψυχο, είναι εφτάψυχο». Έξυπνο το στιχούργημα, ελεεινό το αφήγημα.

Ο κος Γιώργος Καμίνης … τι είχε , τι έχασε; Από το μηδέν ξεκίνησε-στην Κεντροαριστερά αναφέρομαι- στο 14 % έφτασε. Επιτυχία είναι αυτό.

Ο μεγάλος χαμένος τούτης της αναμέτρησης ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης. Δεν στηρίχτηκε καν από τους Ποταμίσιους γιατί -αυτό ισχυρίστηκαν- τους αγνόησε όταν αποφάσισε να συμμετέχει για την αρχηγία του νέου φορέα και τον εκδικήθηκαν με αποχή από την κάλπη ή και ψηφοδοσία σε άλλο πρόσωπο. Να θυμίσω ότι ο Αρχηγός του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ήταν ο πρώτος που προ διετίας ζητούσε και ξαναζητούσε «να κάνουμε ένα φορέα που θα συσπειρώσει όλους τους προοδευτικούς, που θέλουν Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Ανάπτυξη». Ήταν ήδη αποφασισμένος να θυσιάσει το ΠΟΤΑΜΙ αν χρειαζόταν [η ανάγνωση των λεπτομερειών πάντα δείχνουν το σωστό δρόμο] προκειμένου να βρεθεί τρόπος για να επαναλειτουργήσει η χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ξέρουμε: οι βουλευτές του τον εγκατέλειψαν για κάπου πιο σίγουρα και οι ψευτοαρχηγοί του από περιοχές της Ελλάδας τον έβριζαν αρειμανίως στο facebook αποδεικνύοντας ότι είναι αργόσχολοι. Τι δουλειά είχαν αυτοί με τον Σταύρο Θεοδωράκη και το ΠΟΤΑΜΙ; Πώς θα εργαστείς αποτελεσματικά, αν σχολιάζεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον Σταύρο Θεοδωράκη;

Και έρχομαι στην συμπαθέστατη κ. Φώφη Γεννηματά.

Την γυναίκα Φώφη που έκανε χρήση της πειθούς μέσω της συγκινησιακής φόρτισης [κατά την επιστήμη της Λογικής, που αφορά παρακλάδι της Φιλοσοφίας, οι νομικοί και οι φιλόλογοι ξέρουν τι λέω]. Μια γυναίκα – ηγέτης με άξιο παρελθόν κληρονομημένο από τον άξιο πατέρα της. Μα, πάντα γλυκιά και συμπαθής.

Αλλά η Κεντροαριστερά δεν θέλει απλώς συμπαθείς και καλοπροαίρετους. Θέλει πυγμή με ήθος, πολιτική ευστροφία, διπλωματική ικανότητα, ενωτικότητα. Και φρέσκο αέρα. Το παλαιϊκό κόμμα της – που δεν είναι κόμμα αλλά φυλή- όπως είδαμε ιδίοις όμμασι στα εκλογικά κέντρα θύμιζε εκλογικό κέντρο του ΠΑΣΟΚ, όχι του νέου φορέα. Η κα Γεννηματά κέρδισε το ποστοστό της βάσει παλιών κομματικών στελεχών, αυτών των κακών που αμαύρωσαν το χώρο του υγιούς ΠΑΣΟΚ, όσων εξ αυτών δηλαδή παρέμειναν υγιείς στη σκέψη, στην νοοτροπία και τον πολιτικό πολιτισμό. Αναζητούμε το φρέσκο και υγιές, όχι το βαμπίρ. 

Προσωπική πρόβλεψη: στο  βρόντο θα πάει η χαρά και των ΠΑΣΟΚων για την 42,5 % της κας Γεννηματά, στο  βρόντο πήγε και η δική μας προσδοκία ότι κάτι θα αλλάξει. Αν η κα Γεννηματά επικρατήσει, επειδή το παλιό, κακό ΠΑΣΟΚείναι ακόμα ισχυρά δηλητηριασμένο από την ελεεινή νοοτροπία των παλαιϊκών μεγαλοστελεχών του, δεν θα καταφέρει να συσπειρώσει τους άστεγους και δυσαρεστημένους πολίτες ποτέ. Όσο κι αν οι συμπολίτες μου –ΠΑΣΟΚοι και μη – κόπτονται για την Κεντροαριστερά, το βέβαιο είναι ότι όσο οι ΠΑΣΟΚοι είναι … εφτάψυχοι, όπως λέει ο Λαλιώτης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άνετα Κυβέρνηση μέχρι τις επόμενες προγραμματισμένες εκλογές. Για το μετά από κεί…οφείλουμε να αναζητήσουμε τον χορτάτο ηγέτη στην ψυχή, στο πνεύμα, στην ευγένεια, στον σεβασμό, με το mentalité του Πολιτικού Πολιτισμού. 

ΥΓ 1ο: είμαι βεβαία ότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου έθετε υποψηφιότητα για την Κεντροαριστερά, θα κέρδιζε από τον πρώτο γύρο ασυζητητί. Αλλά μετά δεν θα έβρισκε συμμάχους κατ’αρχάς από το κόμμα- φυλή του πατέρα του. Θα τον αποδομούσαν εκ των έσω. Το είδαμε και με τον Θεοδωράκη.

Ο λόγος σαφής: Ο ΓΑΠ είχε το mentalité του Πολιτικού πολιτισμού, σε αχώνευτο βαθμό πρωτίστως για τους… ιθαγενείς του παλιού ΠΑΣΟΚ. Τι κρίμα! 

ΥΓ 2ο: Το tweet που ακολουθεί αποδεικνύει πώς ψηφίζουν οι έλληνες του εξωτερικού. Μα και οι ψηφοφόροι έχουν το δικό τους mentalité. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο. Ίσως το μόνο στοιχείο των εκλογών για την Κεντροαριστερά που μας έκανε να αναθαρρήσουμε. Ίσως τελικά το κριτήριο των εξω-ελλήνων είναι περισσότερο φιλόπατρες από των εσω-ελλήνων. Των ιδιοτελών εσω-Ελλήνων, “εριδο-ελλήνων, ανθελλήνων που μόνοι αυτοπυρπολούνται” [στίχοι από την ποίηση της Δώρας Παρδάλη-Σωτρίλλη “Έλληνες”].

Υγ 3ο: Ο Σταύρος Θεοδωράκης τιμά τον Καζαντζάκη όσο λίγοι.  Λέει ο Κρητικός: “Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του”.  Γι’αυτό ίσως να θυσίασε λαμπρή καριέρα, προσωπική επιχείρηση και υγεία. Με όλα τα λάθη του, η Πολιτική Ιστορία του Μέλλοντος θα τον κατατάξει τους τολμηρούς και γενναίους που αγάπησαν βαθιά την Πατρίδα τους. Αυτό από μόνο του είναι μεγαλειώδες._

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr