Επιτρέψτε μου να σας συστήσω την φίλη μου την Μελίνα. Η Μελίνα είναι μικροκαμωμένη, με ξανθά κατσαρά μαλλιά, καταγάλανα μάτια κι ένα μόνιμο σχεδόν χαμογελάκι στο μουτράκι της. Το οτι εγώ δεν μιλάω Γερμανικά -Γερμανίδα είναι η Μελίνα- κι αυτή δεν μιλά Ελληνικά δεν είναι εμπόδιο στην επικοινωνία μας. Πρώτα γιατί μας αρέσει και των δυό μας να ζωγραφίζουμε και να θαυμάζουμε ο ένας τα έργα του άλλου. Υστερα γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτούς που τους αγαπάνε -και αντίστροφα. Κι ύστερα είναι κι η “Ματθίλδη” μου, καλοσυνάτη και αναπαυτική, ό,τι πρέπει για ένα παιδάκι που κουράστηκε ν’ ακούει τους μεγάλους να συζητάνε με τις ώρες.

Η Μελίνα είναι 9 χρόνων και την ξέρω απο τότε που γεννήθηκε. Είναι απο εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους, λογιών λογιών εθνικοτήτων, ανακάλυψαν την Λαχανιά πρίν πολλά χρόνια… άλλος 10, άλλος 20, άλλος 30. Είναι απο τα παιδιά που οι γονείς τους γνωρίστηκαν στην Λαχανιά και που, αρκετά απο αυτά, “δημιουργήθηκαν” εδώ. Είναι τα “δικά μας” παιδιά που, μαζί με τα ντόπια, δίνουν χαρά στον τόπο με τα παιχνίδια και τις πολύγλωσσες φωνές τους.
Προχθές το βραδύ συναντηθήκαμε στην ταβέρνα του χωριού, τον “Πλάτανο”. Της ζήτησα να μου ζωγραφίσει κάτι και πάνω σε μια χαρτοπετσέτα μου ‘κανε μια γάτα. Επειδή ήθελα κάτι πιο μόνιμο την παρακαλεσα την φορά αυτή να ζωγραφίσει στο στο μπλοκ που πάντα κουβαλώ μαζί μου.

Σας παρουσιάζω τα έργα της και παρακαλώ να την θυμάστε όταν θα έχει γίνει μια καταξιωμένη καλλιτέχνης.

Allow me to introduce my friend Melina. Melina is petite, with curly blond hair, blue eyes and an almost permanent little smile in her cute face. The fact that I don’t speak German -for German she is- and that she for her part speaks no Greek poses no obstacle whatsoever to our communication. Firstly, because we both like to draw and paint and to admire each other’s work. Secondly, because children understand perfectly those who love them and vice versa. And then there is my “Matilda”. Good natured, docile and comfortable, perfect for a child that got tired to listen to the grown ups talking for hours.
Melina is 9 years old and I know her since she was born. She is one of those children whose parents of various nationalities discovered Lachania many years ago -some 10, others 20 or even 30. They are “our children” who, together with the local ones, bring joy to the village with their games and multilingual voices.

The night before I met with Melina at the local tavern. I asked her to draw something for me and she did a cat on a paper napkin. Because I wanted something more permanent I had her make another drawing in the sketch book I always carry with me.

I present you with her drawings and ask you to remember her when she will be an accomplished artist.

Βαγγέλη Παυλίδη